1987 και οι συνθήκες διαβίωσης των Παλαιστινίων δεν έχουν αλλάξει στο ελάχιστο, πράγμα που τους εξωθεί στην εξέγερση, είναι η 1η Ιντιφάντα από το 1987 ως το 1991, της οποίας τη λήξη σηματοδοτεί η Συμφωνία του Όσλο. Αραφάτ και Γιτζάκ Ράμπιν υπογράφουν τη Συνθήκη του Όσλο και μοιράζονται το Νόμπελ Ειρήνης αλλά ο αναβρασμός υφέρπει καθιστώντας την περιοχή βόμβα εύφλεκτη εν αναμονή της απασφάλισης της περόνης της. «Αν θέλουν την Ειρήνη γιατί επιταχύνουν την ανοικοδόμηση στους εποικισμούς και στη γη μας;» αναρωτιούνται οι Παλαιστίνιοι ενώ οι ισραηλινοί αντιπαραθέτουν «Γιατί προβαίνουν σε επιθέσεις αυτοκτονίας στη χώρα μας ενώ είμαστε διατεθειμένοι να υπογράψουμε συμφωνία και να εκκενώσουμε κάποιους εποικισμούς;» Το 1995 ωστόσο δολοφονείται ο Γιτζάκ Ράμπιν. Στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα η οικονομική ανέχεια είναι εντονότερη από ποτέ και η κοινωνική κατάσταση επιδεινώνεται αισθητά. «Το 1995, οι Παλαιστίνιοι έχασαν 73 μέρες εργασίας και 82 κατά τη διάρκεια του 1996. Η ανεργία άγγιζε πλέον το 29% του ενεργού πληθυσμού. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα μειώθηκε επιπλέον κατά 17%. Εν τω μεταξύ, οι εβραϊκοί εποικισμοί γνώρισαν πραγματικά άνθηση. Ο πληθυσμός τους αυξήθηκε από 105.940 εποίκους το 1992 στους 151.324 το 1996. Ο αριθμός των Ισραηλινών που κατοικούν σε νέες εβραϊκές συνοικίες, οι οποίες χτίστηκαν στα κατεχόμενα εδάφη, ανέβηκε στους 200.000, αύξηση κατά 50.000», όπως αναφέρει ο Charles Enderlin στην πραγματεία του για το Μεσανατολικό την επταετία 1995-2002.
Η στρατοκρατορία του Ισραηλινού μιλιταρισμού βρίσκεται σε στιβαρή κρηπίδα χρηματοδότησης αφ’ ενός από τις ΗΠΑ, αρκεί να αναφερθεί πως οι επιχορηγήσεις προς τον Σιωνιστικό κορβανά ξεκινούν στα 100 εκατομμύρια δολάρια το 1949 για να εκτοξευτούν παρ’ όλη την αυξομειωτική τάση μεταξύ των δεκαετιών 1960-1970 στο ποσόν των 3 δις και 115 εκατομμυρίων δολαρίων το 2014. Συνολικά απ’ τη σύσταση του Σιωνιστικού κράτους έχουν διοχετευτεί 120. 472.000.000 δις δολάρια εκτός της επικουρίας των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Δόκιμο να διασαφηνιστεί πως η κρατική μηχανή και οι εξοπλισμοί του Ισραήλ συντηρούν έναν ετοιμοπόλεμο και αμείλικτο μηχανισμό. Οι πολίτες του Ισραήλ και ανεξάρτητα απ’ το κοινωνικό στρώμα στο οποίο ανήκουν λαμβάνουν προνόμια απ’ το ρατσιστικό απαρτχάιντ που επιβάλλεται σε βάρος της Παλαιστίνης. «Η ευημερία και οι παροχές δεν είναι καρπός κάποιων ειδικών ικανοτήτων που έχουν ως λαός, ούτε σαφής διαχείρισης αυτών που τους κυβερνούν. Είναι καρπός της άμεσης στήριξης και χρηματοδότησης από τις ΗΠΑ και δευτερευόντως απ’ τα εβραϊκά λόμπι της διασποράς, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να υπηρετούν με αφοσίωση και πίστη το Σιωνιστικό κράτος» όπως διατείνεται η Δήμητρα Κυρίλλου. Ιστορικά τεκμαίρεται ακόπως πως οι Ισραηλινοί έγιναν κοινωνοί των αγαθών που απορρέουν από τους υδάτινους πόρους και τα εύφορα εδάφη εκτοπίζοντας με τη βία τους Παλαιστίνιους απ’ τις εστίες τους. Η κοινή γνώμη στο Ισραήλ διάκειται ευμενώς με τις θηριωδίες των κυβερνώντων και αναδύεται βαθιά διαποτισμένη από ένστικτα φυλετικού διαχωρισμού και αρχομανίας στην περιοχή. Όσοι εξανίστανται με αντικειμενικό τρόπο ενάντια στη βία παραγκωνίζονται ή διώκονται.
