Δώδεκα θραύσματα
(Ακούστε την απαγγελία)
1
αγαπώ την τρυφεράδα, και τούτο μού έλαχε απ’ τον έρωτα τού ήλιου: το φως και το καλό
2
μ’ αιθέρια λόγια ξεκινώ, μα που απόλαυση χαρίζουν
3
ν’ αγγίξω τον ουρανό δεν δοκιμάζω, η ανίσχυρη
4
άστραφτε η πανσέληνος, κι εκείνες στάθηκαν γύρω απ’ τον βωμό
5
μονάχο το γλυκό το μήλο κοκκινίζει άκρη-άκρη στο πιο ψηλό κλαδί
το λησμονήσαν όμως οι τρυγητάδες
δεν το λησμονήσαν, μα δεν μπορούσαν να το φτάσουν
6
ο έρωτας μού τίναξε τον λογισμό,
ίδιος άνεμος που στο δασωμένο το βουνό ορμάει
7
απ’ το γάλα πιο λευκή, απ’ το νερό πιο απαλή, απ’ τις άρπες πιο μελωδική, απ’ το άλογο πιο αγέρωχη, απ’ τα ρόδα πιο αβρή, απ’ τον χιτώνα τον λεπτοϋφασμένο πιο μαλακή, απ’ τον χρυσό πιο ακριβή
8
διάφανο ρούχο, πολύτιμο
9
με καις
10
αχ, να κοιμάσαι σε τρυφερής φίλης τα στήθη
11
ετούτη η νύχτα να γινόταν η διπλή
12
κι όμως καλά το ξέρω πως δεν γίνεται να είσαι ο πιο ευτυχής μες στους ανθρώπους
να εύχεσαι μονάχα να μετέχεις
(στην ευτυχία)
Οι Κούρητες
Οι Κούρητες
έκρυψαν το θεϊκό της θεάς
βρέφος στη σπηλιά, κρυφά
απ’ τον πανούργο Κρόνο. όταν
το ‘κλεψε η μακάρια Ρέα,
μεγάλη απ’ τους αθανάτους
πήρε τιμή. αυτά τραγούδησε.
κι αμέσως οι Μούσες στους μακάριους
ψήφο να ρίξουν όρισαν
κρυφά μέσα στις κάλπες
χρυσές. κι αυτοί όλοι σηκώθηκαν ευθύς.
και πήρε περισσότερους ο Κιθαιρώνας.
και γρήγορα ο Ερμής στο πρόσωπό του έλαμψε,
φωνάζοντας ότι την ποθητή
τη νίκη κέρδισε, με στεφάνια
]τον στόλισαν
οι αθάνατοι. κι εκείνου ο νους αχάρη.
κι αυτός από λύπες κατεχόμενος
βαριές ο Ελικώνας
]γυμνή πέτρα
]το βουνό. οικτρά
]από ψηλά έπεσε
σε μυριάδες βράχια…
*
Όταν εμένα η Τερψιχόρη [
που όμορφα τραγούδαγα η γριά
στις Ταναγραίες τις λευκόπεπλες.
και πολύ με τα δικά μου η πόλη χάρηκε
γλυκόλαλα άσματα.
*
Κατηγορώ και τη γλυκόφωνη
Μυρτίδα εγώ, γιατί γυναίκα ενώ είναι,
με τον Πίνδαρο κάποτε συναγωνίστηκε.
*
Θέσπια από γενιά ευγενική, φιλόξενε, που οι Μούσες
αγαπούνε.
