Ο θεατής βλέπει ένα θέαμα συγκεκριμένης διάρκειας
Πίσω όμως από αυτό που φαίνεται
Υπάρχουν αμέτρητες ώρες:

• Σκληρής μελέτης

• Περιπλανητικής προσπάθειας

• Ρευστών επαναλήψεων

• Απρόοπτων

Μια ζωντανή φωτιά που ανάβει
Ζυμώνοντας τους συντελεστές
Απελευθερώνοντας τις ροές της Επιθυμίας τους
Να εκφύγουν της Ακινησίας
Διότι η διαδοχή Εικόνων
Τα frames δηλαδή
Δηλώνουν μια αισθητή Ροή…

* * * * * * * * * * * *

7.562 «Πάμε»…

Ο Φακός της Κάμερας βρίσκεται σε ολομέτωπο παιχνίδι:

• με τις αρθρώσεις μέτρου & βάθους των πλάνων

• με τις συμμετρίες των κλίσεων

• με τον αποπροσανατολισμό, που επιβάλλει το άγνωστο στον Χώρο

* * * *

Προσπαθώντας:

• Να επεξεργαστείς τις προσφερόμενες απεικονίσεις Χώρου & Κειμένου

• Να τις δομήσεις εκ νέου

• Να αιχμαλωτίσεις τη συνείδηση του εξωτερικού Κόσμου

Καταλήγεις σε αυτό που ο Kracauer ονομάζει ως «ειδικούς τρόπους πραγματικότητας»
Δηλαδή σε:

• Οδηγίες

• Οδηγίες

• Οδηγίες…

* * * *

«Ειδικοί τρόποι πραγματικότητας» είναι όλα όσα δεν φαίνονται:

• Το μικρό & και το Μεγάλο

• Το Παροδικό & το Αιώνιο

• Το Συνεχές & οι Τυφλές Κηλίδες του Νου

Η ανάδειξη της Φυσικής Ύπαρξης συμπυκνώνεται στο
«Δεν θυμάμαι»…

* * * *

«Από τα πάντα προέρχεται το ένα και από το ένα τα πάντα»
Αναφέρει ο Ηράκλειτος στο απόσπασμα 10
Κι επομένως η Επανάληψη μήτηρ εμπέδωσης αυτού εστί…

• Πάλι

• Πάλι

• Και πάλι

• Αμέτρητα «Ξανά»

Μία σκηνή μπορεί να έχει γυριστεί δέκα φορές…

* * * *

Τα βλέμματα των δρώντων προσώπων
Όπως και ο Νους
Έχουν την τάσση αλλά και τη δυνατότητα
Να στραφούν οπουδήποτε στο Χώρο

Ατέλειωτες διευκρινίσεις…

* * * *

«Ο πόλεμος είναι κοινός
Η δικαιοσύνη είναι έρις·
Όλα τα πράγματα γίνονται με έριδα και αναγκαιότητα».
Διασαφηνίζει ο Ηράκλειτος στο απόσπασμα 80

Εν μέσω Πολέμου & Έριδος
Λίγη ξεκούραση κρίνεται απαραίτητη…

* * * *

Οι συμμετέχοντες-ερμηνευτές έχουν έκαστος την ιδιοσυγκρασία του
Η οποία βυθίζεται & αναδύεται υπερχειλίζοντας τον Χώρο
Η άχαρη στιγμή των διορθώσεων…

* * * *

Χωρίς ακριβά μηχανήματα
Η Ήχος είναι μία σπαζοκεφαλιά

6.387 «Δυνατά»…

* * * *

Το γέλιο εκκινεί από μία Ακαμψία
Ή από μία καθορισμένη από εμάς τους ίδιους Ανελαστικότητα
Κι έχει ανάγκη από Αντίλαλο
Είναι ένας Ήχος που πάντα θέλει να επιμηκυνθεί
Ο άνθρωπος άλλωστε έχει οριστεί, μεταξύ άλλων
Ως «το ζώο που ξέρει να γελά»…
Διατείνεται ο Henri Bergson

* * * *

«Ο δρόμος είναι μονοπάτι αγνωσίας,
Επειδή ούτε να γνωρίσεις μπορείς το μη ον
Το οποίο είναι κάτι ανέφικτο
Ούτε να το εκφράσεις»
Μας κληροδοτεί ο Παρμενίδης

Τα απρόοπτα δεν λείπουν
Και δεν είναι πάντα ευτράπελα
Υπάρχουν και αρκετά δύσκολες στιγμές…

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2