Αφήστε με, λοιπόν, μπορώ να πεθάνω το ίδιο καλά και χωρίς εξεγέρσεις,
η υγρασία έκανε κατοχή στην πόλη, κι οι ψευδομάρτυρες απλώνουν το χέρι
τους στη φωτιά
σα να πετάνε ένα ευαγγέλιο. Κι όλα τα σχέδια για τη μεγάλη απόδραση
κλεισμένα σ’ ένα μικρό άχρηστο κουτί,
έτσι που αν το άνοιγαν δεν θάβρισκαν παρά λίγο χιόνι από έναν αξέχαστο,
παιδικό περίπατο–
με τέτοιες αυταπάτες επιζεί κανείς!
Ήταν ένα αξέχαστο δειλινό, ακουμπισμένος στους βιβλικούς μαστούς
της χοντρό-Τερέζας
διάβαζα Ντοστογιέφσκι–ονειρευόμουν ένα θάνατο όλο αφέλεια, ή να
πονέσω τόσο πολύ
που ο Θεός να υπάρξει, κρατούσα την ασετυλίνη στην είσοδο του επαρ-
χιακού θεάτρου,
μα η τραγουδίστρια είχε χάσει τη φωνή της κι έψαχνε κάτω απ’ τις κα-
ρέκλες,
ήμουν ένας νάνος σε μεγέθυνση, ένας ευνούχος που κολυμπάει μες στον
καθρέφτη,
αλκοολικός γιατί έτσι θέλησαν, όπως πετάνε ένα έμβρυο μες στο οινό-
πνευμα,
ενώ οι συνταξιδιώτες μου καπνίζουν, ανύποπτοι, την πίπα τους
σαν ένας ήρεμος εφιάλτης.
Συλλογιέμαι, αλήθεια, πως αν είχα μια αιωνιότητα στη διάθεσή μου
θ’ αποτελείωνα, ίσως, αυτό το ταξίδι απ’ την πόρτα μου ως τ’ αντικρυνό
περίπτερο,
κι ίσως, για να βγάλεις φτερά, φτάνει ν’ ακουμπήσεις σ’ έναν τοίχο και
να σκεφτείς πόσο λίγο θα ζήσεις–
έτσι άρχισαν τα πουλιά…
