Κάποιες φορές Φοβάμαι τις καταστροφές μέσα μου.
Είναι σαν ο Σατανάς να με πετάει από βράχο σε βράχο·
Και δεν έχω καμία «νεραϊδένια φορεσιά» να προφυλάξω τις σάρκες.
Όλα προεικονίζουν τον κουρνιαχτό του Μέλλοντος…
Όταν ξεγυμνωνόμαστε,
Τα παλιά σημάδια προστάζουν τη χαραγή που θα υφάνει·
Ανεξίτηλα, και γιατί όχι ονειδιστικά,τα ξόρκια της πτώσης,
Στη χειρότερη αντικειμενικότητα.
Τόσες τίγρεις με το σάλτο τους στη Μεγάλη λεκάνη της Μεσογείου,
Γεροντοπαλίκαρα με μαλλιά βαμμένα στο χρώμα της παρκετίνης·
Και εντολή να ανασκάψουν τα οικόπεδα πετρελαίου.
Τόσο ακόρεστη η Δίψα που καίει το λάρυγγά τους,
Επίσκοποι κι αυτοί του Βραδεμβούργου ανεγείρουν Κρήνες·
Νιώθοντας αδιάπτωτη την ευχαρίστηση για τον διορισμό μιας «Επανάστασης».
Ενέσεις μορφίνης για τους κολικούς νεφρού ή εντέρου,
Όταν χάνονται τα ποθητά χαρακτηριστικά εριστικότητας·
Είναι και οι καταθλίψεις που ξεσπούν σε «αιώνιο παράπονο»,
Κι ο καλλωπισμός με τα θαυμάσια βραχιόλια·
«Άρξατε πυρ» λοιπόν των ανασκαφών σε δέκα επίπεδα!
«Άρξατε staff member και οίνον» λοιπόν στης μουσταλευριάς του κοσμικούς Φορείς!
Πως κατεδέχθης την ταπείνωση μέχρι τα μερμύγκια,
Που τα λυώνουν οι σόλες πάνω στη χωματένια λουρίδα·
Την ώρα που βαθρώνουν το άγαλμα της σύνταξής του.
Κι όσο περισσότερος ζήλος τόσο μεγεθύνει κι ο εξευτελισμός.
Όταν τα φυσιογνωμικά μας στοιχεία διαβρώνονται,
Πάνω στα κατάχλωμα μονοπάτια του κορμιού·
Αναδεύεται η Καταιγίδα των Διαβόλων που σφυρίζουν,
Και διατηρείται το υπαίθριο άνθος του ιδρώτα για περίπου επτά αιώνες.
Θ’ αρκούσε,
Ναι! Θα αρκούσε μια χειρονομία για να γλυτώσουμε απ’ την Κοσμογονία,
Γερουσιαστές και στρατιωτική Φρουρά με τ’ αρχέγονα γνωρίσματά τους·
Πένθιμες κουρτίνες διάστικτες από του Φασισμού τ’ ασημένια δάκρυα,
Σάλπιγκες κα τύμπανα που ανακοινώνουν τη νεκρώσιμη Πομπή.
Όταν η αποθηρίωση μας ξεσκίζει την περηφάνια,
Μια βελόνα κρατάει με μύτη σουβλερή τα μουστάκια·
Να μην καούν απ’ το τσιγάρο·
Σπαραχτική στιγμή στο Θυσιαστήριο και ζητά να την τρομάξουμε,
Ν’ ανοίξει τα μάτια και να φορέσει τις μικρές στρογγυλές ασπίδες.
Κι ένας θόρυβος υπόκωφος ακούγεται μέσα απ’ τα χαλασμένα καζανάκια,
Όπως οι αφοδεύσεις θυμίζουν το συντριπτικό έλλειμμα του ανθρώπου·
Κι αποσπούν με τη βία τα εξαχνωμένα Νερά,
Μιας καταχνιάς που ετοιμάζεται για την παρθενική της σύγκρουση…
Σε κάθε πύλη οι ίδιες γαμημένες Μέρες καθώς χρεωστικά καλπάζουν,
Σε κάθε βύσμα οι ίδιες γαμημένες Μνήμες να περιορίζονται·
Στην παραίνεση προς τους δουλοκτήτες και να θανατώνονται με μαρτύρια,
Οι επίδοξοι διάδοχοι επειδή μαστουρώνουν και κινδυνεύει η Δημοκρατία·
Να της κόψουν το κεφάλι και να το καρφώσουν σε κοντάρι.
