Αυτή λοιπόν η κανονικότητα, όπως πολιτικοποιήθηκε στο πλαίσιο του Normalcy Bias είχε γεννήσει τους Παγκόσμιους Οργανισμούς, όπως ο ΠΟΥ που αναλαμβάνει να διαχειριστεί την «ασύμμετρη απειλή» της «πανδημίας» κινητοποιώντας τους «γνώστες» επί των θεμάτων διατροφής-υγιεινής-ασφάλειας-ιατρικής, αλλά που ευθύνεται για χιλιάδες σκάνδαλα στο παρελθόν, κάτι που τον καθιστά σαφέστατα αναξιόπιστο.
Αυτή η κανονικότητα όπλισε τα διατάγματα των Υπουργών Υγείας, ώστε να ορίσουν «επικεφαλής αρμόδιας Επιτροπής», οι οποίοι με το «ιερό Sangreal» του «συλλογικού καλού» επανοηματοδοτούν το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων βασίζοντές τες στο πεδίο της μόλυνσης, η οποία χρήζει ιδιαίτερης αντιμετώπισης από «εξειδικευμένο» προσωπικό.
Αυτό το «εξειδικευμένο» προσωπικό, που κλαίγεται τώρα για αποστελεχωμένα νοσοκομεία, είναι το ίδιο με εκείνο προ μνημονίων που επί στρογγυλής τραπέζης και υπό την αιγίδα των Novartis-Merc–Pfizer-Glaxosmithkline και συναφών έστηναν μαεστρικά αρχαιρεσίες σταθεροποιώντας το δογματικό άβατον ιατρογενών επιδημιών και αλισβερίσι συνταγογραφιών και διαπράττοντας ασύστολα πειράματα με χημειοθεραπευτικά σκευάσματα και χειρουργεία που οδηγούν σε εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε βάρος εκατομμυρίων καρκινοπαθών.
Ο ίδιος ο ΠΟΥ δημοσίευε μελέτες στο λυκαυγές της χιλιετίας, οι οποίες προμήνυαν την αύξηση της νόσου του καρκίνου σε παγκόσμιο επίπεδο τον 21ο αιώνα κατά 50% με κύριο παράγοντας εμφάνισης κι εξάπλωσης της νόσου να είναι ο ανθυγιεινότερος τρόπος ζωής. Παρ’ όλα αυτά καμία αντικαρκινική στρατηγική δεν υπαγορεύει τη λήψη άμεσων μέτρων προς αυτή τη κατεύθυνση παρά προς τη διάγνωση και την παρέμβαση της επιστήμης μετά την εμφάνιση, κάτι που απλά μετατρέπει το περιστατικό σε ελεγχόμενο νόσημα, όπως ομολόγησε ο Κος Stewart, διευθυντής των Υπηρεσιών Καρκίνου, τονίζοντας επίσης πως «η τυχαία σύγκριση τεσσάρων τρόπων θεραπειών, placebo-οιστρογόνο-placebo και εκτομή-οιστρογόνο και εκτομή, δεν σημειώνονται αξιοσημείωτες διαφορές». Μείζον πρόβλημα συνιστά το γεγονός ότι οι έρευνες στρέφονται εδώ και δεκαετίες στην επιδίωξη ποδηγέτησης-εξάλειψης των ήδη εμφανισμένων όγκων παρά στην αναζήτηση τρόπων αποφυγής της μετατροπής των κυττάρων σε καρκινικά.
