Για να διασφαλιστεί η συνθήκη αυτή η κρατική μηχανή εξοπλίστηκε με θεσπισμένα υποαξόνια:
-
Δικαιοσύνη
-
Στρατός & Σώματα Ασφαλείας
-
Συστήματα ρύθμισης, ελέγχου και καταστολής των κινήσεων-συμπεριφορών των υπηκόων, Σύστημα Εκλογών-Σύστημα Εκπαίδευσης-Σύστημα Υγείας
-
Δημόσια Διοίκηση, όχι ως διευθέτηση και προάσπιση των αναγκών της Κοινωνίας αλλά ως διεκπεραίωση των χρηματοπιστωτικών δοσοληψιών και φοροεισπρακτικών τακτικών.
Πάντα το κράτος και η εξουσία κατασκευάζουν τους ρουφιάνους τους για να μπορούν να στηριχθούν πάνω τους, οι οποίοι ειδικά σε δύσκολες περιόδους εντεινόμενων περιοριστικών μέτρων λειτουργούν εφεδρικά. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα η πρώτη προσπάθεια «περίθαλψης» του πληθυσμού γίνεται επί Καποδίστρια, ο οποίος για να «καθαρίσει» τα αστικά κέντρα από την «μιαρή παρουσία» όλων, όσοι εμπόδιζαν τη διακρίβωση του νεοσύστατου κράτους, η ισχύς του οποίου ως έθνος-κράτος θα εδραιωνόταν μέσα από τον βιολογικό έλεγχο της αναπαραγωγής, και στο πλαίσιο του «υγειονομικού συστήματος» συγκροτεί τα πρώτα ιδρύματα «ψυχικής ασθένειας», τα «βρεφοκομεία» και τα «workhouses». Πέρα από τον «καθαρισμό των δημόσιων χώρων» και την «απομάκρυνση των σκουπιδιών», ενέργειες για τις οποίες επαίρονταν οι νεόπλουτοι, δρομολογούνται εκείνη την εποχή επέκταση των Σωμάτων Αστυνομικών Αρχών και προσλήψεις Ιατρικού προσωπικού, με αποτέλεσμα ένα ισχυρό δίπτυχο αστυνομίας-υγείας να συνιστά τον βασικό πυλώνα κατασκευής κράτους, αφού καλουπώνοντας την υγεία σε οργανωτικό μηχανισμό και ανακηρύσσοντάς την σε «αγαθό κρατικής μέριμνας», ανοίγουν δίαυλοι συγκρότησης κράτους με εξουσιαστικές δικαιοδοσίες από την αστυνομία. Τοιουτοτρόπως το 1845 οι αστυνομικές αρχές οριοθετούν τα «πολιτικά-επιδημιολογικά-υγειονομικά» σύνορα του κράτους δια μέσω ενός ολοκληρωμένου συστήματος ελέγχου των μετακινήσεων «Πολιτών». Το Σύστημα Υγείας λοιπόν, κρατικό πάντα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και ποτέ «δημόσιο», είχε ως βασική προοπτική του τον έλεγχο των πειραματισμών και ειδικότερα όσον αφορά στα μαιευτήρια την οργάνωση και στατιστικοποίηση της βιολογικής του βάσεως.
