Συνακόλουθα η «γνώση» που προσφέρει η Ιατρική εκπορεύεται και συντάσσεται με την πολιτική ατζέντα του κράτους. Το κάθε Σύστημα ταξινομεί με διαφορετικό τρόπο τις αρρώστιες και τις κατηγοριοποιεί εννοιακά σε σχέση με το ιδεολογικό του πρόταγμα, ώστε η προσφορά, η ζήτηση των αναγκών να μεταβάλλονται. Πέραν ωστόσο της τοποθέτησης οφείλουμε να σταθούμε στην αυξητική τάση των δαπανών για θεραπείες, ώστε να δημιουργείται μία εξαρτησιακή σχέση του Ατόμου με τον γιατρό. Στους προϋπολογισμούς των κρατών το ποσοστό που αφιερώνουν για την «Υγεία» αφορά τη νοσηλεία και την περίθαλψη και σχεδόν ποτέ στρατηγικές για πραγματικά δημόσια υγεία, η οποία εκρέει από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Πρόσφατο παράδειγμα η αυξητική Ορμόνη rBGH, γενετικά τροποποιημένη και κατασκευασμένη από τη Monsanto, που χορηγείται με ένεση σε αγελάδες γαλακτοπαραγωγής για να παράγουν περισσότερο γάλα, και περιέχει αυξημένες ποσότητες μιας άλλης ορμόνης, τον ινσουλινομιμούμενο αυξητικό παράγοντα IGF-1, που ενοχοποιείται για τον καρκίνο του μαστού, του παχέος εντέρου και του προστάτη. Η χρήση της rBGH είναι απαγορευμένη σε Ευρώπη, Καναδά, Ιαπωνία, Ν. Ζηλανδία και Αυστραλία, αλλά επιτρέπεται σε ΗΠΑ, Μεξικό, Κεντρική και Ν. Αμερική, χώρες που θεώρησαν αληθινές τις μελέτες στις οποίες χορηγός ήταν η ίδια η Monsanto, η οποία κατηγορείται συν τοις άλλοις για ύποπτες σχέσεις δωροδοκίας με τον FDA=Οργανισμός Φαρμάκου και Τριφίμων. Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να επιτρέπεται η χρήση τέτοιων ορμονών και παράλληλα να απαιτούμε Σύστημα Υγείας με ΜΕΘ και εξοπλισμό.
Η οποιαδήποτε μορφή «Επιστήμης» πρέπει να κρίνεται από τα έργα της και όχι από τα «οράματα» που την «ενέπνευσαν». Όσο και να μελετήσουμε γύρω από την Ιατρική και τη σύσταση Συστημάτων Υγείας, διαπιστώνουμε κατασκευασμένες πραγματικότητες μιας επιστήμης «ξυπόλητης» απολύτως εξαρτημένης από την τεχνοκρατία της υγειονομικής περίθαλψης, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και να διευκολύνονται οι κατάφωρες επεμβάσεις του κράτους στην ελευθερία του Ατόμου.
Η Ανθρωπότητα σε συνθήκες υγιεινιστικής τρομοκρατίας βρίσκεται έρμαιο σε πείραμα ψηφιακής δυστοπίας, κάτι που είχε ήδη προμελετηθεί με την υπαγωγή της στην εικονικότητα των socials media, και δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα σοβαρό για να αντικρούσει αυτόν τον ισχυρισμό.
Οι άνθρωποι αξιολογούν την «υγεία», όπως την αναλύσαμε πιο πάνω ως αγαθό υψηλότερο από αυτό της Ελευθερίας. Και ο μόνος αντίλογος κινείται στον άξονα της Οικονομίας υπό ένα εργατίστικο πνεύμα και της «αναμόρφωσης» του Συστήματος Υγείας, του οποίου είναι ξεκαθαρη όχι μόνο η παθογένεια αλλά και ο εξουσιαστικός του ρόλος. Καπελώθηκαν ακόμη και οι εξεγέρσεις στις φυλακές με επαίσχυντο τρόπο, συλλογικότητες εκφράζουν «παράπονα για ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό και υγειονομικό υλικό» χωρίς να εστιάζουν στην ατομική και πολιτική ελευθερία των κρατουμένων. Γραφιάδες τόλμησαν να παρουσιάζουν κείμενα που θα μπορούσε να έχει συντάξει «φυλακισμένος» για να περιγράψει την στενοχωρία του κελιού του. Η στενοχωρία σαφώς και είναι δεδομένη αλλά εν μέσω τέτοιας συγκυρίας ολοκληρωτικών μέτρων ελέγχου της κυκλοφορίας, μία σύγκριση του κελιού της φυλακής με την «άνεση της προσωπικής οικίας» κρίνεται εντελώς και άκρως ανέντιμη, επειδή στοχεύει στο «πάλι καλά» και προσανατολίζει τον ήδη μικρόνοο σε περαιτέρω αποδοχή επικυριαρχίας πάνω του.
