Μέγαιρα
Μέγαιρα
Τισιφόνη
Αληκτώ
Μέγαιρα
Κλῦτέ μου,
Εὐμενίδες μεγαλώνυμοι,
εὔφρονι βουλῆι,
ἁγναὶ ѳυγατέρες μεγάλοιο Διὸς χѳονίοιο
Φερσεφόνης τ’ ἐρατῆς κούρης καλλιπλοκάμοιο,
αἳ πάντων καѳορᾶτε βίον ѳνητῶν ἀσεβούντων,
τῶν ἀδίκων τιμωροί,
ἐφεστηκυῖαι ἀνάγκηι,
κυανόχρωτες ἄνασσαι,
ἀπαστράπτουσαι ἀπ’ ὄσσων δεινὴν ἀνταυγῆ φάεος σαρκοφѳόρον αἴγλην·
ἀίδιοι,
φοβερῶπες,
ἀπόστροφοι,
φοβερῶπες,
αὐτοκράτειραι,
λυσιμελεῖς
οἴστρωι,
βλοσυραί,
νύχιαι,
πολύποτμοι,
νυκτέριαι κοῦραι,
ὀφιοπλόκαμοι,
φοβερῶπες·
ὑμᾶς κικλήσκω γνώμαις ὁσίαισι πελάζειν
Μέγαιρα
Πάντα Φρουρός σου ο Απόλλωνας
Τόσες όμως Γριές άφησεν άσμιχτες
Κανείς Θεός, ουδ’ Άνθρωπος, μήτε Θηρίον τις ζυγώνει
Ερινύες
Πιάστε τον
Μη μας ξεφύγει
Μη μας ξεφύγει
Μη μας ξεφύγει…
Ορέστης
Γαία, Φοίβη και Θέμη
Γυαλός τούτος δεν είναι
Από τους ήμερους της Ζωστηρίας Παλλάδας
Κλυταιμνήστρα
Σφαγμένη από τα χέρια του παιδιού μου
Τόσες χοές θυσίασα τη Νύχτα
Και να ο Μητροκτόνος
Στου Απόλλωνα τη σκέπη
Φύλακας
Δέκατος χρόνος Καραούλι στων Ατρειδών τη στέγη
Τη Λάμψη καρτερώντας της Φωτιάς
Κι όμως από το βασανιστήριο της Αγρύπνιας
Οι Άνακτες τ’ Ουρανού
Φαίνεται με γλυτώνουν
Φύλακας
Ο Δαίμονας της δίκαιης Οργής πάλι σε φέρνει πίσω
Στων λαγοφάγων Αετών και Οδηγών το δρόμο
Φύλακας
Σήκω Κυρά
Το πελαγίσιο Φως ενίκησε τον Κλύδωνα της Αγωνίας
Στυγνοί Φονιάδες και Σφαγείς στα Νύχια βρίσκονται
Του Αρπακτικού της Μοίρας
Αφού κι η Άρτεμη μαχήθηκε τα φτερωτά Σκυλιά του Δία
Ώρα του Δρόμου να ψάλλεις τα Σημάδια
Κλυταιμνήστρα
Είδα τη Φλόγα να περνά
Ψηλά απ’ τις κορφές του Κιθαιρώνα
Μέγαιρα
Μη και σε πλάνεψε Φλόγα μουγγή μες στα σκοτάδια
Κλυταιμνήστρα
Η Τροία έπεσε!
