Ο Χίτλερ και ο Στάλιν ευθύνονται για τις μεγαλύτερες θηριωδίες που συντελέστηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, με τη διαφορά πως ο μεν πρώτος εξαπέλυσε ανθρωπο-βασανισμούς κι εκτελέσεις εναντίον άλλων αλλά συγκεκριμένων φυλών ενώ ο δεύτερος εντρύφησε στην ανθρωπο-καταστολή κι εκκαθάριση ομοεθνών και ομοπάτριδων, και με την ομοιότητα του αιτιολογικού της «προστασίας του λαού» υπό το πρόσχημα ενός «εχθρού», απ’ τον οποίον «κινδύνευε σοβαρά μια Ιδέα». Η «ανθρωπιστική επαγγελία», την οποία επικαλούνται οι εκπρόσωποι της Κομμουνιστικής Ιδεολογίας Συστήματος διακυβέρνησης για να δηλώσουν διαφοροποίηση απ’ τον κομματικό αντίπαλό τους, δεν είναι παρά μία «φτιασιδωμένη φενάκη» προς φηφοθηρία.
Μέσα στο πλαίσιο αυτής της ομοιότητας εργάστηκαν αμφότεροι εργαλειοποιώντας ένα από τα βασικά στηρίγματα της κρατικής εξουσίας, την Ιατρική. Αυτό το «εξειδικευμένο» προσωπικό «Οπλαρχηγών» εδώ και εκατονταετίες θέτει ολοένα και περισσότερους περιορισμούς στην υγειονομική περίθαλψη, χωρίς να διευκρινίζεται αν η επιστασία δηλώνει αρωγή στον απλό άνθρωπο ή στα υγειονομικά επαγγέλματα. Το ιατρικό μονοπώλιο επεκτείνεται σφετεριζόμενο την ελευθερία του ανθρώπου. Οι κοινωνίες, Δεξιές κι Αριστερές, εκχωρούν στην επιστήμη της ιατρικής απεριόριστες παρεμβάσεις μέσω της πώλησης ιατρικών προϊόντων-υπηρεσιών, ακρωτηριάζοντας ταυτοχρόνως την αυτόνομη-ανοσοποιητική αντιμετώπιση των περιπλοκών έστω και ήσσονος σημασίας και εξοβελίζοντας τον άνθρωπο απ’ το δικαίωμα αντίληψης-ταξινόμησης-λήψης αποφάσεων σχετικά με το σώμα του.
Στη ναζιστική Γερμανία οι «επιστήμονες» εστίασαν απ’ ευθείας στη σωματική εξόντωση με την ευγονική, ως «πρακτική ή υπεράσπιση της βελτίωσης του ανθρώπινου είδους με την επιλεκτική απόκτηση ανθρώπων με συγκεκριμένα επιθυμητά κληρονομικά χαρακτηριστικά» και με αιτιολογικό σκοπό τη «μείωση της ταλαιπωρίας με την εκρίζωση της ασθένειας, τις αναπηρίες και τα αποκαλούμενα ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά από τον ανθρώπινο πληθυσμό».
Κάποιες δεκαετίες πριν στη σταλινική Ρωσία οι «επιστήμονες» δεν δωροδοκήθηκαν απλώς από την Εξουσία αλλά ενσωματώθηκαν σε αυτή, όταν το 1821 ιδρύουν το «Ινστιτούτο Σέρμπσκι της Δικαστικής Ψυχιατρικής». Στις διαβόητες Δίκες της Μόσχας ο Vishinsky ως Γενικός Εισαγγελέας του κράτους εμπνέεται και θεσπίζει υπό την «ειδικευτική αιγίδα» του «Ινστιτούτο Σέρμπσκι» τα «Ειδικά Ψυχιατρικά Νοσοκομεία», δεσμωτήρια της διεθνούς κατασταλτικής βιομηχανίας του μπολσεβίκικου ολοκληρωτισμού και με την ιδιότητα του δημόσιου κατήγορου εξοντώνει τους μπολσεβίκους της «παλιάς φρουράς», τους αντιφρονούντες δηλαδή, εγκλείοντάς τους σε αυτά τα κολαστήρια εκμηδενίζοντας τη δυνατότητα υπεράσπισής τους ως «κατηγορούμενοι», αφού το «σύστημα απονομής δικαιοσύνης» εισηγήθηκε με εγκύκλιο την επέκταση και χρήση των ψυχιατρικών εγκλειστηρίων, στα οποία όντως επιτεύχθη αποτελεσματικότερα η εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων. Κι έτσι το κράτος δια στόματος του Vishinsky απεφάνθη πως «στο σοσιαλιστικό σύστημα, όπου ο δικαστής-ο Εισαγγελέας-οΑνακριτής έχουν όλοι ως στόχο την αποκάλυψη της αλήθειας και την απονομή δικαιοσύνης, δεν είναι απαραίτητη η υπεράσπιση».
