Στον Κόσμο των Τεράτων όλοι οι εφιάλτες μαζεμένοι,
Με λίγες χάντρες έπειθαν συνήθως τους εκλέκτορες κι αγόραζαν τα Όνειρα.
Είναι και δεν Είναι…
(Πατήστε για να ακούσετε την ηχογράφηση)
Η Νεκρή, αφού της πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, είχε τακτοποιηθεί στο στενό κελί,
διότι πως αλλιώς να ονομάσεις το φέρετρο, όσο στολισμένο ή από ακριβό ξύλο να είναι.
Ίσως να ήταν κι αυτή ένας αντικοινωνικός παραβάτης.
Σαν αυτούς που πετούσε η «πρωτοκοσμική» εργολαβία στον οχετό υποχρεώνοντας την Υπερηφάνεια της
σε συμβιβασμό με την μιλιταριστική ηλιθιότητα της Φιλοδοξίας, ίσως Ματαιοδοξίας, ίσως Πλεονεξίας, δεν διασαφηνιζόταν πλήρως.
Στεκόταν στη μέση του σαλονιού. Είθισται να μπαίνεις σε περίοπτη θέση, όταν δεν αποτελείς πλέον κίνδυνο.
Όλα αφορούν παραγωγικές δραστηριότητες. Κι η διαδικασία υποκινεί την ολοκλήρωσή της από διάφορες πλευρές και σφαίρες.
Κοράκια, μύγες και κουνούπια είχαν μαζευτεί τριγύρω.
Τέτοιες ώρες πτηνά και ζωύφια μαζεύονταν περισσότερα απ’ ότι συνήθως.
Είναι σαν τις στρατιωτικές μονάδες που διατάσσονται να περικυκλώσουν το Κοινοβούλιο εν όψει πραξικοπήματος.
Και μπορεί η Νεκρή να κατέρρεε χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες,
αλλά οι Σχολές που ήταν επιφορτισμένες με τον επικήδειο και την εκ των υστέρων νεκρολογία χρειάζονταν καταιγισμό πυρών
για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Τα κοράκια μπαίναν να προσκυνήσουν, να χαϊδέψουν με συγκατάβαση τους συγγενείς και βγαίναν στην αυλή, τους έλειπε πιότερο κάτι τέτοιες μέρες ο Ήλιος,
και συμπήγνυαν τα πρωτοποριακά κινήματά τους, κάτι σαν μνεία στα διαπιστευτήρια των χαλασμάτων.
Άλλωστε η Νεκρή είχε «καθ’ όλα δημοκρατικά» δολοφονηθεί.
Συζητούσαν, γελούσαν. Διάφοροι μεταλλικοί ήχοι. Σαν να καταργούσαν το σύνταγμα και να διέλυαν ένα Κοινοβούλιο.
Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός άλλωστε συχνά μετονομαζόταν σε μιαν ηπιότερη ρήση. Όπως, ας πούμε, Μεταρρύθμιση.
Λέξη αδιαμφισβήτητα πιο εύηχη, ικανή να καταλαγιάζει τη φασαρία.
Μιαν αυτό-παρωδία με τις παραβολές της να κατακρημνίζονται.
Το Δικαίωμα στη Ζωή: Η αποκτήνωση των ανόητων π’ αντικατόπτριζε την ποταπότητα πάνω στα διακριτικά και στη στολή τους και δρούσε ατιμώρητα.
Κι η Ζωή ξυλοκοπούταν αλλά τα μεγάλα γράμματα μιλούσαν για μια «διάσωση» ή μιαν «απειλή».
Πάντως τ’ αγήματα κι οι περιπολίες πλήθαιναν. Επειδή την περιουσία της νεκρής έπρεπε κάποιος να κληρονομήσει ή να σφετεριστεί, ούτε αυτό ήταν ξεκάθαρο.
Αν η ιδιωτικοποιημένη χρονομέτρηση συμβούλευε μεταπώληση, πολλές επενδυτικές τράπεζες μπορούσαν να δομήσουν αμοιβαία κεφάλαια.
Άλλωστε το πρώτο στάδιο βασανισμού καταστρατήγησης της αυτό-εκτίμησης ενός ανακρινόμενου-φυλακισμένου, είναι η απογύμνωση απ’ τα ρούχα.
Απαγόρευση βασανιστηρίων και δουλείας: Αρκεί να δηλώσεις προσωρινή παρέκκλιση απ’ την ΕΣΔΑ.
Ύστερα μπορούσαν οι μύγες να καθαρίζουν όλες τις επιφάνειες με μία στρογγυλή βούρτσα και να παρακολουθούν τις εξελίξεις, με προσήλωση σπουδαία.
Κι ίσως καταχωρώντας έγγραφα επιχειρηματικών σχεδίων «σοβαρών» Ομίλων,
τους οποίους εκπροσωπούσαν «διακεκριμένοι Δικηγόροι» κι «επιφανείς Διανοητές».
Μπορείς όλα τ’ απαγορευμένα να διαπράξεις χωρίς να συλληφθείς. Αρκεί να σμίλευες τη Βία.
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
Pages: 1 2
