Τίποτα δεν αλλάζει!
Αρχές του 21ου αιώνα και οι λαοί:
• Θεωρούν δημοκρατική την τακτική να θωρακίζουν την οντότητά τους με θεσμούς ξεκάθαρης αρπακτικότητας.
• Υποδουλώνονται σε ακραίες αναχρονιστικές δυνάμεις κατίσχυσης υπό το άγχος μιας τεχνηέντως προωθημένης πολιτισμικής αναμέτρησης.
• Στον βωμό της υπέρτατης ασφάλειας περιστέλλονται θεμελιώδεις ελευθερίες και δικαιώματα, αφού οι κυβερνήσεις συντάσσουν νομοθεσίες «εκτάκτου ανάγκης».
• Εργασιακές και κοινωνικές αξίες συνθλίβονται.
• Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι ξεπουλιούνται στην «αλτρουιστική αμνηστία» των ΗΠΑ-ΔΝΤ-ΕΚΤ.
• Ο συνασπισμός «ισοτιμίας κι αλληλεγγύης» τύπου Ευρωπαϊκής Ενώσεως αποδεικνύει εμπράκτως πλέον τη δόμησή του σε σκαρίφημα γερμανικής μονεταριστικής αποικίας.
• Υπό τη σκέπη των απελευθερώσεων οι στιβαρές οικονομικές πρακτικές των πολυεθνικών συμπιέζουν ανεπανόρθωτα τη μικρομεσαία επιχείρηση, η οποία παρουσιάζει ολοένα και περισσότερο φθίνουσα πορεία με αποτέλεσμα την μονοπωλιακή βασιλεία του εμπορίου.
• Επιτυγχάνεται η πλήρης άλωση των εργατικών και φοιτητικών συλλόγων απ’ τις κομματικές συνιστώσες, οι οποίες απολήγουν στην ίδια και κοινή συνισταμένη της υπαγωγής των χαμηλών στρωμάτων στην υποτέλεια.
Τον φοβισμένο μην τον φοβάσαι…
Κάνει συλλαλητήρια ενάντια σε ονοματοδοσίες Κρατών που υποστήριξε δια μέσω της ψήφου και της ανοχής του.
Κρύβει μέσα σε καβούκι το Πνεύμα και το πετά σε θάλασσα ιδεοληψιών, οι οποίες τον προσανατολίζουν να φλυαρεί με όμοιους – να είναι ανατρεπτικός απ’ τον καναπέ του – να ανακουφίζεται κάθε που ενδύεται το κορμί του.
Επιθυμεί να μετατρέπει την Τέχνη σε αντικείμενα ιδιοποίησής του για να μπορεί να συνειδητοποιεί την κανονιστική πραγματικότητά του.
Καταπιέζει το σύστημα που τον θέτει ως στόχο του για να προεπιλέξει την υποταγή του – απεμπολεί την κοινωνική προσδοκία για να εξασφαλίσει τη συμμόρφωσή του – φοράει ανόμοια ρούχα για να ενημερώνει τη συνέπεια παραβιασμένης συνθήκης του.
Γράφει την Ιστορία σε τόμους – τη μελετά και τη διδάσκει αδιάκοπα για να την πιστέψει κι ο ίδιος. Συντηρεί το χαμηλό βιοτικό του επίπεδο για να ονειρεύεται την αυτονομία του.
Επωάζει τη ζηλοφθονία για να προσδίδει αναφαίρετα δικαιώματα στο σύστημα.
Όλα αυτά υπό την αλματώδη αρβύλα της «δημοκρατικής ηγεμονίας»…
Ο Ουρανός δεν είναι ποτέ τελευταία γαλανός…
Οι μέρες είναι τελευταία ψεύτικες…
Φίλοι και γνωστοί σε θυμούνται μόνο σε περίπτωση που θέλουν ν’ αρπάξουν κάτι από σένα…
Καθήμενοι οι λαοί στην αποχαύνωση της Συνδρομητικής Τηλεόρασης…
Γιατί και η επανάσταση, τι νόμιζες, μία μόδα της εφηβείας ήταν, το πολύ της φοιτητικής ζωής…
Κι η κρίση ταυτότητας, τι νόμιζες, μια δυνητική αποτίναξη του ζυγού του παρελθόντος ήταν, το πολύ μια μετατρεψιμότητα των ορίων της φαντασίας μας…
Κι ό,τι σπείραμε θέριεψε κι απειλεί να μας πνίξει όλους…
Να πάρουμε τους φανούς, να βγούμε στα ριζά της Νύχτας…
Όχι για να βρούμε τον Άνθρωπο, τη Δικαιοσύνη ή την Αγάπη…
Μήπως κι αδράξουμε ο ένας τις φωνές του άλλου κατευθείαν απ’ το ηχόχρωμα κι όχι απ’ της οθόνης τα καλώδια…
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
