Οι αυθόρμητες αναφλέξεις…
Τα Βαλκάνια συνιστούν το μήλον της έριδος, οι Γίγαντες, δες Ρωσία-ΗΠΑ-Γερμανία αντιπαλεύουν εδώ και αιώνες και όποιος νομίζει πως οι ξενοκίνητες κυβερνήσεις μετά την Επανάσταση του 1821 και τα εξανδραποδισμένα ανδρείκελα της πολιτικής σκηνής εκπροσωπούν ιδεολογίες πλανώνται πλάνην οικτράν. Βρισκόμαστε σε κοσμοϊστορικές συγκυρίες, των οποίων δυστυχώς δεν έχουμε αντίληψη αλλά ούτε και τη δύναμη να ανατρέψουμε τον ρου.
Το αμερικανικό Κογκρέσο προέβη σε αισχρό νομοθέτημα, Νόμος 101-513 περί Διάθεσης Κονδυλίων Χειρισμών Εξωτερικού, για να «νομιμοποιήσει» την εισβολή στο γιουγκοσλαβικό έδαφος. Το νομοθέτημα αφορά σε διακοπή πιστώσεων και κατ’ εφαπτομένη σε παραγκωνισμό-πνιγμό χωρών που δεν διαθέτουν σκληροπυρηνική οικονομία. Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε ανάλογη υπαγωγή. Η μεταπήδηση σε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία Δυτικού τύπου σήμανε την αποβιομηχάνιση της χώρας και την κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου των μαζών. Οι κυρώσεις, επισιτιστικό πρόβλημα – εργασιακή ανέχεια – προνοιακή αμεριμνησία, αποδεικνύονται επικινδυνότερα θανατηφόρες απ’ τους βομβαρδισμούς, οι οποίοι ωστόσο θα ακολουθήσουν σαν ύστατη κατασίγαση και υποταγή των φτωχών στους Ισχυρούς.
Οι λαοί της βαλκανικής περιοχής οφείλουν να συναδελφωθούν, ώστε να συμπράξουν με ομοσπονδιακή σύμπνοια ενάντια στη στρατιωτική ολιγαρχία. Ο Ιμπεριαλισμός δεν πτοείται από συλλαλητήρια διαξιφιστικού χαρακτήρα. Τουναντίον υποβοηθείται. Ο διεθνισμός είτε κομμουνιστικός είτε καπιταλιστικός αποβλέπει σε πολιτική αποκέντρωση. Ο πολίτης είτε σοβιετικός είτε ευρωπαίος έχει ψευδεπίγραφη ταυτότητα κι αποσκοπεί σε κοινωνική απογύμνωση. Οι γλώσσες-διάλεκτοι δηλώνουν το πολιτισμικό μωσαϊκό και το μακραίωνο παρελθόν της κάθε φυλής αποδεικνύει μεταλλαγές. Εθνότητες αναζητούν τα χαμένα τους εδάφη και πατρογονικά κλέη ιχνηλατούν την απολογία τους. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα δύο Πόλεμοι κλονίζουν συθέμελα τις τεκτονικές πλάκες του παγκόσμιου διακυβεύματος. Ακολουθούν Ψυχροπολεμικές και μετά-ψυχροπολεμικές περίοδοι, κατά τις οποίες οι λαοί υποδουλώνονται με τρόπο «αναίμακτο» στη Δύση «πολυαίμακτο» στην Ανατολή. Σε όλη ωστόσο τη διάρκεια της εκατονταετίας κρηπιδώνεται άριστα το ένα και αυτό ελεγκτικό φάσμα, με τα αντίθετά του άκρα, γραφειοκρατικός ιστός της Αριστεράς και χρηματιστική συγκέντρωση της Δεξιάς, να αποβλέπουν οι μεν στη συντριβή των αντίπαλων τάσεων των δε και να στρέφουν τα βέλη τους προς υπερεθνική δραστηριότητα συνδέσμωσης των λαϊκών στρωμάτων.
Τα κούτσουρα σιγοκαίνε στην πυροστιά και ποιες δυνάμεις τα συνδαυλίζουν δεν είναι πάντα ξεκάθαρο και σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μνεία σ’ ένα κείμενο του κυρίου Κώστα Γκιώνη Σιχαίνομαι , το οποίο βρήκα αντιπροσωπευτικά λιτό. Οι ταμπέλες Αριστεράς-Δεξιάς δεν υφίστανται για τον απλό λόγο πως η άσκηση πολιτικής που βιώνουμε τη σήμερον δεν αντικατοπτρίζει παρά πολυπρισματικό φασισμό. Οι μεν και οι δε εμφανίζονται έτοιμοι να ρίξουν όσο λάδι στη φωτιά είναι απαραίτητο. «Αριστεροσύνη» και «Δεξιοσύνη» επιδαψιλεύουν τιμές μέχρι το χώμα σε συγκεκριμένες επιταγές, όπως έχει αναλυθεί σε άλλο σημαντικό άρθρο The big brother… .
Εν είδει επιλόγου…
Οι Στρατηγοί του Πενταγώνου λοιπόν και το Νομικό Επιτελείο της Ντροπής ανά τον Κόσμο θα επαίρονται τον διεθνισμό δια μέσω των αλυτρωτικών εθνικισμών…
Οι επιδρομείς θα γλυτώνουν και θα κάθονται στο σκαμνί οι αθώοι…
Οι λαοί θα σκοτώνονται υπό τις αγκυλώσεις των ιδεοληψιών τους…
