Στον «πολιτισμένο Κόσμο» το Πνεύμα είναι προϊόν αυνανισμού ή σοδομισμού.

• Αυνανισμού, επειδή όλες οι κινήσεις του Ατόμου αφορμώνται από μία αυξανόμενη βλέψη σε ιεραρχική προαγωγή κι επομένως χάνεται η πιθανότητα καθαρού στοχασμού.
• Σοδομισμού, επειδή η γραφειοκρατική θεσμοποίηση Αξιών αλλά και Γνώσης οδηγεί ανεπίστρεπτα σε ολοκληρωτική εξαθλίωση, αφού κάθε ανάγκη, ακόμη και εντελώς απλή, αναγάγεται σε φορέα επαγγελματοποίησης δημιουργώντας παγιωμένη Υλική Συνθήκη με κέντρο της την κερδοφορία ως δεσποτικό φορτίο επί των ανθρώπων.

Μελετήστε στο pdf όλη τη θεωρητική ανάλυση σχετικά με τον Εμφύλιο στην Ελλάδα
Δείτε τη χρησιμοποιούμενη βιβλιογραφία
Και τα ονόματα των συντελεστών

Download (PDF, 31.8MB)

Ενδεδυμένο άλλοτε την αυνανιστική αλλά κυρίως τη σοδομιστική του ειδή, το Πνεύμα ορίζει αυθαίρετα τον άνθρωπο, και μόνο, ως «μηχανικό αλγόριθμο ιστορικότητας» και μάλιστα «συνεχούς ροής», που χρήζει συνεχώς update, ο οποίος εντοπίζει την ύπαρξή του σε διατεταγμένο τόπο:

• απαρασάλευτων ισορροπιών

• ρυθμισμένων οικονομικών μεγεθών

• δημογραφικών παλινδρομήσεων

• κοινωνιολογικών μοντέλων με τις τεχνικές συναρμογές διακυμάνσεών τους

Το Πνεύμα-Ιστορικός κατ’ επέκταση αυτό-περιορίζεται στην απλή δυαδική αντίθεση μεταξύ:

• •«ιστορικής πεποιθήσεως» ως «έχον-υπάρξει» αποκομμένο από διάσπαρτα συμβάντα, τα οποία εξαλείφονται ή στην καλύτερη απλώς απομειώνονται για να αποδειχτεί η «συνέχεια» της κάθε μελέτης

• •«βιωμάτων – μαρτυριών» ως «hic et nunc», «εδώ και τώρα», ικανά να υπονομεύσουν, ίσως και να περιπλέξουν, τις «βεβαιότητες» της Ιστορίας.

«Εμφύλιος» στην «Πολιττική Επιστήμη» χαρακτηρίζεται ο πόλεμος ανάμεσα σε δύο μέρη της «ίδιας Κοινωνίας ή Εθνικότητας», τα οποία μάχονται ασκώντας παρατεταμένη βία και διεκδικώντας τον «έλεγχο της πολιτικής εξουσίας».
Ξεκινώντας να ερευνήσω σχετικά με τον Εμφύλιο στην Ελλάδα, ένιωθα σαν να εισέρχομαι σε βαθύ σκοτεινό Ωκεανό.

• Η Βιβλιογραφία

• Η Δικτυογραφία

• Οι Πηγές & τα Αρχεία

• Οι Μαρτυρίες γερασμένων Προσώπων με ανελέητες χαρακιές στο δέρμα τους

Όλα έμοιαζαν με σαρκοβόρα Κήτη
Με την αδηφαγία τους προτεταγμένη να καραδοκεί
Να κατασπαράξει όποιον τολμά να πλησιάσει…

