ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Η Μαρία-Νεφέλη λέει:
Σιγά σιγά μες στον ασβέστη χωνεύεται η Μεγάλη Τρίτη.
Καμία ρυτίδα. Ούτ’ ένα δάκρυ.
Ακούγεται μονάχα η ρόδα του ήλιου όπως το «σώσον»
απ’ τα μοναστήρια
κατατρώγοντας τη φθορά
την ώρα που οι γυναίκες ανεβάζουνε από το πηγάδι
τον ήχο εκείνο του κενού
που ακούμε λίγο πριν η συμφορά μας πλήξει.
Ένα κύρτωμα όπως της παλάμης όπου χωράει
το δίκιο μας.
Τα μαλλιά μου λύνω σ’ ένα τοίχο μπροστά
και το πλάι οδύρομαι σκιά της σκιάς μου.
Τραγουδώ και ψέλνω τ’ άγραφτα του Ανθρώπου
εγώ η δραπέτις τ’ ουρανού που είδα και είδα.
Λυπούμαι αν η τροπή του λόγου μου δεν είναι αυτή
που αρμόζει στις μέρες μας
Κυρίες και Κύριοι
Τίποτα δεν αρμόζει στις ημέρες μας
κι επί πλέον συμβαίνει να ‘μαι λυπημένη
όπως όταν
νιώθεις βαθιά στο σώμα σου αισθητό
κάτι που ως τότε μόνον είχες κακοβάλει.
Ας αφήσουμε λοιπόν τ’ αστεία:
ένα φίδι κι ας μην έφταιξε – θα το εξοντώσεις.
Τέτοια η Δικαιοσύνη μας!
Έχει τη μέση της και η άκρη-άκρη
ΣΠΟΥΔΗ ΓΥΜΝΟΥ
Και ο Αντιφωνητής:
Αν είσαι απ’ τους Ατρείδες άμε
σ’ άλλα μέρη να ολολύξεις. Πυρά τέτοια τον ήλιο δεν ανάβει
εδώ που ανάτειλε η συνείδηση κι έλαβε σώμα Κόρης υπαρχτό
με λάμψεις από την απέραντη πεδιάδα –
Κοίταξε: πως η μνήμη δένει τα μαλλιά
πίσω και αφήνει εμπρός να πέφτουν τα ματόκλαδα
τρέμοντας απ’ την τόση αλήθεια·
πως
τσιτώνει το δέρμα στους ώμους στις λαγόνες·
κάτι θαμπωτικό και όπου δε γίνεται ποτέ κανείς
να ‘ναι γενναίος ή δυνατός.
Να υπάρχει μόνον.
Όπως το αίμα. Όπως τα σταφύλια. Ο μακρύς δρόμος του ανθρώπου
από το δνοφερόν στο αείφωτον
ψαύοντας δάχτυλο το δάχτυλο εωσότου ο κόλπος
όλος ερευνηθεί και ανοίξει το αίνιγμα
που σφιγμένο κρατούν οι ωραίοι μηροί·
ο γιαλός ο αμύθητος από την υψηλή μασχάλη έως τα πέλματα.
Επειδή δε γίνεται. Ο περίπλους
γύρω από ένα σώμα λείο νέο γυμνό
τελειώνει εκεί που ξαναρχίζει το άλλο. Σαν τριαντάφυλλο
αναποκάλυπτο παρθένας που ξαναγεννιέται
ν’ απαλείφει το φόνο και να κατασιγάζει τις κραυγές
των θυμάτων· απαρχής της Ιστορίας ως σήμερα
ένα σώμα λείο νέο γυμνό: η δικαιοσύνη.
Δεν εγεννήθηκεν ακόμη
ο Μαγγελάνος ενός τριαντάφυλλου.