Η ανάρρηση του Netanyahu φέρνει στο προσκήνιο την υπόσχεση του Ράμπιν προς απόσυρση των στρατευμάτων από τα υψίπεδα του Γκολάν, υπόθεση στην οποία εμπλέκεται ο Dore Gold, πανεπιστημιακός αμερικανικής καταγωγής, ως πολιτικός σύμβουλος, ο οποίος δεν «αποκαλύπτει τους φακέλους παρά ασαφείς υπαινιγμούς» σύμφωνα με τις ρήσεις του Charles Enderlin. Όταν συναντά τον Αραφάτ στη Γάζα σε μυστική αποστολή ανταλλάσσουν τη διαβεβαίωση για συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Λίγες ημέρες αργότερα ο Netanyahu καταφτάνει στην Ουάσιγκτον, όπου η ρεπουμπλικανική δεξιά και οι φονταμενταλιστικές Χριστιανικές οργανώσεις τον υποδέχονται μετά βαΐων και κλάδων και ο πρόεδρος Clinton προσφέρει το δώρο της σύνδεσης του Ισραήλ με το σύστημα αντιπυραυλικού συναγερμού των ΗΠΑ.Τα Μέσα Μαζικής ενημέρωσης χαιρετίζουν τις συνομιλίες αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα σημειώνονται έκτροπα στη Ραμάλα, όταν ο ισραηλινός στρατός κατάσχει ακόμη 40 εκτάρια αγροτικής γης και οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώνονται σε διαδήλωση. Εν τέλει ο Avigdor Lieberman, γενικός διευθυντής του Γραφείου του πρωθυπουργού της Ιερουσαλήμ, ανακοινώνει νέο πρόγραμμα προνομίων με σκοπό την ανάκαμψη των περιοχών εποικισμού. Ο Ariel Sharon δίνει το πράσινο φως δημιουργίας νέων εποικισμών, κάτι που μειώνει όλο και περισσότερο το ενδεχόμενο παραχώρησης εδαφών στους διωκόμενους Παλαιστίνιους. Η διοίκηση του Υποθηκοφυλακείου, υπό τον έλεγχο του οποίου βρίσκονται χιλιάδες εκτάρια κτημάτων στη Δυτική Όχθη και ο Οργανισμός Οδοποιίας, που ελέγχει πολλά χιλιόμετρα δρόμων σε έδαφος, όπου έχουν περιοριστεί οι Παλαιστίνιοι, περνούν στην ευθύνη στον Υπουργό Υποδομών, Ariel Sharon, ο οποίος σχεδιάζει την άμεση σύνδεση των εποικισμών με το Ισραήλ και την απομόνωση των αυτόνομων ζωνών.