Όταν Γράφω, βγάζω όλα τα ρούχα!
Απέναντι οι Θνητοί και το βιος τους στης Υποκρισίας τα φτιασιδώματα,
Το κορμί «κουρσεμένο», κι αυτό είναι μόνο το γυμνό,
Με τις μελανιές και τις εκδορές απ’ των «συμπατριωτών» τη Βία·
Έχει την αυθεντική του Αλήθεια.
Μερικές φορές νιώθω σαν ενα λευκό σεντόνι πάνω σε σκούρα σανίδια·
Άλλες πάλι νιώθω σαν μία αιώνια Εκδίκηση πάνω σε αβέβαια ίχνη της Άμμου.
Όταν αρχίζουμε να κάνουμε χειρονομίες,
Διαγράφουμε τα χνάρια των «κουρασμένων κόσμων»·
Ας μη σταθούμε εμπόδιο στον «Εαυτό» να πλιατσικολογήσει…
Ξέρεις Αναγνώστη,
Καρφί δεν μου καίγεται για τη γνώμη σου·
Κι ίσως να σοκάρει αυτό επειδή,
Εκμηδενίζει «Μεγαλειότητες»…
Είναι μιαν ευκαιρία για Σένα,
Να σώσεις την Αλληλεγγύη σου απ’ τα εσώρουχα πολυτελείας·
Στο κακόφημο τούτο Μέρος μόνον οι Σάτυροι διαβάζουν τους φθόγγους,
Κι ασελγούν στην ακτίνα της Ασυμβατότητας που έχουν δίπλα·
Ανοιχτή στο desktop ή τσαλακωμένη στην τσέπη του παντελονιού τους.
Είχα χαθεί στ’ αστέρια κι εσύ συναινούσες,
«Έπαιρνες μάτι»……………… καθώς είπες·
Και σου φαίνονταν ωραία και καυλιάρικα αυτά που έγραφα.
Αχ! Τόσο μικρόσωμη με φαρδιούς ώμους και ορθάνοιχτα πόδια,
Η ντροπή των Θνητών στην πιο μεγάλη της κλίμακα·
Χορτάτη με λογική μουτσούνα στα κιλίμια της.
Να θυσιάζει στου Ιούδα τα φιλήματα τους Φίλους,
Να τεμαχίζει τους «απολίτιστους» σε Φιλομάθεια καταναγκαστική·
Στο κάθε της δάχτυλο οι ίδιες γαμημένες στολές να προστάζουν Τιμωρία στη Γκιλοτίνα.
Ανεβαίνει η θερμοκρασία σου καθώς σου προωθούν το «ανθρώπινο μυθιστόρημα»,
Αυθυποβάλλεσαι στην αγανάχτηση μπρος στους παραβάτες του Νόμου·
Αναγνωρίζεις τις απεγνωσμένες σου ανάγκες.
Να μην έχεις δικαιώματα δίχως δικηγόρο,
Χωρίς γιατρό να μην έχεις υγεία·
Να μην έχεις Δικαιοσύνη δίχως δικαστή,
Χωρίς «Κοινωνία» να έχεις ενοχή.
Κανονικά πρέπει να επιζήσει το Θύμα για να παραταθεί το μαρτύριό του,
Να βρεθεί το πιο πρόσφορο κομμάτι της Αντίληψης·
Και να το κυρτώσουν τα αισθήματα της Συμπόνοιας.
Αν δεν τρελαίνεσαι να βγεις μαζί μου στον Λειμώνα,
Αν δεν συναινέσεις στον αναίτιο αφανισμό μου·
Δεν είναι οι Ποταμοί με σκουλαρίκια στο μήκος τους να κουδουνίζουν,
Άμμος σουβλισμένη από λύματα αστικά·
Και μια γκρίνια άπληστη να καταντά συνήθεια.
Ύαινες οι Εραστές που ρίχνονται με μανία ο Ένας στις ουλές του Άλλου,
Ελευθερία της Απρέπειας καυλωμένη στους τροχούς·
Και στων Περιπλοκών την Άρνη,
Αυτή η απόλυτη Άρνη·
Η απομονωμένη Άρνη.
Ο Έρωτας είναι προσωποπαγής κι όχι και τόσο αντιεξουσιαστικός…