Στο σημείο αυτό δόκιμο είναι να αναφερθεί η ρήση του Ογκολόγου Anthony Back, ο οποίος ισχυρίζεται πως «Οι Άνθρωποι της χρηματοδότησης ενδιαφέρονται για την έρευνα τύπου μαγικής σφαίρας, διότι αυτή φέρνει τα δολλάρια». Το 2003 το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου ενέκρινε 8.900 επιστημονικές προτάσεις προς επιδότηση. Το 92% εξ αυτών δεν έκανε καμία νύξη στο κεφάλαιο μετάσταση, η οποία συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο στην μετέπειτα εξέλιξη της πορείας του ασθενούς όσον αφορά όχι μόνο στην επιβίωση-μακροημέρευση αλλά και στο επίπεδο ποιότητας της ζωής του. Και ξαφνικά μέσα σε τέτοιο κλίμα ανάλγητης ολιγωρίας σε παγκόσμιο επίπεδο και υπό οποιοδήποτε σύστημα διακυβέρνησης, εμφανίζεται ένα βίο-πληροφοριακό-πατερναλίστικο σύμπλεγμα, που «μάχεται για την προστασία των υπηκόων».
Αυτό το «εξειδικευμένο» προσωπικό, που αμοιβόταν από τη θέση ως δημόσιος υπάλληλος στα νοσοκομεία ενώ ταυτόχρονα διατηρούσε ιατρείο ιδιωτικής εκμεταλλεύσεως παροτρύνοντας τον ασθενή να περάσει και μια βόλτα από εκεί, το γνωστό μας «φακελάκι» υπό πιο «νόμιμη» μορφή, ξαφνικά χρίζεται με το αξίωμα του «εντεταλμένου διασώστη».
Η βιοπολιτική τακτική ψήφισης νομοσχεδίων σχετικά με παρεμβάσεις της ιατρικής ως εντεταλμένη «επιστήμη» του Κράτους στο ανθρώπινο σώμα παρουσιάζει μεγάλους κινδύνους.
Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επεκτείνεται κι επικαιροποιείται εκ νέου «προς τον σκοπό αποφυγής ή και διάδοσης κορωνοϊού, που ενδέχται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, η επιβολή μέτρων πρόληψης, υγεινομικής παρακολούθησης, καθώς και περιορισμού της διάδοσης της νόσου». Τα μέτρα αυτά συνίστανται:
-
στην υποχρεωτική υποβολή σε κλινικό έλεγχο, υγειονομική παρακολούθηση, εμβολιασμό, φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία προσώπων, για τα οποία υπάρχουν εύλογες υπόνοιες ότι μπορεί να μεταδώσουν άμεσα ή έμμεσα τη νόσο.
-
στην επιβολή κλινικών και εργαστηριακών ελέγχων, καθώς καιμέτρων προληπτικής υγειονομικής παρακολούθησης, εμβολιασμού, φαρμακευτικής αγωγής και προληπτικής νοσηλείας προσώπων που προέρχονται από περιοχές όπου έχει παρατηρηθεί μεγάλη διάδοση της νόσου.
Η λέξη «virus» εκκινεί ετυμολογικά από τη σανσκριτική, μεταπηδά στην λατινική και σημαίνει «δηλητηριώδες υγρό», στην ελληνική διατυπώθηκε ως «ιός». Πρόκειται για μικροσκοπικά σωματίδια που ανακάλυψε το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και στα οποία πιστώθηκε η ικανότητα εισβολής στο σώμα και ελέγχου των κυττάρων προξενώντας «επιδημικές ασθένειες» χωρίς συγκεκριμένη «βακτηριακή αιτία». Πάνω σε αυτή την απροσδιόριστη στάθμη θεσπίστηκαν Νόμοι μαζικών εμβολιασμών, η οποία πυροδότησε την έκρηξη μιας συνεχώς αυξανόμενης φαρμακευτικής βιομηχανίας πολλών δις δολαρίων. Η ίδια η Βιολογία ωστόσο αναφέρει πως «τα κύτταρα φυσιολογικά παράγουν ιοειδή σωματίδια χωρίς να έχει προηγηθεί εξωγενής εισβολή ή μόλυνσή τους». Όταν λοιπόν αυτά τα σωματίδια πρωτοκολλούνται με βάση την ασθένεια που προκαλούν, παραβλέπεται ο σκοπός παραγωγής τους από τα κύτταρα, τα οποία «δημιουργούν ποικιλομορφία σωματιδιών για τη μεταφορά πρωτεϊνών και γενετικών κωδίκων κι επομένως χρησιμοποιούνται απ’τα κύτταρα προς ενδοεπικοινωνία». Χωρίς να επεισέλθουμε παραπάνω στα «χωράφια» των «Ειδικών» με ορολογίες, εντελώς άχρηστες ενδεχομένως, δόκιμο είναι να αναρωτηθούμε αν οι ίδιοι οι «Ειδικοί» έχουν εν τέλει «γνώση», όταν για παράδειγμα τη δεκαετία του 1990, περίοδος έξαρσης του «νεόκοπου ιού» HIV, καταγγέλθηκαν οι σχετικές «θεμελιώδεις δημοσιεύσεις» για «σοβαρότατα λάθη» και «μαγειρέματα», για να έρθουν οι κυβερνήσεις του 1994 και να παγώσουν τις καταγγελίες, με αποτέλεσμα πάνω στις εσφαλμένες δημοσιεύσεις να στηρίζονται «αδιάψευστα στοιχεία» μελετών-ερευνών-θεραπειών.