Ομοιοτρόπως στην παρούσα συγκυρία η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας υποστηρίχθηκε εξ αρχής απ’ όλους τους κομματικούς φορείς για προφανείς λόγους, όπως εξηγήθηκε πιο πάνω. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και Δικτύωσης, Καλλιτέχνες, Πολιτικά Πρόσωπα, στην πλειονότητά τους μια πληθυσμιακή λέσχη, σίγουρη για την «αξιοπιστία» της «Επιστήμης», η οποία είναι σε θέση με «πειραματική έρευνα» να αναλύσει το περιβάλλον, ώστε να ταξινομήσει το Άτομο ως «υπέρτατο διαχειριστή» του, προτρέπουν σε πλήρη υπακοή, αν όχι υποταγή, μετατοπίζοντας το διακύβευμα στην αντιγνωμία σχετικά με την ύπαρξη ενός Συστήματος Υγείας κρατικού ή ιδιωτικού χαρακτήρα, αποπροσανατολίζοντας:
-
πρώτον από την τιμωρητική καταστολή ασυμπτωματικών ως επί τω πλείστων ατόμων υπό το πρόσχημα μιας εικασίας περί ενδεχόμενης νόσησης ή ακόμη χειρότερα περί ενδεχόμενης μετάδοσης στον περίγυρο των συναναστροφών, υπερθεματίζοντας γύρω από δειγματοληπτικές «μετρήσεις υγείας», οι οποίες θα επεκταθούν σε μαζικά υποχρεωτικές. Η Τεχνο-Ιατρική λοιπόν, η οποία ευθύνεται για το μεγαλύτερο μέρος των ασθενειών, οι λεγόμενες ιατρογενείς ασθένειες, έρχεται με χαρακτηριστικά «Μεσσία» και «γνώση-ευαγγέλιο» να υπαγορεύσει τον ύστατο κανονισμό προλειαίνοντας το έδαφος για την κατάπνιξη κάθε ατομικής ελευθερίας, η οποία ενσωματώνεται στο θυμικό του ανθρώπου ως αυτό-περιορισμός, ο οποίος επιτυγχάνεται δια του βομβαρδισμού της συνείδησης με φέρετρα επί της οθόνης και με την αυξομείωση της «καμπύλης». Και τα δύο ως σφυροκοπήματα αφ’ ενός ανασκαλεύουν στα τρομοκρατημένα μύχια την «ελπίδα της αποφυγής του θανάτου» και σε αυτό το σημείο ξεπηδά η «αναγκαιότητα για ΜΕΘ=Μονάδες Εντατικής Θεραπείας» και αφ’ ετέρου παγιώνεται η «χρησιμότητα των Ειδικών της Πληροφορικής και της Ιατρικής». Να τονιστεί βέβαια πως στις ΗΠΑ, όπου δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα υγείας, υπάρχει αρκετά μεγαλύτερος αριθμός ΜΕΘ απ’ ότι σε χώρες, οι οποίες καυχιούνται για δημόσιο σύστημα υγείας. Και αυτό παραπέμπει όχι στην αναγκαιότητα αυτής καθ’ αυτής της μονάδας αλλά στο ποια «ειδικότητα» κρίνεται εν τέλει απαραίτητα και για ποιες πληθυσμιακές μερίδες.
-
Δεύτερον από την εντατικοποίηση του απρόσωπου μηχανισμού κατάφωρων περιορισμών από ένα κράτος με ξεκάθαρη πατερναλιστική διάθεση, που νομοθετεί και κόβει πρόστιμα κατά βούληση, αναλαμβάνει υπερεξουσίες χειραγωγώντας τις κινήσεις και τη σκέψη των ανθρώπων στο όνομα της «δημόσιας υγείας». Σε αυτή την περίπτωση υποπίπτει επιπρόσθετα στο μέγα ατόπημα της αντιπαράθεσης με την Εκκλησία σπέρνοντας τη διχόνοια μεταξύ των ούτως ή άλλως συντηρητικών στοιχείων με μόνη τους διαφοροποίηση τον δέκτη της Πίστης, διότι Ιερατείο τα θρησκευτικά δόγματα αλλά Ιερατείο και η «Επιστήμη», αναζωπυρώνοντας ταυτοχρόνως εστίες χειριστικής απεύθυνσης, αφού ο ενστερνισμός κάποιας πεποίθησης έστω και δογματικής οφείλει να είναι απρόσκοπτος, ώστε να μην ποδηγετούνται συγκεκριμένες ελευθερίες κριτικής προσέγγισης, αρκεί η εν λόγω πεποίθηση, έστω και δογματική, να μην επιβάλλεται. Θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε με τον αντικαπνιστικό νόμο, ο οποίος στην ουσία επιδιώκει τον έλεγχο των προσωπικών επιθυμιών. Η ελευθερία ορίζεται στο μεταιχμιακό σημείο, όπου κάποιος καπνίζει απολαμβάνοντάς το τη στιγμή που έχει γνώση των πιθανοτήτων να ασθενήσει και κάποιος άλλος δεν καπνίζει, επειδή απλώς δεν του δημιουργεί το αίσθημα της απόλαυσης ακόμη κι αν δεν θα είχε καμία επίπτωση στον οργανισμό του. Ομοίως κάποιος εγκολπώνεται την εξορθολογιστική απόρριψη του θρησκευτικού δόγματος ως κατεστημένη μορφή εξουσίας αλλά κάποιος άλλος εναποθέτει τους ορίζοντές του στην εξιρροπιστική ευεργεσία μιας απροσδιόριστης δύναμης. Εδώ είναι απαράδεκτη οιασδήποτε τακτικής παρέμβαση, επειδή στόχος είναι η βούληση στο όνομα της «διάσωσης» του «θύματος». Κανείς δεν πρέπει να νομιμοποιείται να «σώσει» τον άλλον.