Μέγαιρα
Μη κάλπικο προμάντεμα του Ονείρου
Κλυταιμνήστρα
Ποιό Φως γλυκύτερο στο λαμπερό Κατώφλι για τον Πολεμιστή
Να βρει τη σύζυγο Πιστή μα Άγρια για τον εχθρό
Μέγαιρα
Μη και σου πήραν τα μυαλά Φήμες αδέσποτες του Ανέμου
Κλυταιμνήστρα
Η αγάπη για τον άνδρα μου δεν κρύβεται από Σοφούς Γερόντους
Όπως Σιγή δεν έπεσε μήτε και για τη έρμη Συμφορά μου
Μία Γυναίκα μοναχή είναι φριχτό να κάθεται στους Τοίχους
Να κυβερνά ανείπωτη Σκλαβιά
Κι άγουρους να τεντώνει Εφήβους στο άνεργο Δοξάρι
Κλυταιμνήστρα
Την άφρη την ασύδοτη της Μέγαιρας
Ο Ύπνος κύλισε στου Έρωτα τη ραθυμία
Ερινύες
Πιάστε τον μη μας ξεφύγει
Πιάστε τον
Μη μας ξεφύγει
Μη μας ξεφύγει…
Αγαμέμνων
Λόγια
Λόγια
Την ευτυχία του Φίλου πάντα οι Θνητοί φθονούνε
Η Ζήλεια τους τρελαίνει
Αφήνοντας τον Όλεθρο
Αίμα αχνιστό και Στάχτη γύρω από Θάνατο που βρυγχάται
Τα Τείχη αγγίζω ξανά μ’ όσα «Καλά» θε να διατηρηθούνε
Κι όσα «Κακά» και «Άρρωστα» για φάρμακο να ψάχνουν
Κλυταιμνήστρα
Απάτες για λογχισμένο το Κορμί σου έστελνε ο Άνεμος
Τη Νύχτα μέτραγα πληγές και την Ημέρα τρόμαζα
Απ’ την Ηχώ και τα ερωτηματικά του Νου μου
Αν κάποια Αναρχία του Ανθρώπου πετάξει τη Γερουσία κάτω
Αλύπητα ποδοπατούν οι αδύναμοι τον Δυνατό σαν πέσει κάτω
Και τον Ορέστη το μονάκριβο μας πήρε η Ξενιτιά
Δούλες τι στέκεστε;
Δρόμο ανοίξτε πορφυρόστρωτο
Η Δίκη έφερε ξανά το Σκύλο-Φύλακά μου
Αγαμέμνων
Κόρη της Λήδας
Των Ανακτόρων κυβερνήτρα
Κιότεψες από την απουσία μου και θες να με χαλάσεις
Με γυναικεία καμώματα και πολυξόμπλιαστα στολίδια
Άσε τις κολακείες και στους Ατρείδες δε χωρούνε
Αλοίμονο στο θηλυκό, που ανοίγει πόλεμο με άντρες
Κλυταιμνήστρα
Όσα ακριβά την πλερωμή σου ζητιανεύουν
Η Θάλασσα πάντα εκεί θα είναι
Πορφύρα να γεννά
Κι η Γη χρυσάφι
Όπως απλώνεται απ’ τα Κλωνιά
Κλυταιμνήστρα
Δε ντρέπεστε να σας νικά ο Κόπος!
Τρεχάτε και φτύστε πάνω του Σπίθες Θανάτου
Ερινύες
Όχου, αλλοί μου, αλλοί!
Τ’ αγρίμι απ’ τα πλεμμάτια μην ξεφύγει
Και πέσει Κακό βαρύκλαυτο
Στο αιματοκομποστάλαχτο θρονί της Δίκης
Τ’ αγρίμι απ’ τα πλεμμάτια μην ξεφύγει…
Πήρες Χρησμό τη Μάνα σου να σφάξεις
Ορέστης
Να πάρω του Πατρός μου εκδίκηση
Ερινύες
Φαρμάκι
Φθορά θα στάξω πάνω σου
Φαρμάκι Φυλλοξέρας στ’ άνθη
Ορέστης
Να πάρω του Πατρός μου εκδίκηση
Κασσάνδρα
Φωλιά φονιάδων
Βρωμερή…
Μέγαιρα
Στην Ευτυχία του σαν ζωγραφιά φαντάζει ο Άνθρωπος
Μα η Δυστυχία τον ρουφά αιμορραγώντας πόνο
Κασσάνδρα
Ορφάνια σαρκοβόρα, που σκούζει στα Υπόγεια
Πλάι στους Βωμούς για σφάξιμο τ’ αρνιά προσμένουν
Σαν να ποτέ μην έλπιζαν μια τέτοια χάρη
Μέγαιρα
Ίσως να κράξουμε την Πόλη ολάκερη
Ετούτη την Ανύποπτη Στιγμή οφείλει να γνωρίζει
Κασσάνδρα
Μόνο στις Ερινύες πρέπει πρόσκληση
Θρήνο βαρύ να υψώσουνε
Μπρος στην αχόρταγη κατάρα
Μέγαιρα
Μόνο σ’ εμάς η πρόσκληση
Θρήνο βαρύ πάνω του να υψώσουμε
Κι αχόρταγη Κατάρα
Θρήνο βαρύ…
Ποιά είσαι και του λόγου σου
Που φοβερίζεις τη Φωτιά να σβήσει;;;
Κασσάνδρα
Ο Χάρος με το δίχτυ του κι ας με νομίζετε Φρενοπαρμένη
Κι εσύ Γυναίκα Άπονη με νύχια ηδονικά
Γέμισε ο Λουτήρας αίματα και το Νερό κατάπιε τον Αφέντη
Μέγαιρα
Μόνο ο ρόλος της Σιωπής μπορεί ν’ ασπρίσει
Το Νυφικό σου το Βαμμένο
Μόνο Σιωπή θα φτύσω
Το Νυφικό σου να ιδρώνει το βαμμένο