Θα ήταν τουλάχιστον γελοίο να δώσουμε σημασία στη διένεξη περί εμβολιασμού, η οποία περιχαρακώνεται στο στενό πλαίσιο «Επιστήμης» και «Εκκλησίας», τη στιγμή που αποδεδεγμένα η Φαρμακοβιομηχανία χρηματοδοτεί το 99% των projet έρευνας, είτε με την ιδιωτική ταυτότητα είτε με την ιδιωτικά κρατική παρέμβαση στα δημοσια πανεπιστημιακά ιδρύματα στοχεύοντας πάντα στην εκμετάλλευση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας προς κερδοφορία. Να μιλάμε για «Επιτροπές Ελέγχου» τη στιγμή που τα Ιατροσυνέδρια καταλαμβάνονται από Ιατρούς και Νομίατρους, στιβαροί κλάδοι υποστήριξης του κρατικού μηχανισμού που εποφθαλμιούν σε αύξηση των «αρμοδιοτήτων» τους, είναι τουλάχιστον τραγελαφικό.
Ο ασθενής ερείδεται στους εκπροσώπους της Ιατρικής προς πιθανή λήψη απόφασης, αποθέτοντας τις προσδοκίες του στα συστήματα διασφάλισης της ορθότητας της αποφάσεως και δεδομένου ότι η εμπλοκή του σε κάθε απόφαση είναι χρονοβόρα, πόσω μάλλον όταν η κατάστασή του επείγει. Μια όμως φαρμακευτική θέλει τη συνεχή χορηγία φαρμάκων της από γιατρούς και το επιτυγχάνει έστω και καμουφλάροντας την προσπάθεια σαν καμπάνια ενημέρωσης-βοήθεια προς άμεση λήψη απόφασης, διότι η αλήθεια είναι πως σύμφωνα με έρευνες ένας γιατρός θα έπρεπε να αφιερώνει ημερησίως 29 ώρες προς μελέτη ερευνών-δημοσιεύσεων, που αφορούν στον τομέα του, πράγμα πρακτικά αδύνατον.
