Ο συγκερασμός δύο Προσωπικοτήτων του διαμετρήματος των Παπαδιαμάντη-Νταρουίς δεν είναι εύκολη υπόθεση. Στη ζεύξη των έργων «Το φαινόμενο της πεταλούδας» και «Το μοιρολόι της Φώκιας» οι δύο μεγάλοι Δημιουργοί φέρνουν στο προσκήνιο την αδικία και την καταφρόνια που βιώνουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι πάνω στον Πλανήτη. «Μοίρα του Ανθρώπου είναι η πάλη του με τα φαινόμενα του Κόσμου, τα οποία η συνείδησή του μεταμορφώνει σε προβλήματα» διατείνεται ο Δημήτρης Λιαντίνης, κάτι το οποίο αποτυπώνεται στην ιδέα πως μπορεί να υπάρξει ανύψωση και καλλιέργεια του ατόμου, που να μην προβαίνει σε επιφανειακή επισκόπηση του αντικειμένου της. Οι παρεμβάσεις των William Shakespeare-Γιώργου Σεφέρη-Ευριπίδη στη διαλογική δυναμική, που προτείνει η κυρία Σιούτη, θέτουν στον ακροατή το αποκλίνον ερώτημα: «Ποιος είναι ο τρόπος συνύπαρξης-συσχέτισης-συνένοχης διαπλοκής μεταξύ θεάματος και θεατή, αν όχι η αμφίδρομη αξιολόγηση του ήθους και της ενσυναίσθησης;» Με κριτήριο τη γονιμότητα της προοπτικής το έμψυχο δυναμικό του σχολείου μετατρέπεται σε Φορέα της κατανόησής του-της απελευθέρωσής του απ’ τις τετριμμένες διαύλους εκμάθησης. Η «μεταφυσική ορμή» και η «φυσική πέδη», όροι που επίσης χρησιμοποιεί ο κύριος Λιαντίνης, συμπλέκονται τόσο στην Υποκριτική όσο και στην αναγκαιότητα της αμφισβήτησης των δεδομένων, που μας περιβάλουν. Η Ελλάδα αποτελεί ένα γεωγραφικό σταυροδρόμι πολιτισμών-γλωσσών-θρησκευτικών πεποιθήσεων. Στη διαμετρική δομή η σχέση των λαών, που προσδιορίζεται απ΄ την έχθρα ή τη συλλογικότητα, ανάλογα με το πολιτικό-οικονομικό Πλαίσιο, αναδύει τα αρώματά της και προκαλεί την ταραγμένη της αμφιβολία.
Διασαλπίζοντας το «ανθρώπινο δικαίωμα» ως ευγενικό ιδεώδες η Νομική παράδοση και η φιλοσοφική θεμελίωση καταρτίζουν εν έτει 1949 την «Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» σε μία Ευρώπη, η οποία μόλις έχει απογυμνώσει την αγριότητά της δια μέσω των θηριωδιών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Νικητές και ηττημένοι λοιπόν αποφαίνονται πρόθυμοι να συνεπικουρήσουν στην εμπέδωση της Ειρήνης. Ποιες συνιστώσες ατροφούν ωστόσο στην πορεία, ώστε η μετανεωτερική Δικαιοσύνη να ευρωσταίνει την εξουσιαστική κανονικότητά της αντί να εκπληρώνει τις υποσχέσεις του Διαφωτισμού και λοιπόν Διακηρύξεων; Ποια τεχνάσματα λειτουργούν ως τροχοπέδη στην αναίρεση απολυταρχικών εξουσιοδοτήσεων, ώστε το προσχέδιο πολιτειακής ρύθμισης να διέπεται από λογικές άκρως καπιταλιστικής οργάνωσης ακόμη και στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας; Στην αιώνια Φύση οι διαστάσεις του ανθρώπου εκτείνονται απ’ την ειρηνόφιλη εργατικότητα στην συναγωνιστική επιθετικότητα ανυψώνοντας την ελπίδα και τον φόβο ως αδιάσειστο κράμα εσώτερης δύναμης που συνενώνει ένστικτα και παρορμήσεις για να προωθήσει την αυτό-οργάνωση και τη συλλογική συσπείρωση ενάντια στις απειλές των φυσικών στοιχείων. Στον Ορθολογισμό είναι τα θεσμικά συμβόλαια, τα οποία συνάπτονται υπό συγκυριακούς παράγοντες και προσδιορίζουν την ευρύτητα της κρατικής καταστολής.
Στον αναλυτικό Χάρτη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο τα μέλη της Συμβουλευτικής Συνέλευσης συμφώνησαν στην ανάγκη σύνταξης κειμένου, το οποίο να δεσμεύει διεθνώς την κατοχύρωση των ελευθεριών, οι οποίες ωστόσο στη σύνδεσή τους με τις φιλελεύθερες δημοκρατίες υποθάλπουν μεταβλητή υποκειμενικότητα ως συμβατή με τα διαφορετικά συμπεράσματα-κρίση των αργυρώνητων παρατηρητών-επιμελητών-υπαλλήλων.
Μέσα σε αυτό το νοσηρό πλαίσιο «Η διδασκαλία της τέχνης μέσα στα σχολεία, και ιδιαιτέρως της τέχνης του θεάτρου, είναι αναγκαία. Το θέατρο περιέχει κοινωνιολογικές προεκτάσεις και αφορά την κοινωνία και τον πολιτισμό της κάθε χώρας. Θέατρο, λοιπόν στο σχολείο, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, τον πολιτισμό, την πρόοδο. Κάθε τέτοια δραστηριότητα πρέπει να αγκαλιάζεται και να υποστηρίζεται από σύσσωμη την σχολική κοινότητα, γιατί αποτελεί πρωτίστως τον κόπο και την προσπάθεια των μαθητών, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, αυτοί εισπράττουν το χειροκρότημα, αυτοί έχουν ανάγκη την επιβράβευση και την ενθάρρυνση, να συνεχίσουν, να λάμπουν και να αποτελούν αντικείμενο μίμησης», όπως εύστοχα αναφέρει η ίδια η κυρία Σιούτη.
