«Να σκοτώνονται οι Θνητοί για τ’ αφέντη το ψωμί».
Για να κατανοήσεις μια Κοινωνία, καθίσταται σαφές πως πρέπει να κατανοήσεις και τα σκάνδαλά της. Το κάθε σκάνδαλο αναταράσσει λίγο την πράσινη πέτσα στον βάλτο, ίσα που τα ψάρια να νιώσουν την αλλιώτικη χροιά του Οξυγόνου στην οσμή, και χρησιμοποιώ τον όρο χροιά για να δηλώσω τις διαφορετικές όψεις της αναπνοής. Όλοι οι «Θνητοί» προσλαμβάνουν οξυγόνο κι αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακα με την εκπνοή, διαδικασία στα όρια ανεκτής διαφωνίας, αλλά ελάχιστοι αντιλαμβάνονται τις νοηματικές – συναισθηματικές αποχρώσεις της. Για την ευθύνη δε απέναντι σ’ αυτή την αναπνοή ούτε λόγος!
Στον Léviathan ο Hobbes τονίζει την ερμηνεία του όρου persona, η οποία σημαίνει μεταμφίεση ή ερμηνεία ρόλου επί σκηνής. Πρόκειται για τη μάσκα, η οποία συνιστά αμφίεση του προσώπου και η παραπομπή αφορά στα Δικαστήρια, τα οποία σαν θεατρική σκηνή προτάσσουν τα πρόσωπα υποκείμενα στη νομική προσωπικότητά τους. Οι υποστηρικτές της Ψυχανάλυσης πρεσβεύουν απρόσκοπτη προτεραιότητα στην εγωτική επιθυμία, κάτι που αποφορτίζει το άτομο απ’ τις συλλογικές κυρίως ευθύνες του, κατ’ επέκταση μία πρακτική πλήρως προσανατολιζόμενη στην καταστροφική διάσπαση του κοινωνικού ιστού, αφού διαποτίζει το άτομο με τάσσεις εγωκεντρικής ηθικής.
Ο Άνθρωπος βρίσκεται πίσω ή μπροστά-είναι πρόγονος ή απόγονος της νομικής-κοινωνικής-πολιτικής υπόστασής του; Όταν η Ανθρωπότητα ταλανιζόταν από απολυταρχικές ηγεμονίες, η εισήγηση του όρου δημοκρατία, ως διακυβέρνηση των κοινωνικών-εθνοτικών συνομαδώσεων από πολλούς, αποτέλεσε ένα βότσαλο ικανό να ταράξει τα νερά στη λίμνη, για τον απλό λόγο πως κάποιων συγκεκριμένων ομάδων κλυδωνίζονταν τα παγιωμένα ως τότε συμφέροντα. Αφότου η Δημοκρατία μονιμοποιήθηκε παρ’ όλο υπό εικονική και ψευδόλογη μορφή αλλά ταυτοχρόνως αποδεκτή από τις ευρείες μάζες, ένας νέος όρος συνιστά διακύβευμα αναστάτωσης και δονήσεων στις Κυβερνήσεις.
Το Κράτος τρέμει λοιπόν την εναντίωση του κοινωνικού ιστού στην προσπάθεια του πρώτου να κατακερματίσει τον δεύτερο. Αν θα πρέπει να συντάξει νόμους αυτοί θα πρέπει να είναι ενάντια στα ένοπλα κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών στο κέντρο των αστικών πόλεων-ενάντια στις βλέψεις των πολυεθνικών συμφερόντων που υποβάθμισαν πολλές περιοχές, ώστε να τις λυμαίνονται απρόσκοπτα-ενάντια στην κερδοφορία του παράνομου κεφαλαίου. Παραβατισμός είναι η έντονη εμφάνιση στρατιωτικοποιημένης περικύκλωσης αμάχων-αδυνάτων. Αφ’ ης στιγμής υπάρχει πλήρη συνείδηση για τα τεκταινόμενα στο παγκόσμιο «γίγνεσθαι» Ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει μέσα μας. Το «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» ίσχυε και θα ισχύει αλλά σήμερα σε μικρότερη έκταση. «Βολεμένος κι εθελοτυφλών» ίσχυε και θα ισχύει αλλά σε καιρούς κρίσης περισσότερο για ευνόητους λόγους, η ανασφάλεια επιτείνεται και ταλανίζει τα όντα με τρόπο επαίσχυντο. Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα το άτομο έχει πρόσβαση στην πληροφορία και στην αντί-πληροφορία. Καλείται να επιλέξει ενσυνείδητα κι όχι από άγνοια. Ή θα υποδύεται τον «χαρούμενο-μακάριο» τουτέστιν ευθυνόφοβος-ατομιστής. Ή θα αναλαμβάνει το κόστος μιας κινητοποίησης, έστω αυτής που περνάει απ’ το χέρι του, διότι ο «σιωπών δοκεί συναινείν».