Οι φαρμακευτικές για να επιτύχουν τον στόχο τους, διαφημίζουν τις θεραπείες-σκευάσματα σε περιοδικά υπερτονίζοντας τα οφέλη αλλά υποτιμώντας τους κινδύνους. Προσφέρουν πλούσια δώρα-πληρωμένες διακοπές, αλλιώς ειπείν συνέδρια, κατά τα οποία παρουσιάζεται απίστευτος αριθμός ερευνών αλλά οι μισές εμφανίζονται στην επίσημη βιβλιογραφία, ώστε να καθίσταται αδύνατος ο εντοπισμός τους. Γιατροί και ιατρικοί επισκέπτες αναπτύσσουν προσωπικές σχέσεις, οι οποίες αναφαίνονται κι αναπόφευκτα-αμοιβαία επωφελείς. Ένας γιατρός έχει ανάγκη από συνεχή εκπαίδευση. Στις δεκαετίες που παρήλθαν απ΄ την αποφοίτησή του η επιστήμη της ιατρικής έχει αλλάξει ριζικά. Η μετεκπαίδευση κοστίζει ακριβά και το Κράτος δεν είναι διατεθειμένο να αναλάβει την ευθύνη. Οι φαρμακευτικές επωμίζονται τη χρηματοδότηση διαλέξεων-σεμιναρίων-εκπαιδευτικού υλικού-ημερίδων-συνεδρίων, με το αζημίωτο φυσικά. Επιπρόσθετα προσλαμβάνουν ειδικούς κειμενογράφους, οι οποίοι συντάσσουν επιστημονικά άρθρα σύμφωνα με τις εμπορικές προδιαγραφές και ζητούν από πανεπιστημιακούς να τα υπογράψουν. Προβαίνουν σε δωρεές σωματείων ασθενών.
Το 2014 μόνο αποκαλύπτεται κύκλωμα 4000 Ελλήνων γιατρών που λαδώνονται υπό την πρόφαση της συμμετοχής τους σε στατιστικές μελέτες από την εταιρία Pfeizer για να σπρώξουν το φάρμακο για την μείωση της «κακής χοληστερόλης» Lipitor που ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία των στατινών. Οι στατίνες είναι φάρμακα best seller που φέρνουν στις φαρμακευτικές εταιρίες έσοδα πολλών δισεκατομμυρίων. Ο φαρμακευτικός κλάδος δαπανά δυο φορές περισσότερα κονδύλια για διαφήμιση παρά για πραγματική έρευνα, χρήματα τα οποία προέρχονται στην ουσία απ’ τους ίδιους τους ασφαλισμένους ασθενείς. Απ’ το 1997 οι κανονισμοί έχουν κατά πολύ χαλαρώσει, ώστε οι διαφημίσεις φαρμάκων να επιτρέπονται σε έντυπα περιοδικά και σε τηλεοπτική μορφή, με τις παρενέργειες να τρέχουν περιληπτικά με αστραπιαία ταχύτητα στο κάτω μέρος της οθόνης. Ανεξάρτητα απ’ το λάβαρο της πολιτικής ταυτότητας, υπό το οποίο επιβάλλονται, ανάλογες πρακτικές ευνουχίζουν την αυτονομία και την κριτική ικανότητα του ατόμου. Το εγχείρημα λειτουργεί με γνώμονα την πειθαρχία και απώτερο στόχο τη διασφάλιση πρόθυμων καταναλωτών. Η ψήφιση ανάλογων Νόμων εγγυμονεί δύο σοβαρούς κινδύνους:
-
Το Κράτος αποφασίζει παρεμβάσεις στο σώμα του ατόμου παρά τη θέλησή του υπό το πρόσχημα ενός «συλλογικού Καλού», αδιευκρίνιστων αποτελεσμάτων αφού ο όρος «Καλό» είναι κυρίως υποκειμενικής προσεγγίσεως.
-
Το Κράτος θα μπορεί επικαλούμενο την «επιστημονική γνωμάτευση» να κυρήξει ένα σώμα ως «ιογενές» και παρεπομένως να το στοχοποιεί-φυλακίζει-περιθωριοποιεί-καταστέλλει δια της χρήσεως διαφόρων χημικών φαρμάκων αμφιβόλων παρενεργειών.
Γιατί συνεπικουρούν λοιπόν τα Κόμματα μπροστά στην «εθνική ενότητα»;
Μα επειδή ακριβώς το κάθε Κόμμα δεν επιζητά παρά την καθαίρεση μιας προηγούμενης διακυβέρνησης και ανάληψη της σκυτάλης προς συνέχισή της χωρίς ωστόσο να διαφωνεί ως προς τη σύσταση κρατικού μηχανισμού εγκλωβίζοντας την όποια ελεύθερη φωνή στον στείρο δικαιωματισμό.
