Δεν ξέρω ποιο έτος διανύω,
Κι αν τα σχέδια μες στο τσίγγινο πιάτο είναι δικά μου ή των «Άλλων».
Δεν ξέρω καν αν είμαι an individual Manager,
Με το Daily Revenue να κάνει αναφορά στην ιστορική συγκυρία…
Πολλές φορές διανυκτερεύει το βρώμικο μυαλό μου σε προηγούμενα βράδια,
Έτσι όπως αυτά προβάλλουν σαν νησίδες·
Και πρέπει να επισκευάσω τα φράγματά τους.
Ικανή να κρατήσω πυρωμένο το σίδερο μπροστά στα μάτια,
Απατηλών Παραδείσων·
Ικανή να προκαλέσω πόνους φριχτούς στα εξασκημένα επαγγέλματα,
Μιας λειασμένης οργής.
Όταν τρώω νομίζω πως σπάζουν τα φτερά των ανεμόμυλων,
Ο τρόπος που τρώω την τροφή είναι σαν την απογραφή·
Με την αδαμιαία περιβολή, τις τρίχες Λυκανθρώπου και τα μαυρισμένα νύχια,
Ταξινομεί τις θεσμικές Παραδόσεις και τις θερμιδικές Οργανώσεις·
Μπορεί και να υπερβαίνω τα γνωρίσματα των Όντων,
Επειδή μ’ αρέσει να κουρνιάζω σε σταυρωμένα χέρια·
Είναι η νικηφόρα Ουσία που αρπάζει τη Νόηση και σέρνεται δίπλα μου,
Σπάνια κι ασυνήθιστη να με πιέζει στο στέρνο.
Ξέρεις,
Το πλύσιμο των νεογνών και των νεκρών η λούση είναι πράξεις·
Γεμάτες κινδύνους.
Πρέπει πρώτα να μας «συγχωρέσουν» που τους γυμνώνουμε,
Που σφετεριστήκαμε τους «ανοιχτούς χώρους των Θεών»·
Που ιδρύσαμε αποικίες παρά τη θέληση των Γειτόνων.
Η εξομολόγηση είναι ίσως μιαν επιχειρηματική κινητοποίηση,
Με τα ορθολογικά προγράμματα ισολογισμών.
Η χώνεψη είναι σαν τους Φυγάδες π’ αναζητούν έναν Γενναίο,
Να τον προσεταιρίσουν σε πολεμικά διαδήματα.
Όταν δεν έχω Τίποτα να πω, απολιθώνονται κρύσταλλοι στα τσίνορα,
Τα υλικά και η απαράβατη σπερματική τους διαδοχή·
Προκείμενα στο αντίκρυσμα της Ολιγοφρένειας.
Και πολλές φορές νομίζω πως είμαι ένας «Τρελλός Κηπουρός»,
Που ξεπατώνει τους Ανθώνες και την ανίκανη κακοπραγία τους….
Πολλές φορές,
Βλέπω τη Βαβυλωνία να αιωρείται στον αέρα·
Στρίβει το χασίς και τριγυρνά στις φωτιές περνώντας φυλαχτά στον λαιμό.
Στο κάθε σκοτάδι κι ένας Εραστής χύνει πάνω στην κλεμμένη της Ανηθικότητα,
Και στη ληστεία το γάλα της λεχώνας πάνω στο σεργιάνι·
Με την ίδια σημαία οι Έμποροι νομοθετούν την αναγούλα της,
Και η ποινή της είναι η διαπόμπευση και η εξόρυξη των ματιών·
Κι εγκλωβίζονται τα μαλλιά της στα σχοινιά της τροχαλίας.
Κι ικετεύει κι υπόσχεται να προσκηνύσει τα εθνόσημα,
Να ομολογήσει τις κλοπές και τ’ απλήρωτα μισθώματα·
Όταν προβλέπονται «ασθενείς Άνεμοι» απειλούνται τα Τείχη με ξεθεμελίωμα,
Τρέμουν την εξόντωση οι «πληθυσμοί».
Για το ταμπού της εμμηνόρροιας δεν μ’ έβαλες άλλωστε,
Στο σώμα σαν μόνιμο Εκοικιαστή!
Για τους οσφραντικούς ερεθισμούς δεν μ’ όρισες άλλωστε,
Στην παγκόσμια μήτρα ως αναλώσιμο Εφιάλτη!
Για την Οσμή κα τη Γεύση δεν τοποθέτησες κυτία απορριμμάτων στα σταυροδρόμια!
Για την Οσμή και τη Γεύση δεν με περικύκλωσες από Ζώνες προφυλακτικές!
Για την Οσμή και τη Γεύση, που μόνο να υπαινιχθούν μπορούν·
Δεν μ`έχρισες Πόρνη στους υπονόμους που παστρεύει την απείθαρχη λαγνεία!
Ξέρω πως σοκάρω τους αχαλίνωτους κι αιμοβόρους Στρατιώτες,
Καθώς ετοιμάζουν τα τανκ για πραξικόπημα·
Στα υπόγεια ιδιωτικά δεσμωτήρια…
