Ωδή στην αγαπημένη…
(Ακούστε την απαγγελία)
Ξύπνησα αγάπη μου το πρωινό και έλειπες
σε γύρεψα χαμένος, όμως δεν σε βρήκα.
Σε φώναζα, μα δεν μου απάντησες
και έκλαψα την απουσία Σου, τσακισμένος.
Ποιος, σαν κι εμένα, σπαρακτικά φωνάζει
και οι κραυγές του πέφτουν τα παγωμένα πρωινά στο τσιμέντο;
Άκουσα τότε μια φωνή
που μου μιλούσε απ’ την υγρασία της πλάκας που έγινε στα πόδια μου αλυσίδα.
Ξέρω, συντρόφισσα, για εκείνον το μισητό δολοφόνο,
για εκείνη την ανθρωποκτόνα οργή που νιώθεις όταν ξέρεις
ότι μας έβαλαν να ζούμε στο χθες ή στο αύριο
και μας στέρησαν το παρόν.
Τώρα, βαδίζοντας στο πουθενά, που να μην είναι ο θάνατος
σπουδάζοντας την κόκκινη δόξα στα πανεπιστήμια του αίματος
προσμένω τη στιγμή μου να ξαναενωθώ μαζί σου σε εκείνο το άλμα το τελικό.
Ενωμένοι για την κωμικοτραγωδία της ζωής και του Τίποτα…
Τελεσίδικα.
-
Το ποίημα γράφεται, όταν ο Xosé κι ενώ είναι έγκλειστος πληροφορείται τον θάνατο της αγαπημένης του Ισαβέλ, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο που παραβίασε το Κόκκινο…
-
Μουσική: ARMIK – Cartas de amor