Η Ευγονική, η ετυμολογική σημασία της οποίας εδράζεται στην ερμηνεία «καλή δημιουργία», ανιχνεύεται πολύ πιο πριν στις διαθέσεις του ανθρώπου, από την Αρχαιότητα ακόμη και στο έργο του Πλάτωνα, ο οποίος οραματίστηκε την «ανώτερη κοινωνία» με τους «ανθρώπους υψηλής ποιότητας». Επιπροσθέτως στη Σπάρτη υπήρχαν οι «Αποθέτες», όπου ρίχνονταν τα ανάπηρα ή καχεκτικά βρέφη, τα οποία δεν θα μπορούσαν να είναι «υγιείς πολεμιστές», και ο «Καιάδας», όπου ρίπτονταν οι κακούργοι και οι αιχμάλωτοι πολέμου. Ο Χίτλερ εξυμνεί την πόλη-κράτος της Σπάρτης ως «το πρώτο κράτος Völkisch», το οποίο δεν «δίσταζε να ξεφορτωθεί το παθολογικό του θέμα».
Η έννοια «καλή δημιουργία» επανεμφανίζεται το 1883 με τον Sir Francis Galton να αναλύει την ευγονική στο πλαίσιο «έρευνας» στην Ανθρωπιστική Σχολή. Ιστορικά η στιγμή είναι κατάλληλη, οι επαναστάσεις της αστικής τάξης οδηγούν τους πληθυσμούς στο ψευδεπίγραφο πολίτευμα της «Δημοκρατίας» ιδρύοντας κράτη και συστήνοντας τις «ανθρωπιστικές» ψευδοεπιστήμες ως βασικό ανάχωμά τους. Το 1903 δημιουργείται η «Ένωση Αμερικανών Αναπαραγωγών», με «αντικείμενο μελέτης» την ευγονική. Το 1911 ο John Harvey Kellogg εισηγείται τη σύσταση του «Ιδρύματος για τη βελτίωση της φυλής», στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα «εθνικά συνέδρια για την ευγονική» το 1914, το 1915 και το 1928. Ανοίγει ο δρόμος με Σοσιαλιστές και Φιλελεύθερους «Επιστήμονες» να υπερασπίζονται την καθιέρωση του «Γραφείου ρεκόρ Ευγονικής», το οποίο ανέλαβε την παρακολούθηση των γενετικών χαρακτηριστικών και προλείανε το έδαφος για τις αναγκαστικές στειρώσεις, οι οποίες εκκινούν από την Καλιφόρνια το 1909 και μέχρι το 1979 σε «ψυχικά ιδρύματα» της πολιτείας της επιβλήθηκαν 20.000 αποστειρώσεις υπό την πρόφαση της «προστασίας της κοινωνίας από τους απογόνους των ανθρώπων με ψυχικές ασθένειες», με τη σύννομη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, το οποίο απεφάνθη το 1927 ότι «η αναγκαστική αποστείρωση των ατόμων με ειδικές ανάγκες δεν παραβιάζει το Σύνταγμα των ΗΠΑ». Το 1976 το Γραφείο Λογοδοσίας έφερε στο φως έρευνα, η οποία απεκάλυπτε ότι «κοντά στο 50% των Αμερικανίδων ήταν στειρωμένες μεταξύ 1970 και 1976 και μεγάλο ποσοστό των στειρώσεωνσυνέβησαν χωρίς συγκατάθεση κατά τη διάρκεια άλλων χειρουργικών επεμβάσεων, όπως είναι η σκωληκοειδεκτομή».
Όλα αυτά λειτούργησαν ως προάγγελος του ολοκαυτώματος. Στη ναζιστική Γερμανία η Ευγονική απεφεύχθη ως όρος και αντικαταστάθηκε απ’ το συνώνυμο «φυλετική υγιεινή», η εθνικο-σοσιαλιστική κοινωνιολογία έπρεπε να βασιστεί στην «κύρια φυλή Übermenschen». Πολλά προγράμματα «επιστημόνων» χρηματοδοτήθηκαν από εύπορους Γερμανούς υπό τη μορφή της «επένδυσης» στην προοπτική της «φυλετικής πολιτικής». Πέρα από εβραϊκά σώματα ρίχτηκαν στην πυρρά από την «υγιεινή» αντιφρονούντες-κρατούμενοι-ομοφυλόφιλοι-επιληπτικοί-άτομα με μυϊκή δυστροφία-κωφοί-τυφλοί. Ο ερευνητής της ευγονικής Harry H. Laughlin, υπεύθυνος για τον νόμο περί «ευγενικής αποστείρωσης» στο πλαίσιο της «φυλετικής υγιεινής» έλαβε επίτιμο διδακτορικό δίπλωμα για την εργασία του σχετικά με την «επιστήμη του φυλετικού καθαρισμού» από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης σημειώνοντας πως «αισθάνθηκε ότι συμβόλιζε την κοινή αντίληψη των Γερμανών και Αμερικανών επιστημόνων για τη φύση της ευγονικής».
