Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

Πάτησα το γκάζι του αυτοκινήτου στο 180, πάντα με ξετρέλαινε η ταχύτητα. Πάσχω απ’ την ψυχιατρική διαταραχή της «δραπετομανίας». Ο Samuel A. Cartwright, μέλος του Ιατρικού Συλλόγου της Λουϊζιάνα εν έτει 1851 εφηύρε την ψυχιατρική διάγνωση της «δραπετομανίας» για να εξηγήσει την τάση των μαύρων δούλων στην δραπέτευση από την δουλεία. Κάθε δούλος που δραπέτευε πάνω από δύο φορές, κρινόταν ως παράφρων…

Και ούσα στο τιμόνι μόνη, να μην έχεις την ευθύνη κανενός, είναι δελεαστικό. Η πυξίδα να δείχνει προς τη θάλασσα. Που αλλού! Εν μέσω χειμώνα όλα κλειστά, μόνο ένα τσιπουράδικο ανοιχτό.

«Ας πάει και το παλιάμπελο. Θα  κάτσω».

Σημειωτέον δεν πίνω αλκοόλ εκ πεποιθήσεως…

Πόσα αντισώματα να ‘χει κι η Ευθύνη!

Οι χημικές ουσίες άρχισαν αμφίδρομα να διασταυρώνονται πάνω στο πλέγμα των νευρικών συνάψεων εξασφαλίζοντας τη μετάδοση των ώσεων. Το συνειδός δεν είναι ένας περιγεγραμμένος χώρος ατόφιας ύλης αλλά ένα σύστημα συσσωματωμένων βλαστών διηνεκούς δημιουργίας, πάνω στην εξαλλασσόμενη σχάρα, της οποίας παραστάσεις και συμβολισμοί αντιδιαστέλλουν τον εαυτό μας απ’ τον κόσμο κι αντιστρόφως. Οι μύες του Χάους πάσχιζαν να παραμείνουν τεταμένοι, αλλά προσέκρουαν στα τείχη που εγείρονταν απ’ τους κιρκαδιανούς ρυθμούς, η εγρήγορση παρέδιδε αυτόβουλα τη σκυτάλη στη χαλάρωση υπακούοντας στις εντολές του υπερχιασματικού πυρήνα. Δύσκολο να ξεφύγεις απ’ το ασφυκτικό αγκάλιασμα των κυκλικών αλλαγών, που ευαγγελίζονταν μαγική επίδραση ελέγχου των βιορυθμών. Τα ακανόνιστα χαμηλής τάσης κύματα εγγυόνταν αποσυγχρονισμένη εγκεφαλική δραστηριότητα, οι καρδιακοί κι αναπνευστικοί παλμοί βράδυναν καθώς νομάδες εν μέσω ερήμου σε γενικευμένη απαλλαγή ψυχικών πόνων. Και όσο να πεις μια διαταραχή στις μέρες μας είναι της μόδας, διότι πως θα δικαιολογούνται και οι ιδιαζόντως αύξουσες πωλήσεις ψυχοφαρμάκων…

Για να γενούν η Γη κι ο Ουρανός!

Οι σχέσεις σύγκεινται από άνθρωπο και άνθρωπο!!! Διαιωνίζεται η παράδοση νομιμοποιώντας το ιμπεριαλιστικό αυθαίρετο. Ομότεχνοι στην επικύρωση της πλήρωσης των όρων. Ομόλογοι με στραμμένο το ενδιαφέρον στον εκκοινωνισμό του γούστου. Μονοπάτια, που νοούνται και περιγράφονται με ορολογία έμμεσων οδηγών. Η μυθοπλασία υπερτερεί. Η φαντασία αυθαιρετεί. Κι ευνόητο ν’ αντιπαραθέτουν αμφότεροι την αδυναμία ιδιοποίησης της συνενοχής. Έκαστος διενεργεί τη μεταστοιχείωση των αναγκών του σε στρατηγικές στόχευσης. Κι όσο επιτρέπει η ανάνθιστη παγωνιά, που κυριαρχεί στα στήθη, ανασκουμπώνονται να φέρουν με ζήλο εις πέρας όλους τους άθλους. Αδόκιμο είναι να μην αναφερθεί, πως τελευταίως ταυτίζονται με τον ρόλο του στελέχους, ανωτέρου παρακαλώ, εις το σύμφωνον της συμβιώσεως…

Το χαίνον τραύμα στην ανυπαρξία. Ή αλλιώς ζωή!

