ΎΜΝΟΣ ΣΕ ΔΥΟ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
Ο Αντιφωνητής λέει:
Τώρα σ’ αγαπώ σε δυο διαστάσεις
σαν φιγούρα ετρουσκική
σαν σημάδι του Klee που υπήρξε ψάρι
προχωρείς δωδεκαφωνική
εκνευριστική
αστραπιαία
ωραία
μ’ ένα κύμα Καραϊβικής στο πτυχωτό φουστάνι σου
με βαριές γαλάζιες χάντρες της οδού Πανδρόσου
γύρω στο λαιμό σου.
Πρόσωπο υδάτινο είδωλο
φτασμένο σαν το φως
άστρου που χάθηκε
πριν αιώνες.
Τότε ακούω νερά και σε καταλαβαίνω.
Ας μην έχεις ιδέαν εσύ
(ποτέ ο Σηματωρός δεν έχει γνώση της αποστολής του)
και παρακολουθώ πίσω από τη χλωμάδα του μεϊκάπ
τον απέραντο δρόμο που ακολούθησα
για να σου μιλήσω έτσι
Voie Lactée ô sœur lumineuse
Τη μόνη μοίρα που δεν θέλησα
Θε μου – αυτήν επωμίστηκα.
Στην κακή μοιρασιά
πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται.
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΗΛΩΣΗ
Και η Μαρία-Νεφέλη:
Προσέξετε πολύ την αποσπασ-
ματικότητα της καθημερινής μου ζωής
και τη φαινομενική της ασυνέπεια.
Που αποβλέπει
και με τι σκοπούς απώτερους πάει ν αναπτυχθεί
και ν’ αποκτήσει νόημα βαθύτερο.
Ζήτα ν’ αποθαρρύνει τις έρευνες των επιστημόνων
προς όφελος πιστεύω της αυθεντικότητας του ανθρωπίνου
οράματος.
Πάνω σ’ αυτό
en las purpúreas horas
δεν δέχομαι καμιάν υποχώρηση.
Μου είναι αδύνατον να δω τον εαυτό μου
αλλιώς
παρά σαν σύνθεση αντιαφηγηματική
χωρίς ιστορική συνείδηση
χωρίς εμβάθυνση τύπου ψυχολογικού
πράγμα που θα’ κανε την καθημερινή ζωή μου
ανιαρή σαν μυθιστόρημα
θνησιγενή σαν έργο του κινηματογράφου
αρνητική σαν χιουμοριστικό ανέκδοτο
αδιάφορη σαν έργο ζωγραφικής της Αναγεννήσεως
επιβλαβή σαν ενέργεια πολιτική και γενικά
δουλοπρεπή και υποταγμένη στη φυσική του κόσμου τάξη
και στα -κοινώς λεγόμενα- φιλάνθρωπα αισθήματα.
Μια νομοθεσία
εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες
θα ‘τανε αληθινή σωτηρία.