Ο διάχυτος λαϊκισμός της εποχής πυροδοτεί ένα γιγάντιο contrast ανακριβειών λόγω δυαδικής αντιδιαστολής και ανάλογα υπό ποία δογματική επήρεια παρατίθενται «πληροφορίες» κάθε φορά.
Οι τυπολογίες συνιστούν μία ανεξέλεγκτη μάστιγα, βασική μέριμνα της οποία αναδύεται η δικαίωση ή η δικαιολόγηση και μεγάλη έκπληξη προκαλεί το φαινόμενο ότι περιοχές, όπου διαδραματίστηκαν τα στυγνότερα γεγονότα, όπως Μακεδονία – Ήπειρος – Θράκη, έχουν προβεί σε αρκετά μικρότερο αριθμό εκδόσεων, με μόλις 1.75% – 0,82% – 0.53% αντίστοιχα, παρουσιάζοντας απροθυμία αναμόχλευσης της εμφυλιοπολεμικής μνήμης.

Πολλαπλάσια είναι συγκριτικά έναντι των άλλων η κατηγορία της βιβλιοπαραγωγής, κατά την οποία οι συγγραφείς επικεντρώνονται στα «τραγικά λάθη», που λαμβάνουν χώρα πριν – κατά τη διάρκεια – μετά από τις εμφυλιακές συγκρούσεις, όπως επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι οι Ερευνητικές Μελέτες υπερτερούν των Προσωπικών Αφηγήσεων. Και σε αυτό το σημείο αποκαλύπτεται πλήρως η εύστοχη διάκριση ανάμεσα στην «ιστορία» ως εργαλείο της ιδεολογίας του κράτους και τις «ιστορίες» ως αποσπάσματα της κοινωνικής εμπειρίας και της εσωτερικής κοινωνικής γνώσης, που θέτει ο Michael Herzfeld.

Η καταχώρηση της πεζής πραγματικότητας στην κατηγορία «αντικείμενο περιγραφής αργότερον» άρχισε να γίνεται «κοινό μυστικό» μέχρι να υπερφαλλαγιστεί σχεδόν πλήρως από τη «φαντασιακή ιδεολογία», η οποία απλώς εξυπηρετούσε άλλα ζητήματα.
Επιπροσθέτως πολλές ερευνητικές διατριβές εκφράζουν τη διαπίστωση – ανησυχία – παράπονο ότι το τεκμηριωτικό υλικό των Αρχείων παρουσιάζει «μειονεκτήματα», επειδή συχνά έχει τη «μορφή συμπερασμάτων», τα οποία είναι αποτέλεσμα των «πληροφοριών», που η ίδια η Υπηρεσία παρείχε.

Όλα αυτά τα «πεινασμένα Κήτη» καραδοκούν να σε κομματιάσουν
Απαιτούν να βγάλεις τα ιμάτια
Η καταβύθιση εκκινεί λοιπόν στο σκοτεινό Ωκεανό
Και σε προσκαλεί
Γυμνή
Σε μία περιπλανητική
Δύσκολη
Επίπονη αναμέτρηση…

* * * *

Η Διακυβέρνηση δεν ρωτά ποτέ τους κατοίκους των χωρών «αν θέλουν να λάβουν μέρος στις παγκόσμιες αλληλοσφαγές».
Όλοι οι πόλεμοι διεξάγονται στήνοντας απάτες και αιχμαλωτίζοντας τη σκέψη των ανθρώπων, οι οποίοι σέρνονται στα «εμπόλεμα παιχνίδια» χωρίς να γνωρίζουν για ποιον λόγο πολεμούν και ποιον εξυπηρετούν κάθε φορά προσφέροντας τις «πολεμικές τους υπηρεσίες».
Το πλέον φρικώδες είναι ότι οι συμμετέχοντες θυσιάζουν «εκουσίως» τη ζωή τους, πιστεύοντας ότι «υπερασπίζονται την ελευθερία ή τη δημοκρατία της πατρίδας» ενώ στην πραγματικότητα πολεμούν για τη διατήρηση της «κοινωνίας εκμετάλλευσης, καταπίεσης, προνομίων και αλληλοσφαγής», μέσα στην οποία θα βρουν και οι ίδιοι μία θέση.

