Δεν ξέρω ποιο έτος διανύω,
Απ’ τη ζωή μου ή απ’ τις ζωές των άλλων·
Πολλές φορές υποφέρω τα «πάνδεινα»,
Όταν είχα τη Γύμνια νεαρή και φρέσκια, μ’ ονόμαζαν Πουτάνα·
Τώρα που η Γύμνια είναι ώριμη μ’ επιχείρημα, μ’ ονομάζουν Τρελλή.
Δεν είναι μήτε οι Ωκεανοί με πλάτος αξύριστο,
Ψάρια λιμασμένα σε σπηλιές·
Και πραγματείες που αποχωρίζονται το Μάννα τους.
Είναι ίσως μιαν Ευκαιρία Παγκόσμια,
Ν’ αυξήσουν οι Σταύλοι οι Κομματικοί το Yearly Unique Visitors·
Και να πλουτίσουν επιβάλλοντας ληστρική φορολογία.
Ϊσως να ‘σαι Εσύ Αναγνώστη!
Που μετακομίζεις στους φουσκωμένους Μαστούς της Αφθονίας,
Αλλά κάνεις copy-paste τα γράμματα των Φτωχών μεταναστών στο προφίλ σου·
Ενώ έχεις αναγκάσει τα μέλη της Αποστολής ν’ απεύχονται οιαδήποτε συνάντηση μαζί τους.
Μπορεί να ‘μαι κι Εγώ!
Που στηρίζω την πρόκληση στην απέχθεια,
Επειδή δεν συνέθλασαν τα σκέλη της στ’ αμφίβολα μάτια των Συντρόφων…
Θα καλέσω τους Νεκρούς ν’ απαντήσουν!
Με την Εξουσία τους πάνω στο διάβα των Ψυχών,
Τις μεταστροφές των Connections να συμφιλιώσουν·
Είναι οι Φριχτοί Θάνατοι που ψυχαγωγούν στο αμφιθέατρο το αιμοχαρές Κοινό,
Είναι οι στερημένες ζωές που αγγίζουν ελαφρά το πρόσωπο της εξασθενημένης Πτήσης·
Όλοι τούτοι που «καυχιούνται» για τους «Αντάρτες» στο γενεαλογική τους φαρέτρα,
Κι ας εξαργύρωσαν οι Ίδιοι το οπλοστάσιο των «Αγωνιστών» δουλεύοντας σε Ναυπηγεία, Τράπεζες και Υπουργεία.
Που να στρίψω το βλέμμα και να μην δω σφυροδρέπανα ή ναζιστικά στεφάνια,
Είναι η Νέα Γενιά Ληστών στη «μεταπελευθερωτική Εποχή»…
Κι ύστερα στο Σεράι του Βεζύρη εγίνανεε και τα Τοπία Γονιοί,
Στο χρονικό τους «Άλλους» να λαμπαδιάζουνε μελλοθανάτους·
Κι ύστερα στου «Συναγωνισμού την Τράπεζα» εγίνανε και τα Τοπία Κρατικοί,
Ομαδικά να εξευτελίζουνε τους «Ανυπόληπτους»·
Κι ύστερα κατά των κρατουμένων την προσαγωγή,
Η Χλόη και το Στάρι·
Που το επικλινές τους δεν υπήρξε ΠΟΤΕ.
Στις Πόλεις τουλάχιστον…
Νιώθω σαν «Αυτόμολη»,
Κι η Ποίηση να ρίχνεται πάνω μου και να με σχίζει με τα μαχαίρια·
Αναζητώντας στα σπλάχνα θησαυρούς.
Κάπου ένα τραίνο με περιμένει,
Να μαζέψει τα κομμάτια των εξόριστων Μονολόγων μου.
Κάπου με πούλησαν Όλοι για την αθωότητα,
Κι ύστερα σκάλισαν τους στιλβωμένους τους θρόνους·
Κι οι Έρωτες έμπηξαν την καύτρα τους στην ίριδα χαιρέκακα,
Και κατέψυξαν το διαμελισμένο δέρμα μου σε κεροστάτες·
Κάπου αμύνομαι Κρύα και Παγωμένη,
Μέσα στη Νύχτα·
Η Νύχτα η ατέλειωτη που μ’ εγκλωβίζει…
Ξέρεις Αναγνώστη,
Καρφί δεν μου καίγεται για τη γνώμη σου·
Κι ίσως να σοκάρει αυτό επειδή,
Εκμηδενίζει τη «Μεγαλειότητά» Σου…
Μουσική:
-
Vas – Remembrance
Vas – Moksha
Vas – Ephemere
-
Kitaro – Kokoro
-
Ataraxia – Kremasta Nera
Divanessa – Folklore
Lisa Gerrard & Pieter Bourke – Shadow Magnet
-
Euthimis – bares – instrumental
Ed Sheeran – Make It Rain
Φωτογραφία: Μαρία Ζουρνή
Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
