Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
Αν κάποιος σε πλησιάσει δηλώνοντας με ευθύτητα την πρόθεσή του να σε δυναστεύσει, θα αντισταθείς.
Αν το χαλινάρι φορεθεί με εξωραϊσμένο τρόπο, θα υποκύψεις αδιαμαρτύρητα. Η υποδούλωση επιτυγχάνεται στο μέγιστο βαθμό δια μέσω χειρισμών και όλοι είναι χαρούμενοι τίνι τρόπω, αφού νομίζουν πως πρόκειται για επιλογή ή για απελευθέρωση.
Και αυτό ισχύει σε κάθε μορφή σχέσης ή εξουσίας…
Φταίει το ζαβό το ριζικό μας…
Αφετηριακό σημείο κάθε Ολιγαρχίας είναι διαφορετικό.
Οι Κοινωνίες «ανταλλακτικής ευρυθμίας» έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Σίγουρα Η φιλοσοφία του αντιπραγματισμού ενείχε προβλήματα, περί ισοτιμίας πραγματικής αξίας των προϊόντων-περί ελλείψεως πολλών προϊόντων. Συνακόλουθα ο άνθρωπος στράφηκε σε ανεύρεση ανταλλάξιμης σταθεράς και το πρώτο νόμισμα ανιχνεύεται στην Κίνα τον 9ο αιώνα, το οποίο ωστόσο δεν φέρει επάνω του διακριτά στοιχεία. Τον 7ο αιώνα στη Λυδία εντοπίζονται τα νομίσματα από ήλεκτρο, τα οποία πληρούν και τις προδιαγραφές τύπωσης στοιχείων του εκδότη τους. Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα πια ο «Πολίτης» ούτε ν’ αναπνεύσει δεν μπορεί να διανοηθεί, αν δεν έχει περάσει πρώτα από γκισέ τράπεζας. Έκτοτε οι Δεξιοί εφιστούν την προσοχή στους κινδύνους, που απορρέουν απ’ τους γάμους των ομοφυλοφίλων-την έλλειψη φορολόγησης-τις εκτρώσεις-το προνοιακό πλαίσιο-την οπλοαπαγόρευση. Στον αντίποδα η Αριστερά κρούει τον κώδωνα για τη μόλυνση-για την ισότητα των φύλων-τη δίκαιη φορολόγηση. Ένας τραγέλαφος πολιτισμικής αντίταξης με πρόθεση, που δεν δύναται ωστόσο να στείλει κανένα μήνυμα απ’ τις κάλπες, αφού οι ιδεολογίες παραμένουν ιδεατά υπαρκτές και οι εκλογές έχουν απλώς αναχθεί σε «σπαρταριστό περιστατικό». Με το πέρας των χρόνων το δίπολο δεν αμβλύνεται καθόλου.
Το Federal Reserve System θεμελιώνει τις αρχές του στις 23 Δεκέμβρη 1913. Πρόκειται για ανεξάρτητη εταιρεία, της οποίας τα νήματα κινούν ιδιώτες μεταξύ των κυριοτέρων: Board of Governors, τα στελέχη της οποίας διορίζονται απ’ τη Γερουσία-Federal Open Market Committee, τα στελέχη της οποίας είναι υπεύθυνα για τη ρύθμιση του ποσού χρήματος που θα κυκλοφορεί και τους τόκους-Federal Reserve Banken, πολυδαίδαλος τραπεζικός κλοιός που ρυθμίζει οικονομικές υποθέσεις όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και ανά τον Κόσμο. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη και το εν λόγω σύστημα ως τις μέρες μας καλείται να αποδείξει τις ικανότητές του σε νευραλγικούς τομείς: Επίβλεψη τραπεζικής τεχνοτροπίας-Μεθόδευση κι εφαρμογή νομισματικής πολιτικής, η οποία να είναι ευθυγραμμισμένη με τις αυξομειώσεις χρυσού και πετρελαίου-προσαρμογές επιτοκίων κι επαναπροσδιορισμό αποθεματικών ορίων-δημοσίευση οικονομικών εκθέσεων συμβατές ενίοτε με τα προσδοκώμενα-διαφύλαξη του λειτουργικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δόκιμο σε αυτό το σημείο να επεξηγηθεί ξεχωριστά ο κάθε όρος, οι οποίοι αποτελούν το αρκτικόλεξο της FED. Federal, που σημαίνει ομοσπονδιακός αλλά η τράπεζα δεν εντάσσεται στο εθνικό πλαίσιο εκμετάλλευσης- Reserve που υπονοεί νομισματικά αποθέματα «Αποθέματα ρευστού δεν υπάρχουν. Απλώς εννοούμε τις πιστώσεις στα λογιστικά σαν δάνεια που αντλούνται απ’ τις Τράπεζες κι από ‘κει ρέουν στο σύστημα» διατείνεται ωστόσο ο πρώην Βουλευτής και Πρόεδρος του οίκου Banking Currency Committee Ράιτ Πάτμαν-Bank που σημαίνει τράπεζα υπό κρατική επίβλεψη αλλά το Αμερικανικό Κογκρέσο δεν έχει την παραμικρή πρόσβαση σε πληροφορίες. Κατ’ επέκταση κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιος ελέγχει τη FED.
