Από την εποχή των Ασκληπιάδων ακόμη, οι οποίοι θεωρούνται ως εμπνευστές της ιατρικής τέχνης, ανιχνεύεται η εξουσιαστική τους επιρροή με τη διαφορά πως εκείνοι συνδύαζαν ιδιότητες ιερέα και θεραπευτή. Αυτή η εξουσιαστική δύναμη συνίσταται μέχρι και στις μέρες μας, όπου η Ιατρική έχει αποκτήσει έναν εντελώς μηχανιστικό τρόπο προσέγγισης του ανθρώπινου σώματος, σε τρεις βασικούς υπομόχλιους ρόλους:
-
Σύμβουλος. Μέσα από μία «γνώση», η οποία παρουσιάζεται ως «μεθοδολογικά αδιάψευστη», ο εκπρόσωπος της Ιατρικής λαμβάνει τη δικαιοδοσία να «διδάσκει» τρόπους καθημερινότητας και κατ’ εφαπτομένη να κατευθύνει, ερήμην συνήθως του μεγαλύτερου ποσοστού των εξουσιαζομένων, προς συγκεκριμένες τακτικές διαβίωσης. Με διεξοδικότερη ματιά ακόπως τεκμαίρεται πως οι επιστημονικές εργασίες στο σύνολό τους είναι άρρηκτα συνυφασμένες με σκληρούς συσχετισμούς δύναμης, όπως η πρόσβαση σε τροφή ή η έλλειψή της-οι βιομηχανικοί ρύποι στο περιβάλλον, που σημαίνει τα διάφορα επιστημονικά πεδία με τα επιτελεία τους και το πλήθος των επιστημονικών δημοσιεύσεων κατασκευάζουν, κάθε που ένα σύστημα διακυβέρνησης ή ένας οικονομικός σχεδιασμός αλλάζει, εκ νέου και κατά το δκούν την αλήθεια. Κι επομένως η «αντικειμενικότητα» δεν υφίσταται και η «δεοντολογία», η οποία επιτάσσει «Καθήκον τήρησης αυστηρής και απόλυτης εχεμύθειας εκ μέρους των ιατρών (Άρθρο 13 αριθμ.1)», δεν τυγχάνει σαφούς ορισμού από τον Ποινικό Κώδικα ως άλλο θεσμοθετημένο δεκανίκι του κράτους, κι επομένως το «Ιατρικό Απόρρητο» ορίζεται προς διαφύλαξη του επαγγέλματος και όχι της ελευθερίας βούλησης του ασθενούς επί του σώματός του.
-
Ηθικός Διαχειριστής της στιγμής του θανάτου. Ο Θάνατος και συγκεκριμένα η στιγμή και ο τρόπος είναι η μέγιστη μορφή ελευθερίας για το Άτομο και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ετέθη στη σκακιέρα όλων των Ιδεολογιών και Δογμάτων, επειδή, αν το Άτομο σταθεί άτρομο μπροστά στον θάνατο, όπως πρέσβευε ο Επίκουρος, δεν θα αφήνει περιθώρια υποδούλωσής του. Αφ’ ης στιγμής ο «επιστήμονας» επικαλείται το «Καλό», δεν εισέρχεται με «καθαρό πνεύμα» στην αρένα των «Ειδικών», επειδή η παραγωγή «γνώσης» είναι ένα σύνθετο πλέγμα ερμηνειών, οι οποίες τοποθετούνται κάθε φορά στο ανάλογο ιστορικό πλαίσιο και κατ’ εφαπτομένη στη συγκεκριμένη οικονομική-πολιτική συγκυρία, ώστε να αξιοποιηθεί σύμφωνα με το «γενικό πλαίσιο των ειδικών ενδιαφερόντων και συμφερόντων» αλλά και πάντα σε συνάρτηση με τον έλεγχο της στιγμής του θανάτου. Σε αυτό το σημείο λοιπόν οδηγούμαστε στην αυταρχικότητα της θεραπείας. Κάθε κοινωνία έχει «θεσμοθετήσει» τα χαρακτηριστικά της δικής της Νοσολογίας προς ταξινόμηση των ασθενειών της. Η επίσημη νοσολογία, που αναγνωρίζεται από μία κοινωνία αλλά που είναι πλήρως ιατρικοποιημένη, μπορεί να καταστήσει σκλάβους τους υπηκόους της ή να τους αφαιρέσει το δικαίωμα επιλογών και κατά συνέπεια όσο η ιατρογενής αρρώστια αντιμετωπίζεται ως μία υποδιαίρεση μέσα στο πλαίσιο της κατεστημένης νοσολογίας, δεν θα μπορεί ν’ αναγνωριστεί η συνεισφορά της στον συνολικό όγκο των αναγνωρισμένων νόσων.
