Είναι πάντα σαν να έχουμε στραμμένη την αναχώρησή μας,
Προς έναν λόφο με αυτοεκπληρούμενα ριζικά·
Είναι πάντα σαν να έχουμε προορισμένο έναν κατακλυσμό,
Προς μιαν απόκριση ασύλληπτη και διχασμένη·
Γιόμισε πλαστικό η Νοημοσύνη και λαδομπογιά.
Αχ! Στην αϋπνία σου Αναγνώστη,
Βάλαν οι «Ειδικοί» μόσχευμα οκνηρίας.
Και τώρα…
Είναι μιαν ευκαιρία για Σένα,
Ξέρεις·
Να στηχιματίσεις την αμηχανία σου στους αγώνες ποδοσφαίρου,
Τον συντηρητισμό σου να ποντάρεις στις αυτάρεσκες μοιχείες·
Να ξεκάνεις τον γραφιά που σε πεισμώνει,
Και στην τοκογλυφία να βουτήξεις τα βάσανά σου.
Μια Τρωγλοδύτης είμαι,
Χωρίς φράγκο στην τσέπη και σε κοιτάζω απ’ το τζάμι·
Φόβητρο οι ρίζες οι ρηγιλές.
Ο Harry Houdini ακονίζει τους λαχνούς πίσω απ’ την κουρτίνα,
Κι η Ελπίδα έχει ήδη συνθηκολογήσει στην προσφορά εξαγοράς της·
Οι Εκπρόσωποι των «Ανθρωπιστικών Σπουδών» βρήκαν κρησφύγετο στα hotspots,
Και τρέμουν μην αποκλειστούν οι αποζημιώσεις των προσφύγων·
Και χάσουν το μεροκάματο που επαληθεύει το αδιέξοδο της «Μοντέρνας τους Συνθήκης».
Είναι μιαν ευκαιρία για Σένα!
Έτσι μαθημένος μες στη Βία απ’ τα γεννοφάσκια,
Με τον Γονιό διορισμένο να Σε συνδαυλίζει μισθοφόρο στη χόβολη·
Και το Κράτος με τη σκυτάλη να Σε σουβλίζει ως κρατούμενο.
Ξέρεις,
Δεν είναι ο Ουρανός με βάθος ανάγλυφο·
Πουλιά στα κλουβιά τους,
Και στίχοι άλικοι ν’ ακρωτηριάζουν τον ομφαλό απ’ την κοιλιά μου.
Δέσε την απρόβλεπτη μα δικαιολογημένη κατεύθυνση πάνω σ’ ένα γάιδαρο,
Κι άσε το υποζύγιο να οδηγήσει τα τσουβάλια από λινάτσα γεμάτα με οστά.
Η Αγάπη είναι κεντροβαρής κι όχι και τόσο εθελοντική…
Πολλές φορές υποφέρω τα «πάνδεινα»,
Ξένοι μισθοφόροι κι αλλόφυλλοι επιδρομείς είναι οι Λυτρωτές·
Που θα διασχίσουν το ματωμένο μου σώμα,
Να δοκιμάσουν το κρασί που στίβεται απ’ τη Σκιά·
Αναρριχημένη στον άργιλο τον μαλακό της Λήθης.
Συχνά σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μετατρέψω σε παγίδα μου,
Την πλέον φθίνουσα σάρκα με το ίδιο όνομα·
Αλλά τους τόσο διαφορετικούς δρόμους…
