Ύστερα τα πλήθη σκορπίζουν, όπως πάντα, οι χαμένοι στρατιώτες ξα-
ναγυρίζουν
κι είδα πολλούς να φιλάνε, κρυφά ένα φτωχό σκεύος της κουζίνας,
αφού η ομορφιά είναι το πιο συλλογισμένο απ’ τα πένθη μας–αβέβαιες
υποσχέσεις
όταν ακόμα πιστεύαμε χουχουλίζοντας τα χέρια μας στην πάροδο.
Οι φυλακισμένοι στα προαύλια γκρίζοι, ομοιόμορφοι, σαν τα χυμένα
σπίρτα,
οι αναμνήσεις, το χαμένο αίμα, η αληθινή ιστορία που δεν θα γραφτεί
κι ο οίχτος έχει ξύλινο πόδι κι ακούγεται, μια γριά έβγαζε ένα-ένα τα
σάπια δόντια της και πετροβολούσε την Τύχη,
«θέλω να περάσω», φώναζε κάποιος, και, φυσικά, εννοούσε ένα μεγάλο
στεφάνι
μέρος της συνομωσίας κι αυτό.
-
Τάσος Λειβαδίτης, «Ο διάβολος με το κηροπήγιο», Έκτη έκδοση, Εκδόσε Κέδρος, Αθήνα 1975.
-
Μουσική: Moon Ate The Dark – Explosions In A Four Chambered Heart
Απαγγέλλουν:
-
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
-
Δημήτρης Λεβέντης
