«Σε ακούω», μου είπες!
Κι είχα συνηθίσει στην εξαπάτηση
Ανάμεσα σιωπής και λησμονιάς
Παραισθήσεις και Περισκέψεις
Ορμητικό το Ποτάμι παρασύρει κορμούς
Στα «Νοικοκυριά» καταιγίδα με φόρα «Θέσης»
Αναπαραστάσεις και Δομήσεις μ’ ακούς;
Αναταράξεις της «Normalité»
Και ιζηματοαποθέσεις
Μελαγχολία κι Αναπολήσεις
Όσο κι αν ικετεύεις για «Αυταξία»
Κυρώσεις το Παρόν σου
Στου «Δικαίου» σαλπίζουν την Απληστία
Αναστάτωση στην Κοιλάδα
Πόσο «Άγνωστο» να προσθαφαιρέσεις…
Κι όταν το «Κάτι» μου συνέβη εκεί ήμουν
Ανέγγιχτος απ’ την κόψη του Θανάτου
Με κάμποσες πεντάρες στην τσέπη
Μπροστά στο Νόμο στέκει ένας θυρωρός
Κι εσύ έμαθες να τον ρωτάς για ν’ αναπνεύσεις
Μη με ρωτήσεις τ’ όνομά του
Εν γη αλλοτρία η πόρευση
Δική του και δική μας
Σαν Εραστής που άψυχη Κούκλα πασπατεύει
Χρεώστης που αναμένει Ηδονή σαρκοβόρος
Πότ’ αλάτι, πότε ζάχαρη οι άνθρωποι
Κι όταν στις γωνιές διασταυρώνονται
Κανείς δεν περιμένει τον άλλον
Κι όταν η Ήττα με γαλότσες στ’ απόνερα να καυχιέται
Εκεί ήμουν Απλησίαστος στην Ακμή
Κι η Εμπειρία «Σοφό» δεν μ’ έκανε
Μόνο τις πρόσχαρες να μην αναβάλλω Μέρες
Ρυτίδες στο μέτωπο και τσιγάρο στο Στόμα
Κοιμήθηκαν Όλοι!
Ναρκοπέδια τα ήσυχα δωμάτια
Σε προγραμματισμό όλοι οι φουκαράδες
Το τσάκωσαν και σήμερα το «Carpe Diem»
Κι οι «Επαναστάτες» γάιδαροι στην εικόνα ψόφιοι
Κοιμήθηκαν Όλοι!
Οι «εργάτες» φερέφωνα των Μνημονίων
Οι Άνεργοι χαμένοι στ’ αποφάγια
Κι ο Άεργος αξιοπρεπής στο Χάος να ταξιδεύει
Μαγνητισμένος απ’ τη βαρύτητα ενός Πλανήτη
Στην αναδάσωση μιας Ηπείρου εντοπισμένος
Σε μια Χώρα Πουλί πολιτογραφημένο
Ανέστιος προεικονίζοντας την Αυτοχειρία…
Φτώχεια συγγραφική με γεύση φευγαλέα
Το Κύμα δεν ανταμώνει το Φεγγάρι
Μα πτώματα στην Ακτή ξεβρασμένα
Κεφάλια κατακόκκινα από Οργή
Με γλώσσες σχισμένες ν’ ανεμίζουν
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Όλα μακροσκελή
Όλα υπαινικτικά
Μόνο τα Μάτια των Εφήβων άγρυπνα και πελώρια
Ν’ απλώνουν σαν παλάμη την Οργή
Όλα εμφανή
Όλα απειλητικά
Γαμήσια δίχως φόβο για τη Βλενόρροια
Η ουσία στις Κάνες των Όπλων οχληρή
Ανάνηψη σταδιακή
Αυθαιρετώ εξωπραγματικά
