Αυτός ο Άνδρας ήταν Εικαστικός…
Αυτή η Γυναίκα ήταν Προϊσταμένη σε Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων…
Αυτός ο Άνδρας ήταν Δικηγόρος…
Αυτή η Γυναίκα ήταν Συμβολαιογράφος…
Αυτός ο Άνδρας ήταν Ιερωμένος…
Αυτή η Γυναίκα ήταν Δασκάλα…
Αυτό δεν ήταν ωστόσο φασίζουσα συμπεριφορά, «έκαναν τη δουλειά τους». Αυτό δεν ήταν ματαιόδοξη ροπή προς την εξουσία, «ήξεραν να κάνουν κάτι πολύ καλά και δεν μπορούσαν να αφήσουν άλλους να το κάνουν»! Το έκαναν για τα Παιδιά τους, για να μην τους λείψει τίποτα!
Τα Παιδιά γίναν γραφικοί που φορούσαν σβάστικες. Επειδή ο Φασισμός είναι Ιδεολογία με πρόσημο τη διάκριση αλλά οι φασίζουσες νοοτροπίες είναι αυτές που θεμελιώνουν τον φέροντα σκελετό αυτής της Ιδεολογίας.Τα Παιδιά γίναν ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι διαφόρων Εταιρειών τύπου Mellon-Action-Planet, χωρίς τα εργασιακά δικαιώματα των γονέων τους. Κι αυτό ήταν τόσο απλό! Επειδή όσο κι αν μπορούσε η επιστήμη να καθορίσει την αντικειμενικότητά της δεν μπορούσε να εξηγήσει τη φύση με όρους τελικών αιτιών. Τα δεδομένα που χάνονται δεν είναι ένα αφηρημένο θέμα ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, διότι στον υπαρκτό Κόσμο τα δεδομένα που δημοσιεύονται επηρεάζουν καθοριστικά τη λήψη αποφάσεων και τον ρου της Κοινωνίας-Ιστορίας.Κι αυτό ήταν τόσο απλό επειδή η Επανάσταση ήταν θέμα συλλογικό αλλά πρωτίστως ατομικό. Επειδή οι Θνητοί αποδέχονταν πως δεν έχει νόημα να επαναστατήσεις, αφού γύρω κανείς δεν θα επαναστατούσε.
Περπατούσα πλάι στο ποτάμι, με το υποκείμενό μου στερημένο απ’ τον αισθητικό του ρόλο, με το υποκείμενό μου περιορισμένο στον παρατηρητικό του ρόλο.
«Προσοχή Κτήριο ετοιμόρροπο!» Μια σκιά πετάχτηκε απ’ τα ντουβάρια και δίχως ντροπή άρχισε ν’ αφοδεύει. Φάνταζε άτρωτος μέσα στην προσπάθειά του να εξεικονίσει τα εξελικτικά στάδια της Ζήσης, για τα οποία ντρέπονταν οι Θνητοί.
«Δεν ξέρω για ποιον λόγο με κοιτάζεις.» μου είπε καθώς σκουπιζόταν με άγρια χόρτα. Στις κόρες των ματιών του τρεμόπαιζε η προσδοκία της εκδίκησης. Πόσο ν’ αποτιμήσεις τη νωθρότητα ή την επιθετικότητα του βλέμματος! Και πόσα λάφυρα να μαζέψεις ανεβαίνοντας στις ακρώρειες της Μοναξιάς! Και πόσες αποφάσεις να πάρεις έχοντας αναμετρηθεί με τον Επιμενίδειο Οίστρο!
Κι ωστόσο είχα απλώς θυμηθεί το ποίημα «Τα σκατά» του ARTAUD:
«…δεν υπήρχε παρά σίδερο και φωτιά
Κι από σκατά ούτε ίχνος
Κι ο άνθρωπος φοβήθηκε μήπως χάσει τα σκατά
Ή μάλλον πεθύμησε τα σκατά
Και γι’ αυτά θυσίασε το αίμα…»
Έπεσα μπρούμητα,
Πάνω στα μουσκεμένα βράχια∙ Μην έρθει κανείς να με «σώσει»…
* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
Pages: 1 2
