Η «Κοινωνία» εγώ ειμί
Με ράσο τραχύ κουλουριάζω στο Στροφίο
Τις σχέσεις εξάρτησης που με «στηρίζουν»
Φορέα κι Ελεγκτή μιας Γνώσης τάχα «αυθεντικής»
Για νέα Σταυροφορία κι ευσύνοπτα με χρίζουν
Με το μπαχτσίσι σε Ελκώματα Ρομαντικά
Ν’ αντανακλώ στα Camp συνθήματα «Αντιρατσιστικά»
Η «Δημοκρατία» νίκησε
Ουσίες συντηρητικές μέσα στη Σύριγγα
Βλέπω το Έμβολο να σπρώχνει τη φορμαλδεΰδη
Κουβάλησέν τη σε δοχεία ο «Λαός»
Η Σήψη ανέδιδε δυσάρεστη Οσμή
Κι αυτός ήθελε κάπου να πιαστεί
Να μη λιποθυμήσει
Όλο το Μπούγιο τυφλωμένο από «Αγάπη»
Έχω δει και χειρότερες Μέρες
Η «Κοινωνία» εγώ ειμί
Πάντα ένας Διερμηνέας μου μεταφράζει
Με στρωμένα μαλλιά και χωρίστρα στη μέση
Πως να γενώ «ευσυνείδητος»
Στου «Θανατόκηπου» το αίθριο ο Κάιν
Λουλούδια να στέλνω στην Προστασία
Κρανία να απεργάζομαι στην Ψυχοθεραπεία
Για να καλωδιώνω την Κλεψύδρα θεσμικά
Εν «αριστερή» αναμονή με «επανάσταση» εν Τάξη
Εν «δεξιά» εκλογή αλεσμένη σε παράφορη λάσπη
Δεκάρα δεν δίνω τι θα κάνεις με τον Picasso
Υπάρχουν πάντα «Δολοφονιών Ακαδημίες»
Η «Δημοκρατία» νίκησε
Όπλα-Μαχαίρια-Ξυράφια
Αφαιρέθηκαν λίγο έξω απ’ το συρματόπλεγμα
Ακόμη κι ο Ρασκόλνικωφ αποικοδόμησε την Ύλη
Την Ύλη την Οργανική
Κι υποπτεύεται τον Εαυτό του
Έχω δει και χειρότερες Μέρες
Εγώ ειμί ο Ζήτουλας Γενεσιουργός
Το Τραίνο σφυρίζει
Με ροζ καρδιές και λούτρινα έμαθα να παίζω
Τη μούρη μου την ασάλιωτη και συγκαμένη
Πάνω στην «Ευεργεσία»
Μα τι στο Διάβολο!
Τόσα καλώδια στον Προνάρθηκα του Ναού
Τυλίγω-Τυλίγω-Τυλίγω
Το Τραίνο σφυρίζει
Μα τι στο Διάβολο!
Έρχεται το ‘21
Εμπρός Βήμα-Ταχύ
Τα σωθικά μου καίγονται με Οξύ
Μόνη την Κόλαση θα κάψω
Έχω τη Σκέψη πρωτίστως καυλωμένη
Κι έπειτα το μουνί…
Είμαι ο αριθμός
Δεν θυμάμαι
Πάντως είμαι «ελεύθερη» να τον ξεχάσω
Δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικός
Όχι τόσο ως αριθμός
Όσο επειδή προνόησα μιαν «Υπηρεσία»
Ικανή αντί για μένα να τον θυμάται
Είμαι το Νο 1530
Με ενοχλεί η περπατησιά της Λογοκρισίας
Καθαρίζει τον λαιμό της κι ανεβοκατεβάζει
Τα πρεσβυωπικά γυαλιά
Τραβά τον σύρτη με τα χοντρά και λιγδωμένα χέρια της
Χώνει συνέχεια στην τσέπη άπλυτα βρακιά
Μαλακίζεται στους μηρούς μου και στραγγίζει το σπέρμα
Φιλοτεχνώντας φριχτά το εξώφυλλο του Κόσμου