Η είσοδος του 21ου αιώνα φέρνει στο προσκήνιο νέες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Οι «Ιεροί Τόποι» συνιστούν μήλον της έριδος για Χριστιανούς – Εβραίους – Μουσουλμάνους και κατ’ επέκταση αντικείμενο διεκδίκησης από Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Αλυσιδωτές συγκρούσεις συνιστούν το εναρκτήριο λάκτισμα για τη 2η Ιντιφάντα. Οι πορείες εναλλάσσονται με την ταφή δολοφονηθέντων, για μία ακόμη φορά η βία δείχνει το στυγνό της πρόσωπο: 58 Παλαιστίνιοι και 5 Ισραηλινοί αφήνουν την τελευταία πνοή τους στον βωμό του σπαραγμού. Η δυσαναλογία ωστόσο ανατροφοδοτεί την εκδίκηση και έχει επιπτώσεις για την εικόνα του Ισραήλ, του οποίου η στυγερότητα καταδεικνύεται σε παγκόσμιο βεληνεκές. Στις 4 Οκτωβρίου 2000 ο Αραφάτ φτάνει στο Παρίσι κι εκθέτει στον Chiracτον απολογισμό των τελευταίων ημερών, οι νεκροί έχουν φτάσει τους 64 και οι τραυματίες ανέρχονται στους 2.300 απ’ την παλαιστινιακή πλευρά. Το 2000 ο Clinton εισηγείται νέο ειρηνευτικό σχεδιασμό, ο οποίος σημειώνει παταγώδη αποτυχία, για την ακρίβεια πυροδοτείται ανάφλεξη εξ αιτίας της προκλητικής επίσκεψης επίσκεψης του Ariel Sharon στην Πλατεία των Τζαμιών με πρώτα θύματα περίπου 100 Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη και στη λωρίδα της Γάζας. «Ο Ariel Sharon ήταν ήδη μισητός για την ευθύνη του σχετικά με τη σφαγή 2.000 Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα στον Λίβανο. Απέφυγε ωστόσο να εξηγήσει για ποιον λόγο επέλεξε τη δεδομένη χρονική να επισκεφτεί την περιοχή με τα Τεμένη, πάνω απ’ το Τείχος των Δακρύων και μόλις λίγες ώρες ύστερα από μία φιλική συνάντηση του Αραφάτ με τον τότε πρωθυπουργό Εχούντ Μπαράκ» προβληματίζεται εύλογα ο Charles Enderlin. Ούτε το ειδυλλιακό τοπίο του Σαρμ ελ-Σέιχ στην Ερυθρά Θάλασσα, όπου συναντήθηκαν οι Ηγέτες Αιγύπτου – Ιορδανίας – ΗΠΑ με τους Αραφάτ – Ανάν – Σολάνα, δεν στάθηκε ικανό να αμβλύνει την εχθροπάθεια. Οι Παλαιστίνιοι εισηγήθηκαν την παύση των εχθροπραξιών μετά την αποχώρηση των Ισραηλινών στρατευμάτων – την άρση αποκλεισμού των Παλαιστινιακών περιοχών – τη σύσταση Διεθνούς Διερευνητικής Επιτροπής, η οποία θα καταλογίσει ευθύνες για τις δεκάδες νεκρούς, – την επανάληψη διαπραγματεύσεων σύμφωνα με τις αποφάσεις 242 και 338 του ΟΗΕ. Το Ισραήλ εστίασε στην επιθυμία του για σύλληψη μελών της Χαμάς – αφοπλισμό της πολιτοφυλακής Τανζίμ, η οποία ωστόσο συνδέεται με το Κίνημα «Φατάχ» και επιλαμβανόταν την περιφρούρηση των στρατοπέδων ενάντια στις αυθαιρεσίες – θέματα ασφαλείας που θα επιτηρεί η CIA. Το φιάσκο συμπληρώνεται με την εκλογή του Ariel Sharon το 2001. Οι Άραβες ηγέτες αρνούνται να συνεισφέρουν περαιτέρω στους Παλαιστίνιους εκτός απ’ τον Σύριο Ηγέτη, ο οποίος αφού κατακεραύνωσε τον Ariel Sharon αποκαλώντας τον χασάπη, ανακοίνωσε την ανανέωση των σχέσεων με τον Αραφάτ.
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