Στη συνθήκη του covid-19, η υπέρμετρη αντίδραση των χωρών, ενδεχομένως θα μπορούσε να κριθεί ως «δικαιολογημένη», αν υπολογίζαμε την άγνωστη υφή ενός πρωτοεμφανιζόμενο ιού. Προχωρώντας ωστόσο και με τις φωνές από τους ίδιους του κύκλους της ιατρικής να πληθαίνουν για τη μειωμένη «φονικότητα», δεν υπάρχει κανένα περιθώριο επειείκειας.
Η εγκαθίδρυση ενός ενιαίου πλέγματος εξουσίας στον πλανήτη, αφού πρόκειται για συντονισμένη λήψη ανάλογων μέτρων σε παγκόσμιο επίπεδο, στοχεύει σε έναν άνθρωπο απογυμνωμένο από οποιαδήποτε ηθική, πνευματική ή υλική στήριξη, επιδοματοποιημένο και αποκομμένο από τον Έρωτα, χωρίς συναναστροφή. Η αιτία της αμφισβήτησης δεν πρέπει να εδράζεται σε οικονομικά κριτήρια ή εργατικά αλλά πρωτίστως και κυρίως στην ατομική ελευθερία του Ατόμου.
Η «Ειδικοκρατία» πρέπει να απορριφθεί από το Ελεύθερο Άτομο ως ελάχιστη ένδειξη της κινητοποίησης της σκέψης του, η οποία δεν θα επιτρέπει το «άρχεσθαι» υπό τους άλλους. Είναι πανομοιότυπη και διαδέχεται επαληθεύοντας «επάξια» τον εξουσιαστικό της χαρακτήρα τη «θρησκειοκρατία» και την «Κομματοκρατία». Κρίνεται απαράδεκτη η ενθυλάκωση της υγείας στον δικαιωματισμό, τον οποίο διαφεντεύει Κράτος υπό το πρόσχημα του «ατομικού δικαιώματος» ή του «συλλογικού καλού» εντάσσοντας τους πληθυσμούς σε «ευάλωτες ομάδες» ή «Επιστήμη» υπό την πρόφαση του «γνωστικού αντικειμένου» που μετατρέπει πάραυτα την ατομική ελευθερία σε υποχειριακή υπακοή.
Η φιλοσοφική ματιά του René Descartes, όταν επιμένει «Μπορώ να αμφιβάλλω για όλα τα πράγματα που με περιβάλλουν και για όλα όσα σκέφτομαι αλλά δεν μπορώ να αμφιβάλλω σε καμμία των περιπτώσεων για την ικανότητά μου να αμφιβάλλω», είναι η πλέον και μόνη έγκυρη.
Το Σύμπαν είναι αδιαπέραστο και καμία «αντικειμενικοποίηση» φαινομένων και οργανισμών δεν μπορεί εξ ορισμού να είναι εφικτή, πόσω μάλλον επακριβώς και πλήρως τεκμηριωμένη.
Το «Καλό της Ανθρωπότητας» είναι το αφήγημα μιας συστηματοποιημένης Idéologie, μέσα στους κόλπους της οποίας συσπειρώνονται πλέον οι «Πιστοί» τόσο της «θρησκειοκρατίας» όσο και της «Κομματοκρατίας», οι οποίες έχασαν το εξουσιαζόμενο κοινό τους κι αναζητούσαν άρδην μια νέα στέγη, η οποία εβρέθη στην «Ειδικοκρατία» κι απλώνει τεχνηέντως τον σκελετό της με την ιατρικοποίηση της κουλτούρας, την υγειονομική συντήρηση του φόβου και την τεχνολογική κατασκευή της καθημερινότητας.
Έχει σοκάκια στον Αέρα;;
Μην σκοντάψει το αεροπλάνο μας…
-
Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη, «Λερναία Ύδρα», 2020, το οποίο θα κυκλοφορήσει προσεχώς διαδικτυακά και προσφερόμενο ελεύθερα στο δυνητικό αναγνωστικό κοινό. Βιβλιογραφία παρατίθεται εκτενώς στο τέλος του βιβλίου.
-
Διαβάστε το Μέρος I εδώ.
