matrix-Μέρος I

Matrix-Μέρος I

Μέσα σε κλίμα επιβεβλημένου πανικού, όπου καθένας μέμφεται τον αντιφρονούντα για «ριζωμένο Φόβο», επειδή δεν ενστερνίζεται την ιδεοληπτική κοσμοθεώρησή του σχετικά με το Σύστημα Υγείας και την οργάνωσή του, μήλον της έριδας προς κεφαλαιοποίηση στην πολιτικάντικη ατζέντα αμφοτέρων, όσον αφορά στην παραδεδεγμένη πλέον εξ αυτών αποδοχή της ύπαρξης τόσο Κράτους όσο και Συστημάτων ως βραχίονές του, διακρίνουμε μία σύμπνοια τόσο σε επίπεδο κομματικών φραξιών όσο και στην αντίληψη των συλλογικοτήτων, οι οποίες έχουν αποδειχτεί τα μακρυά χέρια των κομμάτων, τα οποία μεταλλάχθηκαν κατά την τελευταία μνημονιακή δεκαετία, επειδή είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν σε σημείο ανεπίστρεπτο και ανεπίτρεπτο για την Εξουσία.
Οι άνθρωποι, εσωτερικοποιώντας την κατασταλτική νομοθεσία, συσπειρωμένοι εισήλθαν «εκουσίως» στο κλουβί του «υγιεινιστικού συνδρόμου», συνδέθηκαν με καλώδια και παρακολουθούν στην οθόνη την «πορεία της καμπύλης της Νόσου» διευκολύνοντας το Κράτος στην απόπειρα επιβολής της ολοκληρωτικής διαδικασίας ελέγχου της καθημερινότητας, το οποίο για να καταφέρει τον στόχο του στην ουσία έχει προβεί σε χρήση ενός εκ των διαμορφωμένων από το καθεστώς πάντα Συστημάτων και συγκεκριμένα αυτό της Υγείας και κυρίως των εκπροσώπων του.

Η πρότερη κατάσταση, την οποία αναλύουν οι άνθρωποι ως κανονικότητα εδώ και δεκαετίες και αναφέρονται στην προ-μνημονιακή εποχή, δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά το φαντασιακό πρόταγμα του κρατισμού, στις διάφορες παραλλαγές του, κάθε που το κράτος παραλλάσσει τις πρακτικές του για να αντέχει στον χρόνο.

Με τις επαναστάσεις κατά τις οποίες η αστική τάξη ανέτρεψε τη φεουδαρχία για να περάσει στη σύσταση κράτους, ορίστηκε η «ανθρωποκεντρική προτεραιότητα», με την οποία ο Διαφωτισμός προσδοκούσε να ενθρονίσει το Άτομο στην κορυφή της πυραμίδας και να αντιτάξει την ατομική ελευθερία έναντι οποιασδήποτε άλλης αξίας που την ποδηγετούσε, όπως το «συλλογικό» ή η «ισότητα». Αντ’ αυτού από τη μήτρα της προτασσόμενης «ανανέωσης» ξεπήδησαν τα δύο συστήματα διακυβέρνησης, ο Φιλελευθερισμός και ο Σοσιαλισμός ή Κομμουνισμός στην ακραία του μορφή, με τα οποία:

  • Κατέστη το Άτομο υπήκοος. Η κρατική μηχανή ανέλαβε να σχηματίσει την κατάλληλη θεσμοθέτηση, κατά την οποία θα διασαφηνίζονται το δικαίωμα της ψήφου-η σύσταση του εκλογικού σώματος-το σύστημα διενέργειας των εκλογών. Πρόκειται για έναν κανονιστικό φέροντα σκελετό, ο οποίος οριοθετεί πρωτίστως την ιδιότητα του «Πολίτη», ώστε οι συνταγματικές-νομικές διατάξεις που προσδίδονται να «προαγάγουν» το άτομο από «Πολίτη» σε «Εκλογέα», ιδιότυπο χρίσμα που μεταλλάσσει τον συμμετέχοντα από «ασκών των προσωπικών του δικαιωμάτων» σε «ενεργούμενο του Κράτους», αφού από την επομένη των εκλογών ο εκλεγμένος ως πολιτικό προσωπικό πλέον είχε νομιμοποιηθεί να αποφασίζει για τα πάντα χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς καν να υπόκειται στους νόμους της «Δικαιοσύνης» που το ίδιο επέβαλε στους υπόλοιπους δια της ψήφου του στη Βουλή.