-
Χαρισματική προσωπικότητα. Συνήθως πρόκειται για ένα κράμα συστατικών απολύτως αποδεκτών στον πυρήνα της νοοτροπίας, στην οποία απευθύνεται, και το οποίο κράμα περιλαμβάνει οικογενειακή κατάσταση-χαρακτηροδομή-επικοινωνιακότητα. Με αυτό το προφίλ, ικανό να κρύβει «υπέρτατες δυνάμεις», είναι εύκολο να «επιτάξει» τον ούτως ή άλλως συμμορφωμένο «Πολίτη» και, αφού τον προσφέρει βορά στα δόντια της «αποστειρωμένης φυλακής», που ετοίμασε γι’ αυτόν η κρατική μηχανή, να ενδυθεί τον ρόλο του δεσμοφύλακά του για το υπόλοιπο του βίου. Η υγειονομική μέριμνα κατασκευάζεται μηχανικά πάνω στον υπήκοο δια μέσω περιμετρικών επινοημάτων, η παρέμβαση δεν τελείται πάνω στον ίδιον τον δυνητικό «άρρωστο» αλλά αναπλάθει χειραγωγητικά το περιβάλλον του με σκοπό την εξασφάλιση ότι η «υγεία» του «Πολίτη» ως «κεφαλαιουχικό απόθεμα» επαφίεται στην ευχέρεια του κράτους ως «πιστωτικό μέρισμα καταστολής» πλέον.
Τα περιοριστικά μέτρα για έναν ιό με «φονικότητα» περίπου στο 0,4% δεν μπορούν παρά να αποδεικνύουν την αυθαιρεσία, στην οποία μπορεί να προβεί το κράτος εις βάρος της ατομικής ελευθερίας του Ατόμου. Πριν λίγες μέρες συνελήφθη η δικηγόρος Beate Bahner, δικηγόρος από τη Χαϊδελβέργη, επειδή έκανε έκκληση για διαδηλώσεις σε εθνικό επίπεδο για την κατάργηση των περιοριστικών μέτρων ενόψει της πανδημίας εκφράζοντας την άποψή της πως «τα μέτρα αυτά θέτουν σε κίνδυνο το κράτος δικαίου, απαγορεύοντας τα θεμελιώδη και ανθρώπινα δικαιώματα και καταργώντας την ελεύθερη και δημοκρατική βασική τάξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας». Η Αστυνομία της Γερμανίας οδήγησε τη γυναίκα χωρίς τη συγκατάθεσή της σε ψυχιατρική κλινική. «Για λόγους φροντίδας της γυναίκας, οι συνάδελφοι της αστυνομίας έκριναν απαραίτητη, την μεταφορά της στην ψυχιατρική. Η γυναίκα αντιστάθηκε κατα της αρχής και χρησιμοποίησε σωματική βία κατά της αστυνομίας» υποστήριξε ο Norbert Schätzle από τα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας στο Mannheim. Δεν θα σταθώ πολύ στο αιτιολογικό που προβάλλει η δικηγόρος για τον απλό λόγο ότι, όταν αναφερόμαστε στον θεσμό του κράτους στην ευρωπαϊκή επικράτεια δεν μπορούμε να τον αντιστοιχούμε παρά σε «αιρετή μοναρχία», που σημαίνει Δημοκρατία δεν υπάρχει για να κινδυνεύει με πιθανή διασάλευση, απλώς ενίοτε αυτού του είδους οι «αιρετές μοναρχίες» στην Ευρώπη αφήνουν περιθώρια κινήσεων εν είδει «επίπλαστης δημοκρατίας». Από κει και πέρα όμως απ’ το γεγονός αναδύεται ο μέγιστος κίνδυνος καθορισμού της Σκέψης, η οποία αντιτάσσεται στο υπάρχον πολιτικό-οικονομικό σύστημα, ως «διαταραχή» ή στη χειρότερη ως «τρέλλα». Αδόκιμο να μην τονιστεί ο καταχρηστικός όρος «ψυχική ασθένεια», η οποία δεν είναι τίποτ’ άλλο από την αναγωγή της μη-αποδεκτής συμπεριφοράς σε «αρρώστια» προς εξυπηρέτηση κοινωνικό-πολιτικών-οικονομικών σκοπιμοτήτων.