Είναι θέμα καθαρά προσωπικό, τι αντέχει η συνείδησή μας και τι όχι. Σε καμία των περιπτώσεων δεν υπάρχει Ειρήνη. Στην πρώτη ο άνθρωπος θα κατατρύχεται από συμπλέγματα και με το παραμικρό θα δυσανασχετεί, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται ως γνωστόν. Η αύξηση του αλκοολισμού και των εξαρτήσεων-η ανεξέλεγκτη κατάποση αντικαταθλιπτικών ενίοτε δηλώνει καταφύγιο στη λήθη, επειδή ο Δυτικός Άνθρωπος δεν αντέχει τις πράξεις του, πράγμα σαφώς που εκμεταλλεύονται τα καρτέλ διακίνησης αυτών των ουσιών. Στη δεύτερη των περιπτώσεων ο τολμών θα είναι «μόνος με τους θεούς και οι νύχτες θα φλέγονται σαν φωτιά. Θα χάνει φίλους-αδερφούς-συζύγους-συγγενείς και ίσως το ίδιο του το μυαλό. Θα μπορεί να σημαίνει να μην τρώει για τρεις ή τέσσερις ημέρες ή να παγώνει απ’ το κρύο. Θα μπορούσε να σημαίνει χλευασμό κι απομόνωση. Όλα μια δοκιμασία της ανοχής του.» σύμφωνα με τον αξεπέραστο Μπουκόφσκι.
Εν είδει επιλόγου…
«Ένα Κράτος αρχίζει να αυτοαποκαλείται πατρίδα, όταν ετοιμάζεται να διαπράξει φόνους.» δια στόματος του Φρήντριχ Ντύρενματ, Ελβετός συγγραφέας. Ανά τον Πλανήτη τελούνται συνεχώς εμπόλεμες συρράξεις.
Ο Κόσμος φλέγεται. Συνεπώς σε καμία των περιπτώσεων δεν υπάρχει Ειρήνη…
Πανεπιστημιακές Σχολές και πολλά κτήρια ανά την παγκόσμια επικράτεια τελούν υπό κατάληψη. Οι Αστυνομικές Αρχές εισβάλλουν με γνώμονα να εκκενώσουν χώρους αυτοδιαχειριζόμενους από απλούς ανθρώπους, ώστε να τους προσφέρουν σε δόντια μεγαλοκαρχαριών. Ο τραμπουκισμός μεγεθύνεται και σε επίπεδο οργάνωσης των Κρατών επανερχόμαστε σε τροχιά φεουδαλισμού.
Αυτό που ενοχλεί είναι το φυτίλι που καίει και ως γνωστόν σε πυριτιδαποθήκη εύκολα η ανάφλεξη επιτυγχάνεται, σίγουρα διαπιστώνεται ρεύμα αυξανόμενο ανθρώπων έτοιμοι να προσχωρήσουν σε ανάλογες δράσεις. Αυτό που ενοχλεί είναι η κοινωνική οργάνωση που αντιλαμβάνεται αργά αλλά ολοένα και πιο επιτακτικά και σταθερά την αυτοθέσμισή της.
Κι όμως οι «Άθλιοι» θυμίζουν όχι μόνο την παρουσία τους-όχι μόνο διεκδικούν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης αλλά τολμούν να ξεπεράσουν εμπόδια ανυπέρβλητα όπως Πρεσβείες-Υπουργείο Αμύνης δηλώνοντας το παρόν…
