ΚΟΣΜΟΣ

ΚΟΣΜΟΣ

Κι όλα σαν θεώρημα είχαν λήξει,
Και γι’ άσειστα άρμενα να ψάξεις δεν είχες.

 

Ως αντίβαρο στο Κράτος εμφανίζεται η Αναρχία την ιστορική συγκυρία που συλλαμβάνεται στη Σκέψη κάποιων ατόμων η συνείδηση της ελεύθερης ύπαρξης και προσπαθούν να εκθεμελιώσουν το αρχιτεκτόνημα της Εξουσίας προς επίρρωση των κοινωνικών συναισθημάτων της αλληλεγγύης-της αμοιβαιότητας-της αυταπάρνησης.

Ο όρος Αναρχία=anarchy ανάγει την καταγωγή του από την αρχαιότητα και σημαίνει «χωρίς εξουσία». Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση του όρου στην ελληνική επικράτεια. Στις Δημοκρατίες των Πόλεων-Κρατών ο «δήμος», το σώμα των πολιτών, αυτονομούταν και απαιτούσε απλώς υπακοή του ατόμου, την «αποποίηση» ωσαύτως της ανεξαρτησίας του. Οι κλειστού τύπου δημοκρατίες αλληλοαπειλούμενες και αλληλοεπιτιθέμενες επωάζουν τους νεοσσούς της Πολιτείας και της Πατρίδας με ιδιαίτερο ζήλο, κάτι που επικυρώνει ο Πλάτωνας στο έργο του καθοδηγώντας προς τη «συνετή διακυβέρνηση». Γι’ αυτό είχε επινοηθεί ο «Οστρακισμός», «μια νομιμοποιημένη αποπομπή των ανεπιθύμητων ατόμων» κατά τον Stirner, «θετικό φαινόμενο , επειδή, όταν ένα άτομο ξεπερνούσε , χάρη στις ικανότητές του, όλα τα άλλα και γινόταν συνεπώς επικίνδυνο, παραμεριζόταν, χάρη σ’ αυτό το θεσμό, από την κοινότητα προκειμένου να ξαναρχίσει το παιχνίδι των αναγωνιζόμενων δυνάμεων» κατά τον Nietzsche.

Η Ελληνική Φιλοσοφία ωστόσο, έχοντας γνώση επί των δεσποτικών αρχών των ασιατικών κρατικών πυρήνων-των φεουδαλικών imperioum-των στρατοκρατορικών αρχιτεκτονικών αλλά και των ρευμάτων Κομφουκιανισμού-Ταοϊσμού στον αντίποδα, όπως αυτά επιδίδονταν ως βασισμένα στη διανόηση και όχι στον θρησκευτικό δογματισμό, διεύρυνε το πεδίο της με τον Αρίστιππο να διακηρύττει το «ξεπέρασμα του Κράτους», τον Αντιφώντα να διαρρέει την «αντιεξουσιαστική επιταγή», τον Ζήνωνα τον Κιτιέα, Κύπριος φιλόσοφος, να ιδρύει τη Σχολή του Στωϊκισμού στην Αθήνα και στη δική του «Πολιτεία» να αναλύει την αναγκαιότητα εναντίωσης στις μορφές εξουσίας και στους καταναγκασμούς της Πόλεως, όπως παραθέτει κάποια στοιχεία γι’ αυτόν ο Πλούταρχος, αφού τα έργα του καταστράφηκαν και δεν διασώζονται παρά κείμενα αποσπασματικά.

Αδόκιμη η μη-αναφορά στους Κυνικούς, οι οποίοι καταψηφίζουν την απομίμηση του Λόγου, όπως προσωποποιείται ή ταυτίζεται με Ιδέες-Πρόσωπα-Πράγματα, αλλά μέσα από την προτροπή του «ΑΡΧΗ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» στοχοθετούν την προσωπική αυτάρκεια. Με αθυροστομία ταπεινής ένδυσης και λιγοστής τροφής, με συμπεριφορά «παρεκκλίνουσα» και «ασυγχώρητη», αυτοδιάθεση πέρα από καθοδηγούμενη πολυμάθεια και ενασχόληση με αφηρημένες έννοιες εστίαζαν στον Άνθρωπο και όχι στο υποκατάστατό του την «Ανθρωπότητα». Αν και Σωκρατικοί αποσχίζονται πρεσβεύοντας τον Ηρακλείτειο «αιώνιο Λόγο του κόσμου» ως αναπόσπαστο από τεχνητούς νόμους.
Εντρυφούν πάνω στην ικανότητα του Ανθρώπου να απελευθερωθεί από τις «μεταβολές της Τύχης και των άλλων εξωτερικών του εαυτού δυνάμεων του κόσμου» και να απαλλαγεί από τα «εξωτερικά δεδομένα», θεσμοί-συνήθειες-απόψεις-κανόνες-παρορμήσεις-έξεις, προς επίτευξη αλλαγής της «εσωτερικής συνείδησης, ανεξάρτητη από την όποια κοινωνική, πολιτισμική, πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, επειδή είναι απείρως πιο σημαντική από κάθε πολιτικο-κοινωνική τέτοια, σε βαθμό που η τελευταία να καθίσταται ακόμη και αδιάφορη».
Προκρίνουν τη λιτή διαβίωση, «εντίμου πενίας» χαρακτηρίζοντας «άμετρο και αφιλοσόφητο» τον άνθρωπο που αποσκοπεί σε αξιώματα-δόξα-πολυτέλεια, αφού «τα αποκτήματα κατά κανόνα γίνονται αδυσώπητοι και εκνευριστικοί κτήτορες, και η λεγομένη κοινωνική θέση γίνεται δυνάστης των κατόχων τους, τους οποίους εν τέλει καταπίνει».
Μέγιστη Γνώση για τον Κυνικό συνιστά η εμπέδωση πως ο Βίος δεν είναι παρά «μία διασκεδαστική περιπέτεια, μία πόρευση μέσα από φιλικά ή εχθρικά δεδομένα και καταστάσεις, και ο θάνατος απλώς το υποχρεωτικό πέρασμα εκτός του έμβιου κόσμου σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή, άρα παντελώς αδιάφορος».
Παρεπομένως η ένταξη του Ανθρώπου:

