2) Δεύτερο λεκτικό συνονθύλευμα αδολεσχίας συνιστά η έκφραση «Έμφαση στην ασφάλεια των Πολιτών με όραμα την κοινωνική Αστυνόμευση. Περιμένουμε επενδύσεις. Να είστε σίγουροι πως υπάρχει Εθνικό Σχέδιο Ασφάλειας και καλούμε τη συνδρομή και του Ιδιωτικού παράγοντα, τους Ευεργέτες»!!! Τι να πρωτο-αναιρέσεις σ’ αυτό το σημείο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έλκει την Ιδέα της στην μεταπολεμική περίοδο, όπου οι καταποντισμένες πόλεις φροντίζουν τις πληγές τους αλλά η Γερμανία με τη Γαλλία ως αιώνιοι αντίπαλοι κατανοούν την αναγκαιότητα μίας σύντονης ανασυγκρότησης των δυνάμεών τους, ώστε να αποφύγουν μελλοντικές αντιμαχίες αλλά και να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την οικονομική απειλή εκ δυσμάς των ΗΠΑ και εξ ανατολάς των Κίνας-Ιαπωνίας. Η ολοκλήρωσή της ως ανταγωνίσιμη οντότητα στο επίπεδο των Διεθνών σχέσεων ωστόσο εδράζεται στη θεσμική διαμόρφωση με δεκανίκια της τον Ιστορικό και τον Κοινωνιολογικό θεσμισμό. Πρόκειται για μία διαδικασία, η οποία ευαγγελίζεται την παροχή πολυεπίπεδης πληροφόρησης με προοπτική να αμβλύνει την αβεβαιότητα στο ακροατήριο ή πληθυσμιακό ιστό. Στην ουσία αποπειράται να ερμηνεύσει τις πολιτικές αποφάσεις στομώνοντας τον νου σχετικά με τη στρατηγική διευθέτησης των αναφερόμενων νομοθετημάτων στην ατζέντα.
Όταν επαίρεται για «Εθνικό Σχέδιο Ασφάλειας» η Υφυπουργός εννοεί:
_ το σύνολο των νομοθετημάτων αλλά υπό ποία, απ’ τις αναφερόμενες στη Νο 1§ αυτού του κειμένου, διαδικασία λήψης της απόφασης, «Συνήθης Διαδικασία=The Ordinary Legislative procedure, Ειδική Νομοθετική Διαδικασία=Special legislative procedure, Διαδικασία της Συναίνεσης=The consent Procedure»;;;
_ την ανεξάρτητη βούληση δράσης αλλά ο όρος «Εθνικός» κατά πόσον δύναται να αποδείξει την έννοιά του, αν λάβουμε υπ’ όψιν τον υπέρ-εθνικό χαρακτήρα ή το διακυβερνητικό καπέλωμα, στα οποία υποτάσσουν εκουσίως δια της συμμετοχής-υπογραφής τους τα εχέγγυα αυτοτέλειας τα κράτη-Μέλη στον βωμό της ευθυγράμμισης;;;
_ την ασφάλεια των Πολιτών ή των επιχειρηματικών δράσεων επί του ευρωπαϊκού εδάφους, ας εστιάσουμε κάπως στις Συνθήκες του Άμστερνταμ – Λισσαβόνας – Μαδρίτης, οι οποίες συνιστούν τα νομικά εργαλεία υπερφαλάγγισης του Ποινικού Δικαίου ως εναρκτήριο λάκτισμα επιμέρους κρατικής κυριαρχίας και κατ’ εφαπτομένη την ενίσχυση διεύρυνσης των αρμοδιοτήτων της ΕΕ και κατ’ επέκταση την έγκριση των Πακέτων, Ντελόρ ή Ε.Σ.Π.Α ας μην στεκόμαστε στην ονοματοδοσία, κι εν τέλει την νομοθετική ρύθμιση της «Ελεύθερης Διακίνησης Κεφαλαίων»;;;
Να διευκρινιστεί εδώ πως οι Αποφάσεις-Πλαίσιο της Συνθήκης της Λισσαβόνας και σχετικά με τη διακρατική συνεργασία και την παράκαμψη της «Ομοφωνίας», κατά την οποία υπήρχε η δικλείδα του Βέτο, ώστε να μην πλήττεται η εθνική κυριαρχία στον ποινικό Τομέα, υποχρεώνουν πλέον τα κράτη-Μέλη σε «Κοινοτικοποίηση» των «Ποινικών προβλημάτων».
Οι «Επενδύσεις που περιμένουμε» και θέλουν «ασφαλές πεδίο δράσης» επαφίενται στο Νομοθετικό Πλαίσιο ως ευεπίφορο τόσο για την «ασφάλειά τους» όσο και για την ποδηγέτηση των ανησυχιών του υποψιασμένου πολίτη. Χρειάζονται:
_ την απελευθέρωση των «venture capital=κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου».