Ο δανεισμός των Κρατών δεν είναι κάτι το άγνωστο. Οι Χώρες υποπίπτουν σε αδυσώπητα νύχια κερδοσκόπων, οι οποίοι προσφέρουν ένα χρηματικό ποσό με απώτερο στόχο να το έχουν ήδη προεισπράξει με τη διαδικασία της τοκογλυφίας. Το ένα δάνειο φέρνει τ’ άλλο, διογκώνοντας ελλείμματα και εξυπηρετώντας παλαιότερες οφειλές. «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» δηλαδή.
Η μονοπωλιακή νομοθεσία έχει δώσει άλμα ανθηρότητας στις Εταιρείες, οι τέσσερις μεγαλύτερες Πετρελαϊκές έχουν σωρεύσει την τελευταία δεκαετία πάνω από 300 δις δολάρια σε πλεονάζοντα κέρδη. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας ανέκαμψε μετά βαΐων και κλάδων γονατίζοντας το δημόσιο κορβανά των κρατών, στα οποία δια ανατάσεως χειρός των βουλευτών μετατοπίστηκαν τα χρέη τους. Ο RICO ( Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act=Νόμος περί Διαφθοράς Οργανισμών και Επηρεασμού τους από το Οργανωμένο Έγκλημα) και ανεξάρτητα αν είναι ψήφισμα των ΗΠΑ, δεν έχει παρέμβει στο ελάχιστο προς επαλήθευση της υπόστασής του, ποινικές κυρώσεις σε εγκληματικές δραστηριότητες, οι οποίες έχουν αποφέρει τεράστια ποσά κέρδους. Μπροστά σε εκτεταμένη παραβίαση της αντιμονοπωλιακής Νομοθεσίας ανά τον Κόσμο, αφού οι συναλλαγές συγχωνεύσεων-εξαγορών έχουν εκχωρήσει την συντριπτική πλειονότητα των τίτλων σε συγκεκριμένους Κολοσσούς, είναι λογικό να αναρωτιόμαστε για την μείζονος-ήσσονος σημασία του RICO. Για ποιους λόγους δεν εμπίπτουν στις διατάξεις του ως άνω Νόμου οι Goldman Sachs-JPMorgan-Morgan Stanley-Bank of America-Wells Fargo-Texas Pacific Group, υπεύθυνες για τον εκβιασμό και κατ’ εφαπτομένη την υπαγωγή σε επιτήρηση-πτώχευση πολλών Κρατών ανά τον πλανήτη Γη, ώστε να δημευτεί η περιουσία και τα κέρδη τους;
Ο Τσαρλς Φέργκισον στο βιβλίο του «Η μεγάλη κομπίνα» αναφέρει «Στις 27 Νοεμβρίου 2011, το πρακτορείο Bloomberg News ανακοίνωσε ότι χάρη σε καταγγελίες με βάση τον Νόμο περί Ελευθερίας Διακίνησης Πληροφοριών, είχε διαπιστώσει ότι στη διάρκεια της κρίσης, η δανειακή βοήθεια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας προς τις μεγαλύτερες Τράπεζες ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ το προβλεπόμενο. Η FED είχε κρατήσει την πληροφορία κρυφή. Οι εκτιμήσεις της βοήθειας υπολόγιζαν το ποσό αρωγής σε 2-3 δις. Όταν το Bloomberg ωστόσο πήρε τα έγγραφα στα χέρια του διαπίστωσε πως το ποσό ανερχόταν στο εξωφρενικό ποσό των 7,8 δις…».
Σχετικά με την Ελλάδα η τροποποίηση του άρθρου 14 στο καταστατικό της Τράπεζας της Ελλάδος, το οποίο διασφάλιζε τον εθνικό της έλεγχο, αναθεωρείται στη βάση της η εν λόγω εγγύηση, αφήνοντας το ελεύθερο σε ξένους επικυρίαρχους να έχουν δικαίωμα ψήφου. Η δικλείδα ασφαλείας καταργείται τη δεδομένη στιγμή, όπου η Ελλάδα είναι έρμαιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του ΔΝΤ, για να ανοίξουν οι κρουνοί του ανεξέλεγκτου παραλογισμού. Σε λίγα χρόνια οι Διεθνείς Τραπεζίτες έπαιξαν με χρήμα πέτσινο και κατάφεραν να εξαγοράσουν την Αμερική και τους Αμερικάνους, την Ελλάδα και τους Έλληνες, και σωρεία άλλων κρατών.
