Το επαναστατικό σώμα παρουσιάζει διαστρωμάτωση:
Η γενιά Τζηλ Φαλαστήν πρόσκειται σε Εθνικούς ή Τοπικούς ηγέτες δηλώνοντας δυσπιστία στην «διασπαστικότητα» των πολιτικών ρευμάτων, κυρίως αναφέρονταν στην αμεριμνησία των του Εθνικισμού και στην εγκατάλειψη του Κομμουνισμού, οι οποίοι είχαν ταχτεί υπέρ της Διχοτόμησης.
Η γενιά Τζηλ αλ-Νέκμπα εμφανιζόταν φίλα προσκείμενη στα αντιπολιτευτικά κινήματα θεωρώντας ως τον μοναδικό τρόπο να εξεγερθεί ο σκοπός τους. Μία μικρή μειονότητα εξέταζε σοβαρά τα δεδομένα Κομμάτων-Κινημάτων, ώστε να δει αν συμφέρει το σκοπό της αποτίναξης του Σιωνιστικού ζυγού. Αυτή η μειοψηφία είχε διακρίνει την αποτυχία της Αραβικής Διάσκεψης Κορυφής του 1964, κατά την οποία δεν τέθηκε τροχοπέδη στην αλλαγή του ρου του Ιορδάνη-ο Νάσερ δεν παρουσίασε κανένα σχέδιο απελευθέρωσης της Παλαιστίνης-ο Πρόεδρος της Συρίας Αμίν αλ-Χαφέζ πρότεινε σχεδιασμό για τη συντριβή του Ισραήλ αλλά δεν υιοθετήθηκε.
Ο Νάσερ, όπως προκύπτει απ’ τη βιβλιογραφία, παρ’ όλες τις ρηξικέλευθες τομές, εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ-αγροτική μεταρρύθμιση-σοβαρή προσπάθεια οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και το Κόμμα του Μπάαθ χωλαίναν στη δομή της «επαναστατικότητας». Πρωτοστατούσε η Μεσαία Τάξη, η οποία δυσφορούσε υπό την πίεση του Ιμπεριαλισμού ως εκφραστής του Μεγάλο-Αστού αλλά και του Μικρό-ιδιοκτήτη αγρότη, και κατ’ εφαπτομένη κινούσε τα νήματα των μεταρρυθμίσεων ως ενδιάμεσος με προοπτική τη βελτίωση των δικών της προνομίων. Ο Νάσερ πρέσβευε σοσιαλισμό τη στιγμή που δεν επέτρεπε τις απεργίες και φυλάκιζε τους Αναρχικούς. Αίγυπτος και Συρία εμφανίζονταν πολέμιοι του Ιμπεριαλισμού τη στιγμή που εναγκαλίζονταν τη φιλοδυτική πεποίθηση των Βασιλιάδων Ιορδανίας και Σαουδικής Αραβίας, έκαναν μνεία στην ενότητα των Αραβικών φυλών τη στιγμή που παρασκηνιακά έρχονταν σε συνεννόηση με το Ισραήλ και τις Δυνάμεις προς επίρρωση των επιμέρους βλέψεών τους.
Το διακύβευμα του Λιβάνου ήταν, όπως αναφέρθηκε στα προηγούμενα μέρη, η θρησκευτική ισορροπία. Το Δεύτερο Γραφείο απαγόρευε την επιστροφή κάθε Παλαιστίνιου αν έφευγε απ’ τον χώρο των στρατοπέδων προς τα Κέντρα Εκπαίδευσης Ανταρτών, στα οποία επικρατούσε άκρα μυστικότητα για ευνόητους σαφώς λόγους. «Η Λιβανική καταπίεση εντεινόταν. Το να είναι κάποιος ύποπτος ως μέλος Παλαιστινιακής Οργάνωσης γινόταν όλο και πιο επικίνδυνο. Ακόμη και η συλλογή χρημάτων μπορούσε να οδηγήσει σε ξυλοδαρμό-φυλάκιση-δολοφονία» αναφέρει μέλος του Π.Α.Κ. και άλλος διατείνεται πως «Η Επανάσταση ήταν θέμα ταξικό. Οι εμπορική και Γραφειοκρατική Μεσαία Τάξη συνέβαλε ελάχιστα στις εξεγέρσεις. Ο Φελάχος ονειρευόταν την επιστροφή στο χωριό του. Ο Γραφειοκράτης επεδίωκε υλιστικές απολαβές χωρίς να έχει πολιτική συνείδηση.»
Πριν απ’ τον Πόλεμο των έξι Ημερών, το Ισραήλ εξαπέλυε επιθέσεις εναντίον των στρατοπέδων της Δυτικής Όχθης, στα οποία ήσαν εγκλωβισμένοι οι Φελάχοι. Ο Ιορδανικός Στρατός δεν προέβη σε προστασία τους, ούτε αδειοδότησε σύσταση δικών τους Πολιτοφυλακών αμυντικής χρείας. Στον Λίβανο και στη Συρία οι σκηνές της ντροπής δέχονταν τα επιθετικά πυρά των Σιωνιστών αλλά και τα κατασιγαστικά βέλη των Αράβων. Οι Παλαιστίνιοι κατανοούσαν πως «η θέση τους ήταν ίδια με αυτή των άοπλων Αράβων κατοίκων της Κοιλάδας του Ιορδάνη-των Υψωμάτων του Γκολάν και του Σινά, που είδαν τους Εθνικούς Στρατούς ν’ αποσύρονται το 1967 για να βοηθήσουν τα στηριγμένα στις πόλεις καθεστώτα, εγκαταλείποντας στο έλεος της μοίρας τις περιφερειακές ζώνες και τους φτωχούς αγρότες που ζούσαν εκεί» όπως αναφέρει η μελέτη Sayigh.
Πολύ γρήγορα ο εκδιωκόμενος Παλαιστίνιος έβλεπε την «ενότητα του τουφεκιού» να συνθλίβεται στα γρανάζια Ιδεολογικών συγκρούσεων, ψέγει την Φατάχ για απερίσκεπτο μιλιταρισμό και το Παλαιστινιακό Κίνημα για ολιγωρία σχετικά με κοινωνικό-οικονομικό σχεδιασμό. Ένας εργάτης στα Καθαριστήρια Στρατοπέδου καταθέτει την απογοήτευσή του στο Ημερολόγιο: «Αν κάποιος πει πως πάει ν’ αγωνισθεί, δεν τον πιστεύω αν δεν τον δω αν παίρνει ένα τουφέκι και να ξεκινάει»!! Η αλήθεια είναι πως το «τουφέκι» όφειλε να στηρίζεται σε Ταξική Ιδεολογία, το πρόταγμα της οποίας να ερείδεται στο ιδεολογικό όραμα και να αποτυπώνεται στην επαναστατική κινητοποίηση, πράγμα ωστόσο αδύνατον, αφού η ταξική προέλευση της ηγεσίας του Π.Α.Κ απ’ το αστικό στρώμα δεν τολμούσε την εκ βάθρων αλλαγή. Επιπροσθέτως το Κομμουνιστικό παρακλάδι δεν ενέπνεε πλέον την εμπιστοσύνη, επειδή είχε ταχτεί υπέρ της Διχοτόμησης, και η «Φάτεχ», που έκανε «ένοπλα» βήματα, διατηρούσε στην κορωνίδα της Ιεραρχίας εκπροσώπους της Μεσαίας και μικρό-Μεσαίας Τάξης.
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