_ την «τροφική αλυσίδα τιτλοποιήσεων», ένα πολυπλόκαμο σύστημα δημιουργίας ενυπόθηκων δανείων, τα οποία κατά τη μεταπώλησή τους συσκευάζονταν σε δομημένες επενδύσεις, μία διαδικασία βασισμένη στην αδιαφάνεια, η οποία έσερνε τη χρηματοπιστωτική θέσμιση στο βάραθρο.
_ το φορολογικό παραθυράκι «δικαιωμάτων απόληψης υπεραξίας=carried interest», το οποίο ελαχιστοποιεί το ποσοστό φορολόγησής τους. Τα τελευταία χρόνια οι τιτλοποιημένες συναλλαγές αυξήθηκαν από μηδενικά επίπεδα σε τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. «Το πρόβλημα συμβουλευτικών υπηρεσιών επεκτείνεται στους ακαδημαϊκούς κλάδους Οικονομικών-Διοίκησης Επιχειρήσεων-Δημόσιας και Νομικής Διοίκησης, με αποτέλεσμα η διαστρέβλωση απ’ τις συγκρούσεις συμφερόντων να αποτελεί μέιζον πρόβλημα», δια στόματος κυρίου Φέργκισον. Στο λουκούλειο γεύμα οι τομείς που σερβίρονται-εμπλέκονται είναι της Ενέργειας-των Τηλεπικοινωνιών-της Περίθαλψης-των Αγροτικών Επιχειρήσεων-της Ιατρικής έρευνας-της Εθνικής Ασφάλειας.
_ τα «Σιωπηλά όπλα για Αθόρυβους Πολέμους=Silent Weapons for Quiet Wars», έγγραφο που αποχαρακτηρίστηκε το 1986 και του οποίου το περιεχόμενο αποδεικνύει τη συνομωσία των προσχεδιασμένων πολέμων χαμηλής και ισχυρής εντάσεως, διότι σύμφωνα με το οποίο συντονισμένες ενέργειες θα μετέφεραν τον γενικότερο πλούτο απ’ τα χέρια των αδαών=ανοργάνωτες κι ανεύθυνες μάζες στην κατοχή των ολίγων=οι έχοντες πειθαρχία κι αίσθημα ευθύνης. Ας θυμηθούμε τους άριστους της Αρχαιότητας σ’ αυτό το σημείο.Πρώτο εργαλείο που αποφασίστηκε να ήταν σαφώς αυτό της Εκπαίδευσης. Στις κατώτερες τάξεις δίνεται η χειρότερη «γνώση», ώστε ο αποπροσανατολισμός να επιτελείται και ταυτοχρόνως να ανορθώνεται τείχος αδιαπέραστο ανάμεσα στην προσλαμβάνουσα γνώση απ’ τις ελιτιστικές συνομαδώσεις. Και αυτό αφορά σε όλες τις βαθμίδες. Αδίκως καυχιόμαστε οι κοινοί θνητοί για «μόρφωση» και καμαρώνουμε σαν σκεπάρνια γύφτικα για την εξειδίκευση που λαμβάνουμε στα ιδρύματα. Άλλο ισχυρό χαρτί είναι η χειραγώγηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και ο απόλυτος έλεγχος της πληροφορίας, πράγμα που επιτυγχάνεται δια μέσω της προώθησης μιας επίπλαστης πολυχρωμίας κι ενός ψευδεπίγραφου πλουραλισμού. Στην ουσία η πληροφορία ελέγχεται από συγκεκριμένα lobby: «Sony-Viacom+CBS-Time Warner-New Corporation+Fox-ABC-, στις οποίες ανήκει περισσότερο απ’ το 80% της παγκόσμιας μουσικής αγοράς – των μεγαλύτερων δορυφόρων που εκπέμπουν διεθνώς – του μεγαλύτερου ποσοστού εκδόσεων βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών παγκοσμίως – της πλειοψηφίας εμπορικών καλωδιακών καναλιών διεθνώς. Με δύο σμπάρους λοιπόν δισεκατομμύρια τρυγόνια, αφού το χαμηλό επίπεδο κριτικής ικανότητας ποδηγετεί πάσα αναθεώρηση-προβληματισμό-οργάνωση-αντίδραση.
_ τη ληστρική τακτική δια μέσω των επισφαλών ομολόγων, αν πρόκειται για Επενδυτικές Τράπεζες, τα οποία κατέληγαν σε εξαγορά Εταιρειών, τακτική γνωστή ως «greenmail» και η οποία συνιστά λογοπαίγνιο ανάμεσα σε δύο όρους «blackmail» που σημαίνει εκβιασμός και «greenback» που σημαίνει χαρτονόμισμα. Αθώοι βέβαια εμφανίζονται οι Δικηγόροι – Λογιστές – Σύμβουλοι, οι οποίοι όμως κατάφεραν να θησαυρίσουν μέσα απ’ τη διενέργεια ανάλογων πρακτικών.