  • σε Ιδεολογίες Πολιτισμών δηλώνει την ολίσθησή του στην «σκουπιδολατρία». _

  • σε Κοινωνικούς Θεσμούς αντικαθρεφτίζει το ξεστράτισμά του στη συμβατικότητα.

  • σε Προσωπικούς Χώρους παρεμφαίνει τον στραγγαλισμό της ατομικής ελευθερίας.  Όταν ο Κράτης και η Ιππαρχία κάνουν δημοσίως έρωτα, ενώ ο Διογένης, αυνανιζόμενος στο κέντρο της Αγοράς, αναφωνεί ότι είναι κρίμα από τη φύση να μη μπορούν οι θνητοί να χορτάσουν αναλόγως την πείνα τους χαϊδεύοντας απλώς την κοιλιά τους, αποτολμούν την αποκαθήλωση της υποκρισίας ως «συμπυκνωμένη μορφή κακού», το οποίο στιλβώνεται πάνω στις τεχνητές συμβάσεις.

 

Όλα αυτά ήταν αρκετά «επικίνδυνα» για να βραχυκυκλώσουν τη διάδοση των πεποιθήσεων των Στωικών και των Κυνικών, οι οποίοι επιδοκιμάζουν αφ’ ενός την «εύλογον» αυτοκτονία, δηλαδή την εθελουσία αποχώρηση από τον βίο ως το κατεξοχήν και πάντοτε πρόχειρο εργαλείο εξασφαλίσεως Αξιοπρέπειας και Ελευθερίας, και αφ’ ετέρου την «ευσπλαχνική» ευθανασία, αφού η στάση απέναντι στο δικαίωμα των ανθρώπων να πεθάνουν είναι σημαντική ένδειξη για το πόσο ανθρωπιστική είναι μία κοινωνία. Άλλωστε κανείς δουλοκτήτης και δουλοποιός δεν αρέσκεται στην ιδέα πως ανά πάσα στιγμή είναι εφικτή η οριστική απόδραση κάποιων δούλων του, ή ακόμη και όλων των δούλων του και δεν είναι διόλου συμπτωματική η καταδίκη κάθε εθελουσίας αποχωρήσεως από τις γνωστές οργανωμένες Θρησκείες που συνεργάζονται στενά με συστήματα πολιτικο-οικονομικού εξουσιασμού.

Η Πόλη-Κράτος επιμένει στα δεκανίκια της «Πλατωνικής Πολιτείας των αρίστων σοφών» παρ’ όλο που ευνοεί σε πολλές περιπτώσεις την ανεξάρτητη σκέψη. Ο μηχανισμός διοικήσεως, εμπλεκόμενος στον περιορισμό της δημόσιας συμπεριφοράς-στην περιστολή δραστηριοτήτων-στη ρύθμιση οικονομικών συναλλαγών-στη διαμόρφωση Ηθικής και Σκέψης, παραμένει ένα κυρίαρχο σώμα που εκπληρώνει την αποστολή του ως υπέρτατη εξουσία με τρόπο απόλυτο και καταναγκαστικό πάνω σε όλα τα άτομα και τις ομάδες που διαβιούν στο πλαίσιο της καθορισμένης ελεγχόμενης γεωγραφικής περιοχής.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ευνοεί τον πνευματικό παπισμό με πολέμους και Σταυροφορίες αλλά ιστορικά ανιχνεύονται εστίες απόσχισης, όπως η αίρεση των «Αδελφών του Ελεύθερου Πνεύματος», οι οποίοι καταδιώχτηκαν από την Ιερά Εξέταση, αφήνοντας ωστόσο επιγονικά ψήγματα με τους μετέπειτα «Klompdraggers»-τους «Ακόλαστους» στην Αμβέρσα, τους «Γυμνιστές», των οποίων τα κείμενα λοιδωρήθηκαν εντόνως την Ιερά Εξέταση.
Οι Αυτοκρατορίες, Οθωμανική και Βυζαντινή, αναβιώνουν τον αυταρχισμό και ταυτοχρόνως τον μπολιάζουν στην Ρωσία, η οποία τον ενδύεται με διττής ερμηνείας τρόπο, τον Τσαρισμό και τον Μπολσεβικισμό.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Σχετικά...

Pages: 1 2 3 4 5 6

Leave a Reply