  • Κατέστη το Άτομο υποχείριο αρχικά της μηχανής και εν τέλει της παραγωγής. Ο κρατισμός εκκόλαψε τον καπιταλισμό σωρρεύοντας χρηματικά κεφάλαια μέσα από την οργάνωση της εργατικής δύναμης, η οποία οργάνωση εφαρμόστηκε στις πολλαπλές εκδοχές της, απολυταρχικά-εθνικοσοσιαλιστικά-κομμουνιστικά-σοσιαλδημοκρατικά καθεστώτα ανάλογα με τα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά των πληθυσμών κάθε φορά και υπό το χαλινάρι του ενός ή του άλλου Συστήματος Διακυβέρνησης, προσφέροντας στους υπηκόους τα πενιχρά ανταλλάγματα του συνδικαλισμού και της δικαιωματικής διεκδίκησης αποδοχών, σπέρνοντας τη διχόνοια μεταξύ των υπηκόων με τις κομματικές παρατάξεις να αρθρώνουν το «Καλό» και το «Κακό», τα οποία είναι οι όψεις και μάλιστα πολλαπλές του ίδιου νομίσματος, για να εμπορευτούν το χρηματικό ποσόν επιβίωσης και την ελπίδα. Ως εκ τούτου συναγάγεται πως ο όρος «καπιταλισμός» είναι η στην ουσία η λεκτική μεταμφίεση της εκβιομηχάνισης, στην οποία επιδόθηκαν και τα δύο προαναφερόμενα συστήματα διακυβέρνησης, και κατ’ εφαπτομένη είναι αισχρό να χρησιμοποιείται ο όρος μονομερώς ως οικονομική προπτική του Φιλελευθερισμού, διότι ο «καπιταλισμός» ως δεκανίκι οικονομικής φύσεως και των δύο συστημάτων ακυρώνει το αστήρικτο δίπολο «Φασισμός έναντι Κομμουνισμού». Το άτομο πλέον υπογράφει συμβάσεις εκχώρησης ελευθερίας του με τον Επιχειρηματία-Εργοδότη, ο οποίος είναι είτε το κρατικό κεφάλαιο αυτό καθ’ εαυτό στη μία περίπτωση ή το ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο κινείται μέσα στην κρατική ωστόσο νομοθεσία. Ταυτόχρονα μεθοδεύεται η παραγωγή προϊόντων-υπηρεσιών όχι ως αγαθά προσβάσιμα στα έμβια όντα αλλά ως μοχλοί αυτοματισμού των αγορών, αν ομιλούμε για φιλελεύθερη συντεχνία διακυβέρνησης, ή κρατοκεντρικής θέσπισης της οικονομίας, της οποίας όμως υπεξαιρεί την ιδιοκτησία η ίδια η εξουσία που διαφεντεύει με ολοκληρωτικό τρόπο αν βρισκόμαστε σε σοσιαλιστικού τύπου επικυριαρχία. Προφανώς κανένα από τα δύο κεφάλαια δεν είναι δημόσιο, θα ήταν εάν και εφόσον υπήρχε θέσμιση «λόγου, βούλησης και ανάληψης διαχείρισης» απ’ ευθείας στην κοινωνική βάση χωρίς μεσάζοντες.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Σχετικά...

Pages: 1 2 3 4

Leave a Reply