Αγαμέμνων
Λόγια
Λόγια
Την ευτυχία του Φίλου πάντα οι Θνητοί φθονούνε
Η Ζήλεια τους τρελαίνει
Αφήνοντας τον Όλεθρο
Αίμα αχνιστό και Στάχτη γύρω από Θάνατο που βρυγχάται
Τα Τείχη αγγίζω ξανά μ’ όσα «Καλά» θε να διατηρηθούνε
Κι όσα «Κακά» και «Άρρωστα» για φάρμακο να ψάχνουν
Κλυταιμνήστρα
Απάτες για λογχισμένο το Κορμί σου έστελνε ο Άνεμος
Τη Νύχτα μέτραγα πληγές και την Ημέρα τρόμαζα
Απ’ την Ηχώ και τα ερωτηματικά του Νου μου
Αν κάποια Αναρχία του Ανθρώπου πετάξει τη Γερουσία κάτω
Αλύπητα ποδοπατούν οι αδύναμοι τον Δυνατό σαν πέσει κάτω
Και τον Ορέστη το μονάκριβο μας πήρε η Ξενιτιά
Δούλες τι στέκεστε;
Δρόμο ανοίξτε πορφυρόστρωτο
Η Δίκη έφερε ξανά το Σκύλο-Φύλακά μου
Αγαμέμνων
Κόρη της Λήδας
Των Ανακτόρων κυβερνήτρα
Κιότεψες από την απουσία μου και θες να με χαλάσεις
Με γυναικεία καμώματα και πολυξόμπλιαστα στολίδια
Άσε τις κολακείες και στους Ατρείδες δε χωρούνε
Αλοίμονο στο θηλυκό, που ανοίγει πόλεμο με άντρες
Κλυταιμνήστρα
Όσα ακριβά την πλερωμή σου ζητιανεύουν
Η Θάλασσα πάντα εκεί θα είναι
Πορφύρα να γεννά
Κι η Γη χρυσάφι
Όπως απλώνεται απ’ τα Κλωνιά
Κλυταιμνήστρα
Δε ντρέπεστε να σας νικά ο Κόπος!
Τρεχάτε και φτύστε πάνω του Σπίθες Θανάτου
Ερινύες
Όχου, αλλοί μου, αλλοί!
Τ’ αγρίμι απ’ τα πλεμμάτια μην ξεφύγει
Και πέσει Κακό βαρύκλαυτο
Στο αιματοκομποστάλαχτο θρονί της Δίκης
Τ’ αγρίμι απ’ τα πλεμμάτια μην ξεφύγει…
Πήρες Χρησμό τη Μάνα σου να σφάξεις
Ορέστης
Να πάρω του Πατρός μου εκδίκηση
Ερινύες
Φαρμάκι
Φθορά θα στάξω πάνω σου
Φαρμάκι Φυλλοξέρας στ’ άνθη
Ορέστης
Να πάρω του Πατρός μου εκδίκηση
Κασσάνδρα
Φωλιά φονιάδων
Βρωμερή…
Μέγαιρα
Στην Ευτυχία του σαν ζωγραφιά φαντάζει ο Άνθρωπος
Μα η Δυστυχία τον ρουφά αιμορραγώντας πόνο
Κασσάνδρα
Ορφάνια σαρκοβόρα, που σκούζει στα Υπόγεια
Πλάι στους Βωμούς για σφάξιμο τ’ αρνιά προσμένουν
Σαν να ποτέ μην έλπιζαν μια τέτοια χάρη
Μέγαιρα
Ίσως να κράξουμε την Πόλη ολάκερη
Ετούτη την Ανύποπτη Στιγμή οφείλει να γνωρίζει
Κασσάνδρα
Μόνο στις Ερινύες πρέπει πρόσκληση
Θρήνο βαρύ να υψώσουνε
Μπρος στην αχόρταγη κατάρα
Μέγαιρα
Μόνο σ’ εμάς η πρόσκληση
Θρήνο βαρύ πάνω του να υψώσουμε
Κι αχόρταγη Κατάρα
Θρήνο βαρύ…
Ποιά είσαι και του λόγου σου
Που φοβερίζεις τη Φωτιά να σβήσει;;;
Κασσάνδρα
Ο Χάρος με το δίχτυ του κι ας με νομίζετε Φρενοπαρμένη
Κι εσύ Γυναίκα Άπονη με νύχια ηδονικά
Γέμισε ο Λουτήρας αίματα και το Νερό κατάπιε τον Αφέντη
Μέγαιρα
Μόνο ο ρόλος της Σιωπής μπορεί ν’ ασπρίσει
Το Νυφικό σου το Βαμμένο
Μόνο Σιωπή θα φτύσω
Το Νυφικό σου να ιδρώνει το βαμμένο
Κασσάνδρα
Καταρραμένη κι εμένα για Σφαγή
Στις όχθες του Αχέροντα θα ρίξεις
Μέγαιρα
Δεν είναι φάρμακο το αίμα στην πληγή
Φάρμακο είναι να μένει η πληγή στα σκοτεινά της…
Ο βασιλιάς δεν είναι αυτός ο σκοτωμένος;
Αίμα θηλάζει η Τυραννία τα παιδιά της
Αίμα στην πληγή
Κι αυτή στα σκοτεινά της…