Συνακόλουθα η θεσμική διεπαφή υποσκάπτει την πρωτοβουλία του Μέλους ως αναλυτική νομοθέτηση των αναγκών του και στον αντίποδα εξυπηρετεί την «Υπερεθνική Κεντροποίηση=Supranational Centralization», σύμφωνα με την οποία οι Ιθύνοντες στους ευρωπαϊκούς θώκους αδειοδοτούνται να συνθέτουν Νομικό-Δεσμευτικό Πλαίσιο δίχως την συναίνεση των Κρατών-μελών. Δεν υπάρχει λοιπόν «Εθνικό Σχέδιο» αλλά Υπακοή στις επιταγές της υπερεθνικής Διακυβέρνησης. Και ο απεχθής όρος «Κοινωνική Αστυνόμευση» προσφέρει την προσφυή ιδεολογική-λεκτική υποδομή για τον εξωραϊσμό των φαυλοτήτων, εξισώνοντας ταυτοχρόνως την έννοια του όρου «Ασφάλεια» με την υποταγή στους Δορικτήτοτρες!!
3) Σχετικά με την εκφραστική αμετροέπεια: «Δεν πρόκειται για το τι εικάζει η Πολιτική Ηγεσία και η όποια Ιδεολογική Σχολή», απλώς αποτελεί το επιστέγασμα όλων των πρωθύστερων σχημάτων, τα οποία σκοπούν στην παραδοχή της παρείσφρησης του Ενωσιακού Δικαίου στο Ποινικό Δίκαιο των κρατών, τα οποία είχαν κάποια περιθώρια ελιγμών και επιρροής στα Νομοθετήματα-Αποφάσεις αλλά μετά την κατακρήμνιση των Διδύμων στη Νέα Υόρκη, απαλείφθηκαν οποιοιδήποτε παρελκυστικοί τρόποι παρέμβασης με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος. Συνακόλουθα ομιλούμε για απαλλοτρίωση των Ιδεολογιών, οι οποίες αντικαταστάθηκαν με το πρόσημό τους. Ομιλούμε για εθνοποιητικές αρτιότητες έργου, των οποίων τα υπεσχημένα προσδένονται στο άρμα του Ολισμού. Εξαίρετοι γνώστες του όλου, κατανοούν το μερικό, έχοντας δηλαδή πλήρη επίγνωση του παγκόσμιου «γίγνεσθαι», τεμαχίζουν τον κοινωνικό ιστό για να τον αντιμετωπίσουν σταδιακά και μονομερώς.
Ανέκαθεν το σύστημα διακυβέρνησης μεταπλάθει τις μορφές του από άτυπες σε τυπικές, ανάλογα στον τύπο κοινωνίας που βρισκόμαστε, αλλά υφίσταται πάντα εστιασμένο στο σημείο της πληροφόρησης και της λήψης αποφάσεων. Απ’ την περίοδο των πρωτόγονων αρχηγιών μεγάλο μερίδιο αγαθών δεν διανεμόταν στη βάση της ομάδας, αλλά παρακρατούταν προς κατανάλωση απ’ τους ιθύνοντες, οι οποίοι απαιτούσαν απ’ τους υφιστάμενους αγαθά- εργασία-φόρους. Από πολύ νωρίς γίνεται διάκριση και είναι εμφανής η επικυριαρχία δύναμης και πλούτου σε ορισμένα σύνολα, όπως και στον αντίποδα η στέρηση κι η ανέχεια σε κάποια άλλα. Κάποιοι λαοί βιώνουν τον απόλυτο αποδεκατισμό και την υποδούλωση. Κάποιοι άλλοι χαίρουν πλησμονής και πολυτέλειας.
Σε κρίσιμη διασταύρωση με διακρατικές ασάφειες συνδέσμωσης ανομοιογενών οικονομιών, κάτι που καταδεικνύει την ευήθεια όσων χαιρέτιζαν τη νομισματική ένωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο άνθρωπος ευθυγραμμίζεται με την ίσαλο γραμμή της αποξένωσης, αφού καμία δυσαναλογία δεν αμβλύνθηκε. Η αναγωγή του προβλήματος σε παγκόσμιο βεληνεκές εγείρει αναζήτηση ευθυνών, χωρίς ωστόσο να βλέπουμε μεγάλη διάθεση προς ανάληψή τους. Καμία πολιτική ή κοινωνική βούληση δεν δύναται να πλαισιώσει πλέον το όραμα της ενοποίησης, το οποίο έχει ξεκάθαρα ξεθωριάσει και οι προσδοκίες των λαών σαφέστατα φυλλορροήσει. Και το μόνο πρόβλημα είναι οι ανθρωπομάζες και η διαχείρισή τους.