-
Τρίτον από την αλγοριθμοποίηση της ζωής-της δράσης-της αναπνοής σε μια «Δημοκρατία» που για να αποδείξει το «αδιάσειστον» του χαρακτήρα της, στηρίζει την αυθεντικότητά της στους «επιστημονικούς» σχεδιασμούς και ιδεολογικοποιεί την «Πολιτική» της με την εξύμνηση μιας Φάλαγγας εκκολαπτόμενου φασισμού, η οποία απαρτίζεται από τεχνοκράτες-επιστήμονες-δημοσιογράφους-δικαστές-Σώματα Ασφαλείας. Έχει αποδειχτεί πως τα προϊόντα του «Υγειονομικού Συστήματος» διακινούνται στην «άμυνα εναντίον του θανάτου» κι ένα μεγάλο ποσοστό των τεχνολογικών επιτευγμάτων σχεδιάζονται για εργαστηριακό έλεγχο «πρόληψης» αλλά προορίζονται εν τέλει για την «παράταση» της ζωής και συνήθως καταληκτικών ασθενών. Θεραπείες τρέχουν σε ερευνητικό στάδιο ιδίως για τη νόσο του καρκίνου, των οποίων το κόστος είναι απαγορευτικό για την πλειονότητα, αν και σε όλες τις βιομηχανικές χώρες, ανατολικοευρωπαϊκές-σκανδιναβικές-ατλαντικές, ο ρυθμός αύξησης δαπανών στο υγειονομικό πεδίο και χωρίς να μας ενδιαφέρει σε αυτότο σημείο αν διοχετεύονται σε Ιδιωτικό ή Δημόσιο Τομέα Συστήματος Υγείας ανέρχεται σε τρομαχτικά υψηλό ποσοστό, σε σημείο που ξεπερνά τον ρυθμό αύξησης το ΑΕΠ. Ανεξάρτητα επίσης από το σύστημα διακυβέρνησης, στο οποίο βρισκόμαστε προωθείται ο εξορθολογισμός για να εξασφαλιστεί η αποδοτική χρηματοδότηση σπάνιων τεχνολογικών μηχανημάτων, των οποίων η χρησιμότητα ενίοτε είναι σπανιότατη, με αποτέλεσμα το μόνο που επιτυγχάνεται να είναι η κερδοφορία των Βιομηχανιών Κατασκευαστριών. Στο μέλλον ωστόσο, με την τεχνολογική παρέμβαση να ψηφιοποιεί την υγεία, τα τεράστια αυτά ποσά θα μετακινηθούν από τα Συστήματα Υγείας προς το πεδίο των τεχνο-γεννετιστών. Το άτομο πάντα βέβαια θα είναι το επίκεντρο μελέτης-κοπτοραπτικής-τροποποιήσεων κι επομένως ο υπήκοος είναι καταδικασμένος να πεθάνει κάτω απ’ τον έλεγχο της κρατικής εξουσίας, η οποία του υπόσχεται έναν θάνατο με «λεπτεπίλεπτα βασανιστήρια».