Το πλανητικό συγκρότημα έμοιαζε απείθαρχο, αέναα έκρυθμο με πολυώνυμες πτέρυγες, ένας ίππος θυμοειδής με τραγικές αντιδράσεις, ένα περιβάλλον αδιαπέραστο μα αφομοιωτικό, αφού η περιθωριακότητα κι η μοναξιά τόσο του θεού όσο και τ’ ανθρώπου υπερίσχυε της αίσθησης της απλής διαβίωσης μέσα στον χώρο. Εργαλεία μ’ αυτονομία περιορισμένη κι ενσωματώνονταν στο γενικό σύνολο για να κατευθύνουν το τεχνικό σύστημα. Ο έλεγχος δεν ασκούταν πάνω σε φυσικά πρόσωπα αλλά με τρόπο διοικητικό κι οι αποφάσεις που αντικειμενοποιούν τη ζωή και τον θάνατο δεν συνάπτονταν με απερίσπαστες ενέργειες. Ακούσια ή εκούσια η αναψηλάφηση της ιδιότητας του θεού, οδηγούσε σε μεταβολή του δεξιοτέχνη, που ασκεί δεξιότητες πάνω σε προσωπικά γνωστούς του ανθρώπους, σε αυθεντία, που εφαρμόζει άρρητους κανόνες σε ολόκληρες ομάδες θνητών.

Ένα απέραντο ορφανοτροφείο!

Κι η βαναυσότητα στους χώρους καταστελλόταν άριστα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια απ’ την απλή ύπαρξη βωμών, αλήθεια δεν υπάρχει μεγάλο συγκρότημα που να μην φιλοξενεί στους χώρους του ένα εκκλησάκι, σαν ύστατη πηγή προσδοκίας. Κι ήρθε η επιστήμη ν’ αντιπαραβληθεί άψογα μ’ αξίωμα ιερατικό, το οποίο μετά την επικράτηση επιδίδεται σ’ εγκαθίδρυση γραφειοκρατικής οργάνωσης προς μέγιστη διαφύλαξη της ένθερμης ζέσης των πιστών. Οι θρησκείες οργώνουν με ορισμένο τρόπο την αντιληπτική ικανότητα των ανθρώπων, η οποία μετά από συνεχή τριβολισμό εμφανίζεται ευνοϊκά γαλουχημένη, όσον αφορά στα θαύματα, τα οποία καλούνται να προσπορίσουν την αόρατη ελπίδα. Οι επιστήμες τίθενται στο προσκήνιο προβάλλοντας την επιτακτική ανάγκη υποστήριξής τους. Οχυρά νομοθετημένα με μουσαντένια δυναμική, μοχλοί του διατηρείν κι ουδόλως του προάγειν. Κι όσο πιο δυσκίνητη η διάρθρωση των υπηρεσιών, τόσο μικρότερη η ελπίδα απαγκίστρωσης. Ένα πληθυσμιακό συγκρότημα κάλλιστα μπορεί ν’ αποτελέσει μια μικρογραφία μεσαιωνικής κοινωνίας. Όσες περισσότερες μάγισσες τόσο ευκολότερα γυρίζει ο οικονομικός τροχός. Οι ενορχηστρωμένες εκτελέσεις συντηρούσαν τα επαγγέλματα και τροφοδοτούσαν με γόητρο ορισμένες ταξικές ομάδες. Η πυρά ή ο απαγχονισμός συνιστούσε σημεία θανάτωσης, γύρω απ’ τα οποία στήνονταν μικρομάγαζα πώλησης. Πριν τελεστεί η τελευταία πράξη του δράματος, οι θεατές εν είδει χαρμοσύνης συναγελάζονταν, ακκίζονταν σ’ επικοινωνίας τερτίπια. Εις αντιπαραβολή όσο περισσότεροι σακάτηδες τόσο διάνοιγε ο κύκλος των θέσεων εργασίας, τόσο περισσότεροι προσωπικοί θυρεοί στυλώνονται, τόσο περισσότερες ευκαιρίες κέρδους. Η ανθρωπιά εξοβελίζεται ανώδυνα σ’ έναν κόσμο κατακερματισμένο μην κάνοντας την παραμικρή παραχώρηση, και πόσο δικαιωματικό εμφανίζεται όλο αυτό!

Fama volat!

Pages: 1 2