Η Γενιά Τζηλ αλ-νέκμπα, που διαπλάστηκε απ’ τη Συμφορά μέχρι και το 1965, γαλουχείται μέσα στον χλευασμό-την αδιαφορία-την κακοποίηση-τις βαναυσότητες. Νιώθουν ολοένα και περισσότερο Μόνοι και Απογοητευμένοι, βλέπουν τους κανόνες της αμοιβαιότητας να καταργούνται. Βλέπουν τους δασκάλους τους άλλοτε ατρόμητους, να μην διστάζουν να μιλήσουν για των Ξεριζωμό, άλλοτε αμήχανα φοβισμένους, να τρέμουν να δραπετεύσουν απ’ το επιβαλλόμενο πλαίσιο διδακτέας ύλης. Ένας μαθητής διατυπώνει στο Ημερολόγιο: «Το Σχολείο μας, πίστευαν, πως ήταν το άντρο της πολιτικής δράσης, που εκδηλωνόταν στην περιοχή. Έστελναν τρεις φορές την ημέρα Επιθεωρητές απ’ το Δεύτερο Γραφείο, το οποίο ήταν σαν να συνεργαζόταν με το U.N.R.W.A. Καλούσαν τα μεσάνυχτα τους εφήβους απ’ τα παραπήγματα για τους ανακρίνουν, απλώς για να κάνουν επίδειξη ισχύος. Κάποιες φορές δεν μας επέτρεπαν να ερχόμαστε σε επαφή με τους γονείς μας. Άλλες φορές εισέβαλλαν στα παραπήγματα κι έσερναν ένα ενήλικα με τη βία, χωρίς να μας εξηγούν γιατί. Ήταν σαν να μετρούσαν την κάθε μας αναπνοή»!!

Η Χανσεατική Συμμαχία ενδυόταν τον χιτώνα του Σιωνισμού αλλά οι κλωστές και το ύφασμα είχαν καταγωγή απ’ όλα τα θρησκευτικά-πολιτικά δόγματα, ώστε να ιδρύουν τους διαμετακομιστικούς σταθμούς τους στα πρόσφορα σημεία προς κερδοφορία κι επικυριαρχία. Κι αν ο Balestrini ισχυρίζεται πως «όλο το κίνημα των Αόρατων ήταν μία ερώτηση στην Κοινωνία» θα μπορούσα να προσθέσω πως «ο ξεριζωμός των Ανθρώπων απ’ τη γωνιά τους, είναι το μέγιστο ζητούμενο της Συνείδησης»…

Ειρηνικοί διακανονισμοί

«Πάντοτε πιστεύαμε και διακηρύσσαμε ότι ο ένοπλος αγώνας δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο για την επίτευξη ενός μεγάλου ανθρωπιστικού σκοπού. Κρατάμε όπλα για να πετύχουμε έναν αληθινά ειρηνικό διακανονισμό.»

Ο Αμπού Ιγιάντ υπήρξε ηγέτης της «Φατάχ» και εκμυστηρεύεται τη σκέψη του στον Λουφτί Χουλί, Αιγύπτιος σοσιαλιστής και εκδότης της αλ-Ταλιάχ τον Ιούνιο του 1969.

Όπως αναλύθηκε στα τρία πρώτα μέρη, οι Φελάχοι, αφού εκδιώχθηκαν δια της βίας απ’ τη γη τους-αποστερήθηκαν τη νοοτροπία αλληλέγγυας διαβίωσης στο πλαίσιο του αυτόνομου χωριού-καταστρατηγήθηκε η ανεξάρτητη υπόστασή τους δια του εγκλεισμού σε στρατόπεδα σε όμορες φιλοξενούσες χώρες, βίωσαν τον πλήρη εμπαιγμό τόσο απ’ τις Δυτικές Δυνάμεις όσο και από τα Αραβικά καθεστώτα. Οι γενιές Τζηλ-Φαλαστήν και Τζηλ αλ-νέκμπα αναψηλαφούσαν την πορεία τους εστιάζοντας σε τρία βασικά στάδια:

• η άλωση των χωριών απ’ το Σιωνιστικό κλάστερ, της οποίας απόληξη υπήρξε η ίδρυση του Ισραήλ, ένα φυλετικά περιχαρακωμένο δοβλέτι σε άμεση σύνδεση με τον αμερικανικό Ιμπεριαλισμό.

•  η καταναγκαστική διασπορά τους αλλά και ταυτόχρονη γνώση σχετικά με τις πολιτικές δομές και τα ιδεολογικά ρεύματα του νέο-αποικιακού τύπου δυνάστευσης.

• η διερεύνηση των αραβικών διαστάσεων, στις μυλόπετρες του οποίου ενσωματωνόταν το Παλαιστινιακό θέμα, και η εξόφθαλμη συνέργεια των Αράβων Ηγετών προς ποδηγέτηση της αντίστασής τους.

Όλες αυτές οι συνιστώσες κατέληγαν σε μία κοινή συνισταμένη: η φαρέτρα του Νασερισμού και του Μπααθισμού επεδείκνυε στοιχεία σοσιαλιστικά και αντί-ιμπεριαλιστικά, τα οποία ωστόσο καθηλώνονταν στην κανονιστικότητα του Κράτους ενώ το οπλοστάσιο του Αριστερού χώρου περιφρουρούσε την Ιδεολογία του, εξωλογική ωστόσο απ’ την επιτακτική μαχητικότητα ως συνάρτηση της τάξης.

«Η προεξέχουσα θέση που κατέχει ο ένοπλος αγώνας για τους Παλαιστίνιους των στρατοπέδων φαίνεται απ’ το γεγονός ότι, ακόμη και στα πρώτα χρόνια μετά τη Συμφορά, όταν οι Παλαιστίνιοι της μεσαίας τάξης ήταν απασχολημένοι με τη θεσιθηρία ή ήταν βυθισμένοι στο ατομικό τους τραύμα, διαπιστώνουμε την επιμονή και την ανθεκτικότητα των αγροτών για διεκδίκηση» διατυπώνει η Rosemary Sayigh.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21