Φταίει το κεφάλι το κακό μας…
Ανέκαθεν ο φόβος λειτουργεί ως βασικό υπόστρωμα πρόσφορο για μεταρρυθμίσεις κι ανακατατάξεις. Νέα κινήματα διαφωτιστικά-αγνωστικιστικά κάνουν την εμφάνισή τους κλυδωνίζοντας τις επάλξεις των μονοθεϊστικών θεωριών, σηματοδότηση νέων υποδομών εξουσιαστικής επιρροής. «Τον 20ο αιώνα ωστόσο κάτι παράξενο συνέβη στην ανθρώπινη αίσθηση του φόβου. Μάθαμε να τον εκμεταλλευόμαστε…» διατείνεται ο Paul Newman στο βιβλίο του «Η ιστορία του Τρόμου».
Το οικοδόμημα άρχισε να εκθεμελιώνεται εκ βάθρων με τον διαχωρισμό των Τραπεζών και των Αποταμιευτικών & Δανειοδοτικών Ιδρυμάτων, γνωστά στην Αμερική σαν S&L. Η καταφανής διαφορά των δύο οργανισμών ήταν η πολιτικές διασυνδέσεις των δεύτερων, οι οποίες μπορούσαν να προσφέρουν εχέγγυα εξασφάλισης ύπαρξης. Ο Νόμος Γκαρν-Σεν Ζερμέν, χαρακτηρίστηκε σα διασωστικός, ενώ στην ουσία εξόπλισε τα S&L με τη δυνατότητα συγκέντρωσης πιστοποιητικών καταθέσεων, «…άδειες κλοπής» όπως διατείνεται ο Φέργκισον. Οι Διοικητές των Ιδρυμάτων αυτών άρχισαν να δανείζουν τα χρήματα των καταθετών, το διακύβευμα ήταν σαφώς τα κτηματομεσιτικά προγράμματα που έτρεχαν στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Η κατάρρευση είναι γνωστή, κατά την οποία ωστόσο παρακάμφθηκαν ποινικές κυρώσεις. Στην Αμερική συγκεκριμένα η Κυβέρνηση προέβη σε ανασύσταση της Resolution Trust Corporation, της οποίας η αρμοδιότητα ήταν η ανάληψη των χρεοκοπημένων οργανισμών και η πώληση των περιουσιακών στοιχείων τους. Ωσαύτως τα χρέη πέρασαν στις πλάτες των φορολογούμενων. Επιπροσθέτως οι Επενδυτικές Τράπεζες εφάρμοσαν ληστρική τακτική δια μέσω των επισφαλών ομολόγων, τα οποία κατέληγαν σε εξαγορά Εταιρειών, τακτική γνωστή ως «greenmail» και η οποία συνιστά λογοπαίγνιο ανάμεσα σε δύο όρους «blackmail» που σημαίνει εκβιασμός και «greenback» που σημαίνει χαρτονόμισμα. Αθώοι βέβαια εμφανίζονται οι Δικηγόροι-Λογιστές-Σύμβουλοι, οι οποίοι όμως κατάφεραν να θησαυρίσουν μέσα απ’ τη διενέργεια ανάλογων πρακτικών.
Μετά το 1990 η έξαρση των start-ups σε συνδυασμό με την απελευθέρωση των venture capital=κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου, το εικονικό χρήμα φούσκωνε το ζυμάρι της Οικονομίας τη στιγμή που η παραγωγικότητα στον πρωτογενή τομέα ποδηγετούταν ανεπιστρεπτί. Το κερασάκι τοποθετήθηκε στην τούρτα στο λυκαυγές της νέας χιλιετηρίδας, όταν επινοήθηκε η «τροφική αλυσίδα τιτλοποιήσεων», ένα πολυπλόκαμο σύστημα δημιουργίας ενυπόθηκων δανείων, τα οποία κατά τη μεταπώλησή τους συσκευάζονταν σε δομημένες επενδύσεις, μία διαδικασία βασισμένη στην αδιαφάνεια, η οποία έσερνε τη χρηματοπιστωτική θέσμιση στο βάραθρο. Πρώτη η Γουώλ Στρήτ τροχοδρομεί την εξάπλωση της τιτλοποίησης των ενυπόθηκων δανείων, τα οποία απολήγουν σε μόχλευση εταιρικών εξαγορών και κατ’ εφαπτομένη σε επέκταση της επικινδυνότητας, αφού ως κρηπίδα τους προοιωνιζόταν η ασφαλιστική αντιστάθμιση της πίστωσης, τα γνωστά credit default swaps=CDS, ρυθμιστικά της πιστοληπτικής υποβάθμισης-αθέτησης πληρωμών. Όταν το 2008 ψηφίστηκε ο Νόμος περί απελευθέρωσης των παραγώγων, τα αρπακτικά καραδοκούσαν…
Pages: 1 2