Ο νόμος για την «απλούστευση του συστήματος υγείας» δημιούργησε κέντρα πληροφόρησης για τη γενετική και φυλετική υγιεινή καθώς και γραφεία υγείας. Ο νόμος περιγράφει επίσης διαδικασίες για «καταγγελία» και «αξιολόγηση» προσώπων, οι οποίοι στη συνέχεια απεστάλησαν σε δικαστήριο γενετικής υγείας όπου αποφασίστηκε η αποστείρωση. Οι πληροφορίες για να προσδιοριστεί ποιος θεωρήθηκε «γενετικά άρρωστος» συγκεντρώθηκαν από τις συνήθεις πληροφορίες που παρέχονται από τους ανθρώπους στα ιατρεία και στα τμήματα κοινωνικής πρόνοιας. Τα τυποποιημένα ερωτηματολόγια σχεδιάστηκαν από αξιωματούχους των Ναζί με τη βοήθεια του Dehomag=θυγατρική της IBM στη δεκαετία του 1930, έτσι ώστε οι πληροφορίες να μπορούν να κωδικοποιηθούν εύκολα στις κάρτες διάτρησης Hollerith για γρήγορη διαλογή και καταμέτρηση. Στο Αμβούργο, οι γιατροί έδωσαν πληροφορίες σε ένα «Αρχείο Κεντρικού Γραφείου Υγείας», οι οποίες πληροφορίες συλλέγονταν σε ειδικό φάκελο τιτλοφορούμενο «Σύνολο Παρατήρησης Ζωής της Υγείας». Αυτός ο φάκελος περιείχε αναφορές από γιατρούς, αλλά και δικαστήρια, ασφαλιστικές εταιρείες, αθλητικούς συλλόγους, τη Νεολαία του Χίτλερ, τους στρατιωτικούς, την υπηρεσία εργασίας, τα κολέγια, οι οποίες αναφορές θα επικουρούσαν το πρόγραμμα «Πολιτικές Ευζωΐας».
Με ανάλογο τρόπο στη Ρωσία η κάθαρση νομιμοποιήθηκε δια ψηφισμάτων, τα οποία αδειοδότησαν τον κρατικό μηχανισμό, ώστε να προβεί στην ψυχιατρικοποίηση της πολιτικής διαφωνίας με κατάφωρες επεμβάσεις στο ανθρώπινο μυαλό και σώμα.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και οι δύο όροι, «Ευγονική» και «φυλετική υγιεινή», εξαφανίστηκαν και αντικαταστάθηκαν από τον όρο «ανθρώπινη γενετική», στα γερμανικά «Humangenetik». Με περισσή απλοϊκότητα ο Γκαίμπελς υποστήριξε πως «ο Εβραίος κι αν ακόμη δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί». Ο «ψυχικά ασθενής» έρχεται στις «διαφωτιστικές δημοκρατίες» να αντικαταστήσει τον «Αρνητή της Πίστης», ο οποίος λογοδοτούσε στην Ιερά Εξέταση. Και στις δύο περιπτώσεις οι «αιρετικοί» διώκονται και βασανίζονται. Σε όλες τις παραβιαστικές εξολοθρεύσεις και τους βασανισμούς βάζει τη σφραγίδα της η «Επιστήμη» της Ιατρικής. Η «Ψυχιατροδικαστική Ψυχολογία» διδάσκεται στιςμέρες ως «μάθημα» στα πανεπιστημιακά ιδρύματα με τους «εκπαιδευόμενους» να επιδίδονται στην «πραγματογνωμοσύνη & διαχείριση υπόπτου, μάρτυρα και ενόρκου-ανίχνευση υπόκρισης-εκτίμηση επικινδυνότητας» βασισμένοι στα «ψυχολογικά προφίλ» των ανθρώπων, τα οποία είναι κατά βάσιν και ουσία ανυπόστατα.
-
Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη, «Λερναία Ύδρα», 2020, το οποίο θα κυκλοφορήσει προσεχώς διαδικτυακά και προσφερόμενο ελεύθερα στο δυνητικό αναγνωστικό κοινό. Βιβλιογραφία παρατίθεται εκτενώς στο τέλος του βιβλίου.
-
Διαβάστε το Μέρος II εδώ.