* * * *

Ο Β’ Παγκόσμιος μπορεί να σκιαγραφηθεί ως δύο ομόκεντροι κύκλοι:

• ο μικρός κύκλος αφορά τις μικρές πλέον εδαφικές επικράτειες, που προκύπτουν στα Βαλκάνια μετά τις ετεροκαθορισμένες από τα Συμφέροντα των Δυνάμεων «επαναστάσεις» και τον Α’ Παγκόσμιο. Οι νεοσύστατες πολιτειακές οντότητες επιδίδονται στη συγκράτηση των κεκτημένων, εποφθαλμιώντας ταυτοχρόνως ό,τι ανήκει στους διπλανούς μη κατανοώντας ότι λειτουργούν ως μαριονέτες. Δόκιμο να διασαφηνιστεί ότι στη διαμάχη των εμπλεκομένων στον μικρό Κύκλο ως έπαθλον διαφιλονικούμενο είναι η Θεσσαλονίκη και ειδικότερα ο λιμένας της.

• ο μεγάλος κύκλος αφορά στον ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων. Βρετανία, Γερμανία και ΕΣΣΔ, οι οποίες έχουν κομματιάσει τις αυτοκρατορίες όχι για να δώσουν προτεραιότητα στα «έθνη», όπως ευαγγελίζονται τα υπεσχημένα τους αλλά για να μοιράσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των «κομματιών».

Αναλυτικότερα ειπείν η Βαλκανική Χερσόνησος αποτελεί ανέκαθεν «Μήλον της Έριδος», επειδή:

• για τη Γερμανία είναι το προπύργιο, ώστε να επιτεθεί στη Μέση Ανατολή, ενδεχομένως και στη Ρωσία

• για τη Βρετανία είναι ήδη προκεχωρημένο φυλάκιό της προς προστασία, μερική ή συνολική, της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου

• για την ΕΣΣΔ είναι κομβικής σημασίας λόγω της Κωνσταντινουπόλεως και των Στενών, ως νευραλγικά σημεία ρωσικής εξωτερικής πολιτικής αλλά και εξόδου της στη Μεσόγειο

* * * *

Με τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας στον Β’ Παγκόσμιο, ο Charles de Gaulle, μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού BBC του Λονδίνου, όπου είχε καταφύγει, απευθύνει διάγγελμα καλώντας τους «ελέυθερους Γάλλους, εκείνοι των αποικιών και όσοι κατέφυγαν στην Αγγλία, να μην αναγνωρίσουν τη συνθηκολόγηση αλλά να αντισταθούν συνεχίζοντας τον πόλεμο κατά των Γερμανών».
Εκφωνείται για πρώτη φορά ο πολιτικο-ιδεολογικός όρος «résistance», του οποίου η εμβέλεια αρχίζει να διαπερνά τεράστια πληθυσμιακά τμήματα της κατεχόμενης Ευρώπης και να προωθείται ως «διακηρυγμένη Βούληση επαναστατικού εθνικολαϊκού πνεύματος & συνέχισης του αγώνα μέσα πλέον στη συνθήκη της Κατοχής».
Κάτι σαν το «Κοινωνικό Κράτος» δηλαδή, κατά το οφείλεις να δεχτείς την υπόσταση του Κράτους ως βασικό & εν γένει διαχειριστή του βίου σου μέσω της ακούσιας πολιτογράφησής σου αλλά παλεύεις για κάποια διαπραγμάτευση.

* * * *

Όλοι οι «εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες»:

• οργανώνονται γραφειοκρατικά

• εμπορεύονται ουτοπικά στοιχεία

• κινητοποιούν ανθρώπους & πόρους

• συγκεντροποιούν τις επικοινωνίες

• οργανώνουν τη βία προς εκτόνωση ή σφετερισμό

• δημιουργούν νέες μορφές ιεραρχικών πολιτικών δομών

• μαζικοποιούν μέσω προπαγάνδας το σκέπτεσθαι

• elit-ικοποιούν τη διεύθυνση της κινητοποίησης

• υπόσχονται μετασχηματισμό & μεταρρυθμίσεις «από τα κάτω»

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2